Thursday, June 08, 2006

The closest thing to crazy

Ένα βράδυ πήγα μόνη μου σινεμά για να δω «Το κελί» με τη Τζένιφερ Λόπεζ. Η ταινία τελείωσε γύρω στις 11. Βγαίνοντας από τον κινηματογράφο, κοντά στο πάρκινγκ μια παρέα νεαρών στην ηλικία μου περίπου έπινε και γέλαγε δυνατά. Περνώντας από εκεί ένας από αυτούς άρχισε να σφυρίζει και να μου μιλάει, στην αρχή με μεθυσμένο χιούμορ στη συνέχεια χυδαία. Στην αρχή μόνος του, στη συνέχεια μαζί με τους φίλους του. Συνέχισα να περπατώ χωρίς να απαντώ αλλά πριν φτάσω στη διάβαση, έτρεξαν και με πρόλαβαν. Ήταν τέσσερα μεθυσμένα αγγλόπουλα με ανάσα αφόρητη από τη μπύρα. Με φριχτά γκέτο χρυσά κοσμήματα και φαρδυά ρούχα. Πριν προλάβω να τους αποφύγω, τα βρωμερά χνώτα τους με είχαν τυλίξει σαν πηχτή ομίχλη και το χέρι του ενός έπιανε άγαρμπα τον γοφό μου. Του έδωσα ένα δυνατό χαστούκι αλλά, το δικό του ήταν δυνατότερο και μέσα σε δευτερόλεπτα ένιωσα το αίμα να τρέχει ζεστό από τα ρουθούνια μου. Σήκωνα με δύναμη τα χέρια και τα πόδια μου χωρίς να βλέπω ελπίζοντας πως κάποιον θα χτυπήσω μέσα στον πανικό και τον φόβο μου όμως αισθανόμουν την ίδια στιγμή ξένα χέρια να προσγειώνονται στο πρόσωπο και στο σώμα μου.
Ξαφνικά όλα σταμάτησαν και οι τέσσερις φίλοι το έβαλαν στα πόδια. Με κλειστά μάτια άκουγα τα βήματα τους να απομακρύνονται και άλλα, λιγότερα αυτή τη φορά, να πλησιάζουν. Ευτυχώς το εμπορικό κέντρο που στεγαζόταν ο κινηματογράφος, και μαζί με αυτό και οι εξωτερικοί χώροι, φυλασσόταν. Πέρασα το μεγαλύτερο μέρος της νύχτας στο St. Mary’s Hospital και στο αστυνομικό τμήμα. Γύρισα σπίτι τα ξημερώματα, απενεργοποίησα το τηλέφωνο και κοιμήθηκα με σχεδόν παραμορφωμένο πρόσωπο.
Εκείνο το διάστημα η Τζέσικα προετοίμαζε την έκδοση ενός βιβλίου της. Θα κυκλοφορούσε λίγο πριν τα Χριστούγεννα και ο Λάζαρος είχε αναλάβει την καλλιτεχνική επιμέλεια και το ‘στήσιμο’ όλου του βιβλίου. Ώρες ατελείωτες στο γραφείο, στο ατελιέ, μπροστά από έναν υπολογιστή οργανώνοντας εικόνες, λέξεις και γραμματοσειρές. Συνεχείς συναντήσεις με τους εκδότες και τη Τζέσικα, ξενύχτια και χρόνος ελάχιστος ακόμα και για τον ύπνο. Μιλούσαμε ελάχιστα στο τηλέφωνο και τις περισσότερες φορές ήταν τόσο κουρασμένος που αποκοιμόταν. Μου είχε υποσχεθεί πως στο τέλος του Οκτώβρη θα ερχόταν να με δει. Είχε μπει ο Νοέμβρης και οι ημερομηνίες αναβάλλονταν συνεχώς. Η μιζέρια και η μοναξιά γέμιζαν τις μέρες μου. Και η ζήλεια. Μεγάλη ζήλεια. Όχι γιατί θα μπορούσε να συμβεί κάτι ερωτικό ανάμεσα στον Λάζαρο και τη Τζέσικα λόγω της καθημερινής τους επαφής. Τρελαινόμουν όμως στην ιδέα πως δημιουργούσαν κάτι από κοινού και ήξερα πως μια τέτοια μοιρασιά είναι ένας δεσμός που δεν μπορείς εύκολα να σπάσεις – και μαζί με αυτόν και όλες τις