Επιστροφή
Μετά από λίγες μέρες έφυγα ξανά για την Αγγλία. Προτελευταίο έτος τω σπουδών. Σαν χθες, με θυμάμαι καθισμένη πάνω στις βαλίτσες μου στο σταθμό του Earl’s Court να κλαίω με αναφιλητά για ώρα περιμένοντας μια φίλη μου. Έκλαιγα γιατί αισθανόμουν χαμένη. Μετά από τόσους μήνες με τον Λάζαρο ήμουν ξανά χαμένη, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Και μου έλειπε τόσο πολύ. Κάθε χιλιόμετρο μέσα μου αντιστοιχούσε σε μονάδα απουσίας. Έπρεπε να ξανασυνηθίσω σε μια μοναχική καθημερινότητα. Πολλοί από τους φίλους μου είχαν φύγει, έπρεπε να βρω νέο σπίτι, νέα βιβλία, νέο βήμα στους γνώριμους δρόμους.
Κοιμήθηκα πολλές ώρες το πρώτο βράδυ – πάντα πίστευα πως όταν είσαι στεναχωρημένη ή αντιμετωπίζεις κάποιο σοβαρό πρόβλημα, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να κοιμηθείς έστω και για λίγο για να δεις μετά πιο ρεαλιστικά αυτά που νιώθεις. Και όντως ήταν έτσι. Μέσα σε δυο μέρες είχα μετακομίσει σε ένα πολύ όμορφο και φωτεινό στούντιο. Βιαζόμουν τόσο πολύ να μετακομίσω που το παρέλαβα βρώμικο. Μου άρεσε όμως. Είχε θέα σε ένα μεγάλο πάρκο και όλος ο τοίχος ήταν ένα τεράστιο παράθυρο. Ακόμα όμως και όταν το διαμέρισμα ήταν καθαρό και ταχτοποιημένο, ακόμα και όταν τα χρώματα, οι μελωδίες και οι μυρωδιές της ζωής μου είχαν γεμίσει κάθε γωνιά του κάτι έλειπε. Μάλλον μου έλειπε η ανάγκη να είναι λόγος για ό, τι έκανα. Υπήρχε μόνο σαν αίσθημα αλλά δεν είχε αντίκρισμα. Μέσα στο μυαλό μου σκεφτόμουν «θα του άρεσε αυτό το βάζο, αυτή η καρέκλα, αυτό το τραγούδι κλπ κλπ» αλλά μετά συνειδητοποιούσα πως δεν θα τον έβλεπα το ίδιο βράδυ. Ούτε το επόμενο.
Σκοπός μου ήταν να συγκεντρωθώ στο σκοπό μου, να διασκεδάσω και να μην αφήσω τα περσινά λάθη της αποξένωσης να μου χτυπήσουν τη πόρτα. Όπως φάνηκε στη πορεία δεν τα κατάφερα εξαιρετικά. Με εξαίρεση κάποιες βόλτες και ψώνια που έκανα μόνη μου, συναντούσα τη φίλη μου την Άννα μόνο τις Δευτέρες για να πάμε σινεμά – αν και εγώ πήγαινα σχεδόν καθημερινά μόνη μου. Άλλες παρέες στο πανεπιστήμιο δεν έκανα. Έτρωγα τα μεσημέρια με συμφοιτητές στο εστιατόριο αλλά δεν επιδίωκα περισσότερες σχέσεις έξω από την αίθουσα διδασκαλίας. Μου φαίνονταν όλα πολύ βαρετά. Μαγείρευα πολύ στο σπίτι, έβλεπα ταινίες και διάβαζα. Το χειρότερο ήταν πως μου φαίνονταν πολύ φυσιολογικά όλα αυτά. Δεν αισθανόμουν την ανάγκη να βγω, να συναντηθώ με παιδιά της ηλικίας μου που πιθανότατα να μοιραζόμασταν και κοινά ενδιαφέροντα. Και αυτό δεν είναι ποτέ καλό σημάδι. Κυρίως γιατί όταν ξεκόβεις από τη πραγματικότητα είναι σα να ξεκόβεις από τη βασική πηγή ενέργειας. Τα πάντα μέσα σου ανακυκλώνονται: οι σκέψεις, τα συναισθήματα, οι εκφράσεις. Χάνεις ερεθίσματα. Χάνεις χρόνο. Πολύτιμο χρόνο. Και το χειρότερο απ’ όλα είναι πως καθετί πλέον που σκέφτεσαι σου φαίνεται λογικό, όσο παράδοξο ή αλλόκοτο θα σου φαινόταν αν είχες κάποιον να το μοιραστείς και να σου πει: «ΟΚ! Αυτό που μόλις μου είπες ίσως και να είναι η μεγαλύτερη μαλακία που έχει ξεστομίσει θηλαστικό!». Όταν όμως από επιλογή σου ζεις μόνη, περιμένοντας μόνο να μιλήσεις στο τηλέφωνο με τη μοναδική πηγή χαράς που (νομίζεις πως) έχεις, όσο αντικειμενικά υγιής και αν είσαι, χάνεις την επαφή σου με το ήρεμο και ξεκάθαρο κομμάτι της λογικής σου. Έτσι όμως είναι οι σχέσεις: πολλές φορές έρχεται το σημείο που σε ‘καταβροχθίζει’ τόσο πολύ το συναίσθημα που ακόμα και η απόφαση να μην ξανακάνεις τα λάθη του τόσο πρόσφατου παρελθόντος μοιάζει με συμβόλαιο πως θα κάνεις ακόμη μεγαλύτερα. Εγώ αυτό έκανα.
