Sorry seems to be ...

Η αφορμή ήταν ο Elton John. Μια συναυλία του sir που θα γινόταν εκείνες τις ημέρες στο Ηρώδειο. Ήμουν πολύ ενθουσιασμένη που ο αγαπημένος μου για πολλά χρόνια τραγουδιστής θα ερχόταν στην Ελλάδα. Ήμουν διπλά ενθουσιασμένη γιατί θα τον άκουγα να ερμηνεύει όλα εκείνα τα κλασσικά και υπέροχα τραγούδια του ενώ θα κρατούσα τον Λάζαρο από το χέρι. Ειδικά το “Your song”, που το άκουγα πολλές βραδυές στο δωμάτιο μου στην Αγγλία όσο μιλούσαμε στο τηλέφωνο. Ειδικά το “Your song”. H συναυλία πλησίαζε και από σκόρπιες κουβέντες καταλάβαινα πως ο Λάζαρος δεν έδειχνε και μεγάλο ενδιαφέρον. Προσπαθούσα σε κάθε ευκαιρία να παίζω στο αυτοκίνητο τραγούδια του Έλτον Τζον που πίστευα πως θα του αρέσουν και ήξερα πως θα συμπεριλαμβάνονταν και στο πρόγραμμα. Τα περισσότερα του άρεσαν. Τα υπόλοιπα δεν τα απέρριπτε. Είχα βγάλει εισιτήρια χωρίς να του πω τίποτε γιατί ήξερα πως αν τον ρωτούσε δεν θα ήθελε. Εν τέλει, την έκπληξη μου την έκανε εκείνος.
Την παραμονή της συναυλίας μου ανακοίνωσε πως θα πήγαινε με τη Τζέσικα, η οποία είχε βρει από τις πρώτες κιόλας μέρες προσκλήσεις. Φυσικά δεν μου απαγόρεψε να πάω μόνη μου. Φυσικά και δεν του είπα πως είχα αγοράσει εισιτήρια στις καλύτερες θέσεις. Φυσικά και δεν πήγα ποτέ στη συναυλία. Όχι από πείσμα. Ίσως ακουστεί παράδοξο, κυρίως αφού γνωρίζετε τη συνέχεια, αλλά δεν πήγα από περηφάνια. Φανταζόμουν τη σκηνή που θα συναντιόμασταν τυχαία στην είσοδο και δεν θα μπορούσα να του μιλήσω. Σκεφτόμουν τη στιγμή που θα διασταυρώνονταν τα βλέμματα μας και θα έπρεπε να γυρίσω από την άλλη μεριά για να μην μας δει η Τζέσικα ή κάποιος από τους φίλους του. Ίσως, ακόμα χειρότερα, τα έφερνε έτσι η τύχη και καθόμασταν σε διπλανές θέσεις. Η απαγορευτική γραμμή της Τζέσικας ήταν κάτι που ακόμα δεν μπορούσα να αντιμετωπίσω.
Και αυτή ήταν και η πραγματική αιτία της πράξης μου. Η Τζέσικα. Επιστρέφοντας από τις διακοπές της είχε ξαναμπεί στη ζωή του Λάζαρου με τρόπο σχεδόν πολιορκητικό. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που, εν αγνοία της βέβαια, παρενέβαινε και στη δική μου ζωή. Συναντιόνταν με τον Λάζαρο σχεδόν καθημερινά, πήγαιναν σε φίλους και κοινωνικές εκδηλώσεις που δεν ‘επιτρεπόταν’ να παραβρεθεί μόνη της, τηλεφωνούσε τις πιο ακατάλληλες στιγμές, μας διέκοπτε στις πιο χαλαρές και ήρεμες στιγμές μας. Με αυτό τον τρόπο μου θύμιζε, πάλι εν αγνοία της, πως όσο και να ήθελα να φανώ δυνατή υπήρχαν καταστάσεις που δεν μπορούσα να αντιμετωπίσω. Υπήρχαν όρια που έκανα πως δεν έβλεπα και όνειρα στα οποία δεν έπρεπε να αφήνομαι. Την ζήλευα και σχεδόν τη μισούσα. Κατά βάθος, σε αυτές τις περιπτώσεις μισούμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Την ίδια μας την επιλογή. Αυτό που μας γκρεμίζει είναι η ίδια μας η επιλογή και η απόφαση μας να της μείνουμε πιστοί. Δεν ξέρω αν είναι δίκαιο να μιλάω σε πληθυντικό αριθμό. Όπως δεν ξέρω πως έφτασα στην απόφαση να απατήσω τον Λάζαρο. Τόσα χρόνια μετά και το μόνο που μπορώ να κάνω είναι μια υπόθεση: αντάλλαξα την απογοήτευση με εκδίκηση. Μεγάλη τιμωρία να μην μπορείς να ζυγίσεις αυτά που νιώθεις. Ακόμη μεγαλύτερη όταν πρέπει να πάρεις μια απόφαση για τη ζωή σου κι εσύ κλείνεις τα μάτια και διαλέγεις το λάθος. Λάθος όχι λόγω κοινωνικού ή διαπροσωπικού κόστους. Λάθος γιατί όταν βγήκα από το μαγαζί εκείνου του άνδρα με ρώτησα δυνατά: «Τι έκανα;». Κι εκεί σιωπή. Δεν είχα απάντηση, δεν είχα εκτίμηση της πραγματικότητας. Δεν είχα καμιά απολύτως λογική εξήγηση γι’ αυτό που πήγα να κάνω.
Ξέρω πως μετά ντρεπόμουν. Αλλά το ‘μετά’ δεν έχει αντίκρισμα. Κι ούτως ή άλλως δεν είχα ιδέα για τι απ’ όλα να ντραπώ. Πολλές ανακατεμένες σκέψεις και πολλές άδικες αποφάσεις. Κυρίως ντρεπόμουν για το ότι θέλησα να εκδικηθώ γι’ αυτό που εγώ η ίδια είχα διαλέξει. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, αυτός είναι ένας εκπληκτικά σοβαρός λόγος να γονατίζεις από ντροπή: να τιμωρείς αυτούς που αναλαμβάνουν την ευθύνη για τα δικά σου λάθη.
Kαι να φανταστείτε πως αυτά συνέβησαν ακριβώς τη στιγμή που πίστευα πως η ευτυχία μου με τον Λάζαρο δεν είχε τίποτε θνητό. Αν μπορούσα να ζωγραφίσω κάπου εδώ θα έβαζα ένα πολύ πικρό χαμόγελο. Τόσο πικρό όσο και οι πικροδάφνες.