υποχρεώσεις που προκύπτουν από την ανάθεση μιας τέτοιας δουλειάς. Ξαφνικά συνειδητοποιούσα πως στη σχέση τους υπήρχε κι ένα ακόμα επίπεδο που δεν είχα αναγνωρίσει: είχαν κι επαγγελματικές σχέσεις. Ίσως να ακούγεται λίγο ή ανούσιο αλλά είναι ένας πολύ σφιχτός δεσμός ανάμεσα σε δυο ανθρώπους. Όταν σε μια σχέση δημιουργηθεί επαγγελματική εξάρτηση τότε, έστω και άθελα μας, κάνουμε την ανιδιοτέλεια δόλωμα και την ευγνωμοσύνη αγκίστρι. Είναι γνωστό όμως πως ο έρωτας είναι ένα απόλυτα εγωιστικό συναίσθημα. Και εξαιρετικά παρανοϊκό.
Έτσι κι εγώ σκαρφίστηκα αυτή την ιστορία του ξυλοδαρμού. Είχα σκοπό να υπενθυμίσω – έστω και με αυτό τον ακραίο τρόπο- στον Λάζαρο πως ήμουν εκεί. Και πως ζούσα για εκείνον. Η αλήθεια ήταν πως εκείνο το βράδυ είχα γυρίσει στο σπίτι αμέσως μετά την ταινία και χαμήλωσα την ένταση των τηλεφώνων. Ο Λάζαρος καλούσε ως αργά και από νωρίς το επόμενο πρωί. Όταν τελικά του απάντησα στο τηλέφωνο ή χροιά της φωνής του ήταν φανερά εκνευρισμένη, μ’ ένα καλά κρυμμένο σημάδι ανησυχίας. Αρχικά δεν πίστεψε την ιστορία. Ήξερε άλλωστε πως εγώ δεν έμπλεκα σε καυγάδες αλλά ούτε και τους προκαλούσα. Δεν με πίστευε. Για να είμαι ακριβής, δεν ήθελε να με πιστέψει. Και μου ζήτησε να του στείλω φωτογραφίες. Αν με είχαν πράγματι χτυπήσει τότε οι φωτογραφίες θα επιβεβαίωναν περίτρανα τα γεγονότα της προηγούμενης νύχτας. Αν όχι θα σήμαινε για κάποιο λόγο του έλεγα ψέματα.
Σ’ εκείνο το σημείο, η ιστορία πήρε μια πολύ σουρεαλιστική τροπή.
Πήγα σ’ ένα κατάστημα με αποκριάτικα κι αγόρασα πλαστικές ουλές, τσιρότα και μπογιές μακιγιάζ. Μπήκα στη τουαλέτα ενός εμπορικού κέντρου και μπροστά στα μάτια άλλων γυναικών που έμπαιναν κι έβγαιναν, βάφτηκα. Βάφτηκα πολύ. Η αλήθεια είναι πως έμοιαζα περισσότερο να με έχει χτυπήσει το τρένο των 8 και τέταρτο παρά μεθυσμένοι φοιτητές. Το βάψιμο και το μακιγιάζ φαινόταν υπερβολικό αλλά η όλη ιστορία είχε ξεφύγει από τα πλαίσια της λογικής. Όταν εμφάνισα τις φωτογραφίες ήμουν πολύ περήφανη για το αποτέλεσμα. Για τον εαυτό μου δεν ήμουν ιδιαίτερα περήφανη γιατί καταλάβαινα πως το μυαλό μου πλέον έπαιρνε λάθος στροφές.
Το ίδιο σχεδόν είπε και ο Λάζαρος όταν μετά από δυο μέρες έλαβε τις φωτογραφίες. Παρότι διατηρούσε μια μικρή επιφύλαξη, δεν πίστεψε ούτε την ιστορία, ούτε τις φωτογραφίες. Εγώ δεν άργησα πολύ να παραδεχτώ πως πράγματι όλο αυτό το θέατρο ήταν ένας τρόπος για να κεντρίσω το ενδιαφέρον του. Λίγο παράξενος, λίγο ασυνήθιστος ωστόσο ο Λάζαρος κατάφερε μέσα σε αυτή τη παράνοια να διακρίνει το έντονο χρώμα της απόγνωσης μου. Και με τον καιρό θυμόμασταν αυτή την ιστορία και γελούσαμε. Ο χρόνος την μετέτρεψε από αρρωστημένη κωμωδία σε τρυφερή κομεντί και τη κακόγουστη φάρσα σε τρυφερό ψέμα.

