Friday, January 12, 2007

Κάθε τέλος κι αρχή...

Η πρώτη μου σκέψη ήταν να κλείσω το μπλογκ. Να πατήσω ένα κουμπί και να σβηστεί σα να μην υπήρξε ποτέ, σα να ήταν μια καλά μοιρασμένη ψευδαίσθηση. Μπορεί να υπήρξα ασυνεπής αλλά δεν θα ήθελα να φορτωθώ και το επίθετο 'άδικη'.
Ήθελα να σας πω ότι η αφήγηση της ιστορίας τελειώνει εδώ. Για την ακρίβεια έχει τελειώσει εδώ και αρκετό καιρό αλλά αν δεν μπει η τελευταία μολυβιά, κανένας κύκλος δεν κλείνει. Σταματάω όχι γιατί δεν έχω χρόνο ή διάθεση ούτε γιατί περνώ προσωπικά θέματα που δυσκολεύουν την εξιστόρηση. Σταματάω γιατί η ιστορία με τον Λάζαρο δεν υπάρχει πια μέσα μου. Και αυτό οφείλεται σε τούτες τις γραμματοσειρές.
Όταν ξεκίνησα να γράφω ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μια υπέροχη ιστορία αγάπης που πέρα από τις δυσκολίες της δεν έπαψα στιγμή να την αντιμετωπίζω σαν παραμύθι. Δεν έγραψα καμία ανακρίβεια και προσπαθούσα να είμαι όσο το δυνατόν πιο αντικειμενική απέναντι στα πρόσωπα, τα γεγονότα και κυρίως τη ζωή μου. Πιστεύω πως το κατάφερα. Αυτό όμως που είχα παραβλέψει ήταν πως η μπαταρία που φόρτιζε αυτό το μπλόγκ δεν ήταν άλλη από τον ίδιο τον καημό που έκανα πως δεν ένιωθα. Έναν καημό που είχα πάντα για τα όσα μοιράστηκα με τον Λάζαρο, για όσα κρατήσαμε,για όσα πετάξαμε μα κυρίως για το πόσο ανεπανόρθωτα και τελεσίδικα αλλάξαμε.
Εδώ και καιρό όμως, αυτός ο καημός δεν υπάρχει πια. Χάθηκε μια ακαθόριστη στιγμή στους μήνες που μεσολάβησαν, χωρίς καν να το καταλάβω. Γι' αυτό και τα τελευταία ποστ ήταν τόσο αραιά: τα έγραφα γιατί τα περιμένατε όχι γιατί έπρεπε να φανερωθεί ένα νέο κομμάτι όσων ζήσαμε.
Λυπάμαι που κλείνω αυτό το λαθραίο μπλόγκ. Το άνοιξα παράλληλα με το πραγματικό μου μπλόγκ χωρίς να τα συνδέσω μόνο και μόνο γιατί αυτό ήταν ένα κομμάτι της ζωής μου που έπρεπε να αποσπάσω απ' οτιδήποτε άλλο.
Δεν ξέρω τι συνέβη, πώς συνέβη και πότε. Ξέρω όμως πως μια πληγή που κουβαλούσα εδώ και καιρό έχει κλείσει οριστικά. Και χαίρομαι γιατί έμειναν οι αναμνήσεις και όχι τα φαντάσματα. Και ό,τι όμορφο και ανεμπόδιστο από το παρελθόν κρύβεται στο μέλλον. Και τώρα πια ξέρω πως αυτός είναι πιο γλυκός αναστεναγμός που μπορεί να γεννήσει το στήθος του ανθρώπου: ελευθερία από αυτό που πέρασε.
Δεν ξέρω αν έγινα καλύτερος άνθρωπος, ξέρω όμως με βεβαιότητα πως έκανα ένα βήμα πιο πέρα. Μπροστά. Και αυτό, να θυμάστε, πως είναι μεγάλη υπόθεση.
Θα ήθελα να ήξερα πολλές λέξεις για να σας ευχαριστήσω με τους χιλιάδες τρόπους που νιώθω. Γιατί ξέρω καλά, κι εσείς το ξέρετε, πως σε αυτή την ιστορία όλοι είδατε ένα κομμάτι του εαυτού και των αισθημάτων σας. Νιώθω πως σας μοίρασα αυτό που με βάραινε σε τόσα πολλά μικρά κομμάτια που στο τέλος χάθηκε. Σα να έκοβα κομμάτια από το βουνό μέχρι να γίνει πεδιάδα. Και τώρα μπορώ να δω τι κρυβόταν τόσο καιρό από πίσω. Ίσως να απογοητεύω κάποιους που θεωρούσαν πως είμαι πιο δυνατή από εκείνους. Σας το είχα πει όμως από την αρχή: αυτή είναι μια ιστορία τόσο απλή και καθημερινή όσο και εμείς οι ίδιοι.
Σας ευχαριστώ για τα λόγια και κυρίως για τα αισθήματα σας. Για όποιο κομμάτι της ζωής σας μου επιτρέψατε να αγγίξω. Σας ευχαριστώ για την ειλικρίνεια, το θάρρος και χίλια άλλα που πραγματικά αδυνατώ να εκφράσω. Όσες φορές και αν το γράψω θα είναι λίγες σε σχέση με αυτό που νιώθω για την παρουσία σας. Ίσως να μην σας γνωρίσω ποτέ αυτό όμως δεν σας κάνει λιγότερο πολύτιμους. Με βοηθήσατε να κερδίσω μια μάχη που έδινα ερήμην μου και νιώθω πως πολεμήσατε εσείς αντί για 'μένα. Από τα βάθη της καρδιάς μου, σας ευχαριστώ. Πολύ σας ευχαριστώ.

