Wednesday, November 01, 2006

Οι καινούριοι παλιοί φόβοι

Οι διακοπές των Χριστουγέννων έφτασαν πολύ γρήγορα. Η πρώτη χρονιά με τον Λάζαρο είχε κυλήσει τρομακτικά γρήγορα. Τα συναισθήματα μέσα σε κάτι παραπάνω από 12 μήνες είχαν γιγαντωθεί, η εξάρτηση μας έσπρωχνε σε ακρότητες και το πάθος μας είχε σαρώσει πολλές φορές, όχι μόνο τις ζωές μας αλλά και τους ίδιους μας τους εαυτούς. Εικόνες, στιγμές, μυρωδιές, αγγίγματα που μας σημάδευαν, γέμιζαν μέρα με τη μέρα την αποθήκη της κοινής μας πορείας. Ήταν γεγονός πως από τη μέρα που γνωριστήκαμε οι ζωές μας είχαν αλλάξει. Ήταν γεγονός πως κάτι βαθιά μέσα μου είχε από μόνο του αποφασίσει πως ο Λάζαρος θα ήταν ο άνδρας που θα ζούσα στο πλευρό του. Και ποτέ δεν αμφέβαλλα πως το ίδιο ήθελε κι εκείνος. Υπήρχε όμως και άλλο ένα γεγονός που δεν μπορούσα να παραβλέψω.
Όσο κι αν είχε αλλάξει η συναισθηματική μας ζωή, η πραγματικότητα δεν είχε αλλάξει και πολύ. Και ιδίως τα αγκάθια. Ένας χρόνος είχε τρέξει με ταχύτητα αλλά ο κόσμος μας παρέμενε πεισματικά σταθερός: η Τζέσικα, τα μυστικά που έσερνε η παρουσία της, οι υπεκφυγές, τα ψέματα, ο μυστήριος δεσμός που τους έδενε. Συνήθως ο κόσμος τρέχει κι εσύ μένεις σταθερός. Στην περίπτωση μας συνέβαινε το ακριβώς ανάποδο. Δεν καταλάβαινα πώς. Δεν μπορούσα να το αξιολογήσω.
Είχαν μαζευτεί πολλοί κόμποι. Πολλές σκιές. Και το χειρότερο, όλα επαναλαμβάνονταν. Γκρίνια, καχυποψία, στιγμές που το πάθος μεταβαλλόταν σε τρέλλα… ίσως ακόμα και μίσος. Και μέσα σε όλα αυτά, μ’ έναν τρόπο μαγικό εξακολουθούσαμε να τροφοδοτούμε αυτό που ονομάζαμε ‘αγάπη’. Ίσως η πηγή να βρισκόταν στις ανάγκες που είχαμε. Ίσως πάλι και στο πείσμα μας να νικήσουμε. Δυστυχώς όμως κανένας πόλεμος δεν κερδήθηκε από τα καταφύγια. Πόσο μάλλον όταν ο εχθρός είναι αόρατος και νιώθεις κάθε στιγμή την ανάσα του στο λαιμό σου. Ακόμα και όταν δεν είναι εκεί. Αυτό που δεν βλέπεις ή αγνοείς αλλά ξέρεις πως πρέπει να νικήσεις, μπορεί να σε κατασπαράξει. Ακόμα και αν μείνει μόνο μια ιδέα στο μυαλό σου.
Όλα αυτά δεν τα σκεφτόμουν τότε. Ή μάλλον τα σκεφτόμουν με έναν πολύ απλοποιημένο τρόπο: πως θα αντιμετώπιζα για δεύτερη χρονιά την απουσία του Λάζαρου τις μέρες των Γιορτών? Τι θα του απαντούσα όταν θα μου έλεγε πως δεν θα περνούσαμε μαζί εκείνες τις μέρες γιατί η θέση του έπρεπε να είναι στο πλευρό της Τζέσικα? Είχε περάσει ένας χρόνος και ήξερα πολύ λίγα γι’ αυτήν. Σχεδόν όσα και 365 μέρες πριν. Το όπλο μου θα ήταν η στεναχώρια και η γκρίνια. Πολύ, πολύ κακοί σύμβουλοι στην ώρα της κρίσης – όπως πολύ καλά γνωρίζετε. Αποφάσισα λοιπόν, για άλλη μια φορά, να μην συζητήσω τίποτε παρά μόνο όταν φτάσει η κατάλληλη στιγμή.
Αγνοούσα όμως πως και ο Λάζαρος είχε την ίδια ανησυχία. Και όχι μόνο αυτό αλλά είχε βρει και λύση στο πρόβλημα. Είχε καταφέρει να βγει από το δίλημμα και τη δύσκολη θέση με δεξιοτεχνία. Είχε ήδη αποφασίσει πως δεν ήθελε να ξαναζήσει τα δράματα της προηγούμενης χρονιάς. Είχε ήδη αποφασίσει πως αυτά θα ήταν πραγματικά ευτυχισμένα Χριστούγεννα. Δεν θα διάλεγε ανάμεσα σ’ εμένα ή την Τζέσικα. Θα περνούσε τις γιορτές και με τις δυο μας. Ταυτόχρονα.


Souzi's tunes: Interlude - Morrissey & Siouxsie