19 Comments:

Blogger Chrisa said...

Αχ Σούζυ μου... Είχες αρχίσει να χάνεις την λογική σου. Γιατί έπεσες τόσο ψυχολογικά που είπες ένα τόσο σοβαρό ψέμα; Συμφωνώ πως το επαγγελματικό δέσιμα μεταξύ δύο ανθρώπων είναι όντως ισχυρό. Έπρεπε να είχες φύγει (απο την σχέση) να ηρεμήσεις... Είχε ξεκινήσει και γινόταν αρρωστημένο!

11:31 PM  
Blogger vasvoe said...

ακούς εκεί να σου ζητήσει και αποδείξεις!!!

12:30 AM  
Blogger Idάκι said...

Έλα ντε, αυτό σκέφτηκα βρε vasvoe κι εγώ, θα τον είχα χωρίσει κι ας έλεγα ψέματα πρώτη...

Σουζάκι, welcome back :)

7:14 AM  
Blogger alienlover said...

το θέμα δεν είναι ποιος θα πει ψέμματα, το θέμα είναι οτι σε μια σχέση δεν πρέπει να υπάρχουν ψέμματα......

12:55 PM  
Blogger nonplayer said...

Αυτό το κομμάτι της ιστορίας είχε κάτι το πολύ ανθρώπινο και κάτι το σχεδόν απάνθρωπο. ήταν πολύ ανθρώπινη η παράνοια που σε έπιασε. Ήταν σχεδόν απάνθρωπο το να σου ζητήσει αποδείξεις.


Δεν μου κάνει εντύπωση ούτε το ένα ούτε το άλλο. Εντύπωση μου κάνει ο τρόπος που ο Λάζαρος συνέχισε να σε δέχεται.

5:47 AM  
Anonymous Anonymous said...

Δεν υπάρχουν σχέσεις χωρίς ψέμματα και όποιος το πιστεύει αεροβατεί. Μικρά, μεγάλα, σημαντικά, αδιάφορα, όλοι λέμε ψέματα όχι απαραίτητα για να κρύψουμε κάτι άλλά και για να δοκιμάσουμε αυτόν που αγαπάμε. Τέτοιο νομίζω πως ήταν το δικό σου ψέμα. Προσωπικά το βρίσκω αστείο και τρυφερό. Η ζήλεια και η αυτοκαταστροφή είναι συστατικά ενός μεγάλου έρωτα και είναι ακριβώς το σημείο που δφεν μπορείς πλέον να γυρίσεις πίσω στη φυσιολογική σου ζωή.
Σούζυ σε πολλά σημεία η ιστορία σου μας τρομάζει. Όχι γιατί οι αντιδράσεις σου ήταν ακραίες αλλά γιατί σε μικρό ή μεγάλο βαθμό μας θυμίζουν ένα κομμάτι της δικής μας ζωής. Μπορεί να είναι ανησυχητικό αλλά μαζί και ανεκτίμητο.