Σούζυ Γραμματικού

14 Comments:

Anonymous Anonymous said...

taftistika poli me afti tin istoria, mou thimise polla dika mou..
krima pou pote de tha matho ti egine meta alla se katalavaino.
efxaristo poli!

10:04 AM  
Blogger so-de-lovely said...

Ax Σουζακι μου! Το' φαγες το βουνο κομματι-κομματι, πετρα με πετρα και μεις μαζι σου που ποτε δεν μπορεσαμε να υποπτευθουμε το βαθος της πληγης και το βαρος της πετρας στο στηθος σου... Αγαπημενο μου Σουζακι σου ευχομαι απο την καρδια μου εναν αληθινα μεγαλο ερωτα για δυο, για σας τους δυο που θα φωτισει τη ζωη σου και μαζι της και τις δικες μας, απο μακρια ή και απο πιο κοντα. Να'σαι καλα να τα καταβροχθιζεις τα βουνα σαν πατατες ντωφινουα...

12:24 PM  
Blogger alienlover said...

Σουζάκι μου, εσύ να'σαι καλά και το μπλογκ δεν πειράζει που κλείνει. Το σημαντικό είναι ότι μαζί μ'αυτό πέτυχες το σκοπό σου. Τα καλύτερα έρχονται:)

10:59 AM  
Anonymous Anonymous said...

Μου αρέσει πολύ ο τρόπος που γράφεις κρίμα που δεν θα μάθουμε τη κατάληξη αλλά πιο κρίμα που δεν ξέρω το άλλο μπλογκ για να σε διαβάζω

5:55 AM  
Blogger Rea said...

συμφωνω^^

αλλα δε πειραζει...αρκει που νιωθεις καλα πλεον.
καλη τυχη σε ο,τι κ αν κανεις απο δω κ περα.