18 Comments:
Έχω βάλει εγώ υπογραφές σε τέτοια συμβόλαια, ουυ να φαν κι οι κότες...
AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA
υπέροχο (όπως πάντα) -εκτός από αυτό με το γλοιώδη γεροπαλιατζή στο δωμάτιο με τη λιγδιασμένη ταπετσαρία με τους κοκοφοίνικες. Μα η souzy? Η souzy μας? Γεια σε παρακαλώ, γεια σε παρακαλώ..
Όσο για το current post, ένα έχω να σου πω: γάμησέ τα souzy μου, γάμησέ τα!!
By the way : γεια σου έλσα! εσύ δεν είσαι? ανακάλυψες κ τη σούζυ? μπράβο! πάντα πίστευα σε σένα, το ξέρεις. (εσύ δεν είσαι?)
Αχ Σούζυ μου το έχω περάσει και εγώ αυτό το "πέφτω με τα μούτρα" και όταν ξύπνησα απο τον λήθαργο έπαθα μεγάλο σοκ, διότι έβλεπα πως ζεί ο κόσμος και συγκεκριμένα τα κορίτσια της (τότε) ηλικίας μου. Θυμάμαι που ορκίστηκα να μην ξαναπέσω έτσι με τα μούτρα ποτέ ξανά!!!
Γεια σου και σένα chaca! :)
Όχι μόνο ανακάλυψα τη Σούζυ αλλά εθίστηκα στις ιστορίες της! Πήρε τ'αυτί μου πως ήταν στο πάρτυ, κάνω λάθος;
Ax Souzaki mou gluko! ena tha sou po : exeis dei "The cook,the thief,his wife and her lover" ? etsi trogate kai eseis tis sarkes sas, o kathenas tis dikies tou kai o enas tou allou ...
Έλα μωρέ... κάθε φορά τα ίδια λέμε και κάθε επόμενη κάνουμε τα ίδια λάθη...
Αν δεν πέσεις με τα μούτρα στον έρωτα μετά τη χιλιοστή πληγή σου, τι ζωή ζεις;
Σουζάκι, είσαι απόλαυση παντός καιρού ;)
elisavet. den eisai i elsa pou nomiza (ti rotisa gi ayto). alla den peirazei.
πόσο ωραία και με ακρίβεια περιγράφεις μία λούμπα που πέφτουμε όλοι στη ζωή συχνά!
μπε μπεεεράβο!
Που είσαι τόσο καιρό? Περιμένουμε το επόμενο post σου...
Δεν μου λες... θα γράψεις τίποτα;;;;;
Μα που είσαι πια?
gi kalei souzi. gi kalei souzi . souzi mas lamvaneis?
EARTH KALEI ANWMALARA
RE OUST
σούζυ, ΘΑ ΣΕ ΧΕΣΩ!
aman vre souzi!!!
ti egine se apigage o L-L-Lazaros? Ti ginetai..enas minas xwris tipota? grapse 2 grammes...peta mas kaaaaati
O Lazaros ontos apigage ti Souzi. Tin Paraskeui to brady itan mazi sto Herodium. A! kai kati allo... Itan kai i Jessica ekei...
souziiiiiiiiiii pou eisai ???????.. me exoun faei edw................
That's a great story. Waiting for more. Cellular phones cancer studies electric wheel chair rental orlando Tricity bendix dishwashers tricity bendix dishwashers 1999 gmc safari window problems Kidneys zoloft Possible wheelchairs prom dresses for pregnant girls call center measurement performance Jdm honda acura vigor cc2 headlights bmw charity pro-am at the cliffs application
Post a Comment
<< Home