Γεγονότα

Το μικρό του μαγαζάκι ήταν στο κέντρο της Αθήνας. Παλιό. Λίγο βιβλιοπωλείο, λίγο παλαιοπωλείο, λίγο βρώμικο. Καθόταν πίσω από τον πάγκο του. Άσχημος μάλλον. Σιχαμερός περισσότερο. Γύρω στα 40, χωρίς γοητεία με κουρασμένα χαρακτηριστικά. Στη συνείδηση του είμαι σίγουρη πως μετέφραζε την παραίτηση σε πείρα. Είπαμε τα τυπικά, έκανε ένα πολύ γλοιώδες αστείο και έβαλε μέσα τα τραπεζάκια με τα πράγματα που είχε στο πεζοδρόμιο. Τον κοιτούσα χωρίς να έχω βγάλει τα γυαλιά μου, χωρίς να αγγίζω πουθενά, χωρίς να μπορώ να συγχρονιστώ με τα δευτερόλεπτα που περνούσαν. Κλείδωσε τη πόρτα και ανεβήκαμε στο πατάρι του μαγαζιού. Παντού σκόνη. Ένα σκοτεινό πατάρι γεμάτο σκόνη, ψόφια έντομα και με ένα ξέστρωτο ράντζο σε μια γωνιά σκοτεινότερη από το υπόλοιπο δωμάτιο. Πάνω από το ράντζο μια αφίσα από μια παραλία στις Σεϋχέλλες. Για μια φευγαλέα στιγμή σκέφτηκα πως αυτό θα ήταν το ιδανικό μέρος για να με βρουν νεκρή. Τη θυμάμαι πολύ ζωντανά εκείνη τη σκέψη, όπως θυμάμαι και το μειδίαμα μου τόσο αλλόκοτο όσο και τα σημάδια από τα βήματα μου στη σκόνη εκείνου του πατώματος.
Τον ένιωσα να με σφίγγει και να τρίβεται πάνω μου. Χωρίς να μετακινηθώ εκατοστό, τον είδα να ξαπλώνει γυμνός στο βρώμικο κρεβάτι και να μου χαμογελάει. Έβγαλα την μπλούζα μου και κάθισα κοντά του. Τράβηξε το χέρι μου για να τον χουφτώσω. «Κάνε με να φανταστώ πως είμαι σ’ αυτή τη παραλία» μου είπε δείχνοντας μου την αφίσα πάνω από το κεφάλι του. Πριν προλάβω να συνειδητοποιήσω τι είχε πει χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν ο Λάζαρος που ήθελε να μάθει τι μου είχε πει ‘ο γιατρός που είχα πάει να δω για τους πονοκεφάλους μου’. Με μια βιαστική δικαιολογία έκλεισα όπως όπως το τηλέφωνο. Φόρεσα ξανά τη μπλούζα μου και ζήτησα συγνώμη. «Συγγνώμη αλλά δεν μπορώ». «Μη σε νοιάζει, θα πάω σπίτι να γαμήσω τη γυναίκα μου και θα μου φύγει η καύλα» μου απάντησε.

Γύρισα σπίτι. Χωρίς να σκέφτομαι ή να θυμάμαι.