10:04 AM  
Anonymous Anonymous said...

vasika agapiti mu suzi, den eprepe efthis exarxis na arxisis na grafis. emis pu to vlepame san istoria k oxi san pragmatikotita thelume na xerume ti sinexia. mporis anti na sinexisis na grafis, na grapsis mia ke kali to telos na exume ke tin ikanopiisi an mantepsame sosta. mporis episis an thes na grapsis psemata - emis den tha to xerume... apologume vevea giavti mu tin epithimia ke se sena ke sto lazaro ke sti jesika ktl ktl alla apo ti stigmi pu egines sigrafeas, exis xreos pros tus anagnostes su. ola kaloproereta :)

6:25 AM  
Anonymous Anonymous said...

Χαίρομαι για σένα που ησύχασε η ψυχή σου (πώς να πω το closure? -όχι δεν είμαι ψώνιο ούτε πάω να παραστήσω ότι ξέρω αγγλικά, αλλά μου φάνηκε ότι αυτή η λέξη "κολλάει" καλύτερα). Νόμιζα ότι κάτι τέτοια δε γιατρεύονται ποτέ και μένουν εκεί να γερνούν την ψυχή μας (φανταζόμουν ότι και ο τίτλος σε ένα τέτοιο παράπονο παρέπεμπε).
Ευχαριστώ που τα μοιράστηκες μαζί μας, γιατί έτσι κατάλαβα ότι οι μοναδικές πληγές της ζωής μου (και καλά) είναι μια εκδοχή μιας ιστορίας που επαναλαμβάνεται όσο υπάρχουν άνθρωποι. Να είσαι πάντα καλά και εύχομαι να βρεις την ευτυχία που σου αξίζει.

11:11 AM  
Blogger Sedissor said...

Μακάρι τα πράγματα στη ζωή σου να σου πάνε καλά... Το blog σου, και ολόκληρη η ιστορία σου γενικά μου έδωσε απίστευτη δύναμη τους τελευταίους μήνες. Μπορεί να ακούγεται παράξενο, αλλά το να ξέρω πως και κάποιοι άλλοι ζουν σε πολύπλοκους κόσμους όπως και εμένα, μου έδωσε θάρρος και με έκανε να θέλω να ριχτώ με τα μούτρα στο παιχνίδι αυτό. Και όπως οι παλίες πληγές, σιγά σιγά επουλώνονται, μέχρι που κάποια μέρα σβήνουν, φεύγουν τα σημάδια και στο τέλος μένει απλώς μια ανάμνηση. Καλή τύχη ότι και αν κάνεις στη ζωή σου!

7:04 AM  
Blogger Idάκι said...

Έχεις γιατρευτεί ακριβώς τότε που μπορείς να θυμηθείς μόνο τα καλά ενός έρωτα που έχει τελειώσει. Όπως τα λες κι εσύ... Δεν με πειράζει που δεν θα μάθω τι έγινε, η ιστορία σου άγγιξε πολλούς και ΚΥΡΙΩΣ, το να τη γράψεις ωφέλησε εσένα. Να είσαι πάντα καλά και να περνάς υπέροχα, με ανθρώπους που αξίζουν να είναι δίπλα σου.

Φιλιά πολλά, κι ας μη σε ξέρω :))

5:11 AM  
Anonymous Anonymous said...

Souzi prepei oposdipote na sou miliso. An deis auto to minima grapse mou: nora_key26@hotmail.co.uk

S' euxaristo...

10:21 AM  
Blogger northaura said...

αυτο το κειμενο πυροβολαει ανελεητα ειλικρινεια ψυχης [ακουγεται καπως μελο αυτο που σχολιαζω-σε αντιθεση με το δικο σου αλλα καοως πρεπει να πω κι εγω ευχαριστω]

2:23 PM  
Anonymous Anonymous said...

Ine alithia!

1:44 AM  
Blogger wanderer said...

kali tyxi sti zwi sou "souzi"...ena xrono twra koitaw mipws kai epestrepses...xairomai pou eisai dynati....

7:00 AM  
Anonymous Anonymous said...

tl;dr

12:13 PM  

Post a Comment

<< Home