10:37 AM  
Blogger iLi said...

oloi exoume paranoisei...afto pou mas grafeis ksefeugei vevaia apo ta oria..alla ta oria tou kathenos einai diaforetika..re souzaki oti den borouses na fygeis to katalavame..alla aftos o Lazaros -he is supposed to be the grown-up correct??- ti diaolo den borouse ligo na kratisei mia isorropia? ithele apodeikseis tromera tou -pes ta re vasvoe- e loipon as thaumasei to dimiourgima tou giati afti paranoia einai oli diki tou!! ai sto diaolo exw syxistei me olous tous yperfysikous bebedes pou den analamvanoun euthines!! -ouf ta pa!!!

6:34 AM  
Blogger Chrisa said...

nur με κάλυψες πλήρως!!!!!

12:47 AM  
Blogger €lisavet said...

Με κάλυψαν οι προηγούμενοι! plz συνέχισε να γράφεις!

11:31 AM  
Blogger Depsorama said...

glad you're back darling!

9:09 AM  
Blogger Chaca-Khan said...

κ εγώ είμαι ακόμα εδώ!
Σήμερα το διάβασα αυτό!
Άντε ρε σούζυ, γιατί το παράτησες;

Λοιπόν. Σε μερικές μέρες φεύγω για καλοκίρι. Ελπίζω (τουλάχιστον) από τη νέα σεζόν να συνεχίσεις το έργο σου. το ΞΕΡΕΙΣ ότι πρέπει να το τελειώσεις
Σ αγαπώ, φιλιά..

5:26 PM  
Anonymous Anonymous said...

Που μπορεί να φτάσει η επιδίωξη του ερωτικού μας στόχου... Ισχυρότατο το ένστικτο! Και μη μου πείτε ότι αυτά είναι μόνο συναισθήματα!

1:53 PM  
Anonymous Anonymous said...

Σούζυ... αν ήξερες πόσο πολύ η ιστορία σου μου θύμισε μια δική μου. Με τη διαφορά ότι οι ιστορίες μας δεν είχαν την ίδια κατάληξη. Ο τότε αγαπημένος μου ζει σήμερα ευτυχισμένος με την οικογένειά που έκανε όταν χωρίσαμε, σε ένα σπίτι που έχτιζε όταν γνωριστήκαμε. Ανυπομονώ για τη συνέχεια :)

10:31 AM  
Blogger Alkman said...

Η αρχη της παρανοιας.

Ελπιζω να το εχεις ξεπερασει.¨)

8:19 PM  
Anonymous Anonymous said...

Σουζάκι μπορώ να καταλάβω πώς νιώθεις, κανείς δεν μπορεί να σε κατηγορήσει γιατί αγαπάς και αγωνιάς.

Περιμένω με αγωνία το νέο σου post.

Nik

2:23 AM  
Blogger Idάκι said...

Σούζι, ζείς;;!

Ελπίζω να είσαι καλά κ να περνάς καλύτερα, κι ας μας έχεις ξεχάσει πλέον :)))

5:34 AM  
Blogger elenitsa! said...

ταχεις λιγο χαμενα ομολογω..

7:24 AM  
Blogger iPol said...

Suziiiiiiiiiiiiii!!!!
We miss you!!!!!

11:07 AM  
Anonymous Anonymous said...

Very cool design! Useful information. Go on! tryptophan add on seroquel Call center training india Fluoxetine+capsules Queens cosmetic dentistry arnold paintball http://www.ogiobackpackswebsite.info/Mlb_backpacks.html http://www.best-price-for-buspar.info/Inkjetconsumables.html

5:11 PM  

Post a Comment

<< Home