Girl in the mirror

"Mην ανησυχείς Σουζάκι μου, έρχομαι να σε βρω".

Έκλεισε η γραμμή και ο τελευταίος ήχος που θυμάμαι ήταν αυτός της μηχανής του αυτοκινήτου που έπαιρνε μπρος. Βγήκα αμέσως στο μπαλκόνι και κοίταξα μήπως ήταν ήδη κάτω από το σπίτι. Έτσι ασυναίσθητα, χωρίς λογική. Έμεινα εκεί για λίγα λεπτά, όσο να στεγνώσουν τα μάτια μου και να χαλαρώσω. Για λίγες στιγμές, φούσκωσα από ευτυχία στη σκέψη πως ερχόταν. Η σκέψη πως παρατούσε τα πάντα για χατήρι μου μ' έκανε να νιώσω πολύτιμη. Η ιδέα πως αποφάσισε ότι ήταν καιρός πλέον να σταματήσει το θέατρο και ν' αντιμετωπίσει τη πραγματικότητα μ' έκανε να νιώσω περήφανη για εκείνον. Αναδρομικά σκέφτομαι εκείνη τη στιγμή και βλέπω πως έμοιαζα με τον Χάρυ Πότερ όταν ανακάλυψε πως έχει ένα νονό που τον αγαπάει και θέλει να τον πάρει να ζήσουν μαζί. Ο Χάρυ για λίγη ώρα φανταζόταν πόσο ευτυχισμένη θα ήταν η υπόλοιπη ζωή του. Έτσι ήμουν κι εγώ. Σκέψεις και εικόνες σάρωναν το μυαλό μου με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Όχι άλλο κρυφτό, όχι άλλες μοναχικές βραδυές, όχι άλλοι περιορισμοί, όχι άλλες αμφιβολίες. Μόνο περηφάνια και ανεμπόδιστα σχέδια για το κοινό μας μέλλον.
O Λάζαρος όμως λίγο πριν το Βόλο είχε κάνει στροφή κι επέστρεφε στους φίλους του στο Πήλιο. Ίσως και ποτέ να μην είχε ξεκινήσει, δεν ξέρω. Το παράπονο μου εκείνη τη στιγμή θόλωνε τη κρίση μου και την αξιοπιστία του. "Δεν μπορώ" μου είπε.
Κι έμεινα όπως και ο Χάρυ: μόνη και απελπισμένη.
Ήταν η πρώτη φορά - και δυστυχώς όχι και η τελευταία - που αυτή η σχέση με έκανε να αμφιβάλλω τόσο πολύ για τον εαυτό μου. Δεν πέρασε πολύ ώρα για να συνειδητοποιήσω πως δεν ήταν αρκετό το να είμαι θυμωμένη με τον Λάζαρο που τελικά δεν ήρθε. Η αδυναμία του να σπάσει τους αρμούς με το παρελθόν του δεν ήταν τόσο σημαντικός λόγος για να είμαι έξαλλη. Πέρα και πάνω από όλα αυτά είχα εξαγριωθεί με τον ίδιο μου τον εαυτό. Δεν μπορούσα να συλλάβω τη μεγαλειώδη αδυναμία μου: την προσδοκία μου. Την ανυπόστατη αισιοδοξία πως ο χρόνος είναι μια έννοια συμβατική και οι σχέσεις που δημιουργεί δεν είναι πια και τόσο δύσκολο να αλλάξουν όταν εμφανιστούν νέα δεδομένα. Η κουτή αυτοπεποίθηση μου με είχε οδηγήσει να πιστεύω πως ήξερα πολύ καλά, όχι μόνο τον Λάζαρο αλλά και όσα χρειαζόταν να ξέρω για τη σχέση του με τη Τζέσσικα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να ελπίζω - μάταια- πως θα μπορούσα τόσο γρήορα και εύκολα να την ανατρέψω. Αυτό όμως δεν ήταν το χειρότερο.
Με την απαράδεκτη συμπεριφορά μου είχα αναγκάσει τον Λάζαρο έστω και για λίγη ώρα, να πάρει θέση σε ένα δίλημμα. Με κλάμμα και υστερία τον είχα εξωθήσει σε κινήσεις σπασμωδικές. Αισθανόμουν σαν κωλόπαιδο και όχι άδικα. Ίσως να έφταιγε η ηλικία, ίσως η μοναξιά των ημερών, ίσως το πάθος μου γι' αυτόν τον άνθρωπο που ώρες ώρες ήταν εκτός ελέγχου. Ό,τι κι αν ήταν δεν μπορούσα εκείνη τη στιγμή να καταλάβω πως όταν θέτεις στους ανθρώπους διλήμματα το πιο πιθανό είναι αργά ή γρήγορα να σε μισούσαν γιατί έσπρωξες τη ζωή τους σε μια κατεύθυνση που ίσως και να μην έπρεπε ποτέ να πάρουν. Με το μαχαίρι στο λαιμό κανένας δεν μπορεί να αποφασίσει κι έτσι καταλύεται και η βάση που πρέπει όλοι να βάζουμε στις σχέσεις μας: η ελευθερία. Η ελευθερία να διαλέξουμε ανάμεσα στο ψέμμα και την αλήθεια, την υποταγή και την επανάσταση, τον έρωτα και τη σύμβαση. Εγώ σε καμία περίπτωση, εκείνη τη στιγμή τουλάχιστον, δεν μπορούσα να θέσω τέτοια διλήμματα. Με έπνιγε το παράπονο και η ρημάδα απορία "αφού με αγαπάει γιατί δεν είναι εδώ;". Πέρα από αυτό όμως τελικά δεν μπορούσα να κάνω τίποτε άλλο. Και η σιωπή είναι μια κατάκτηση που έρχεται με τα χρόνια. Σε 23 χρόνια δεν προλαβαίνεις να τη βάλεις στη φαρέτρα σου.
Οι επόμενες μέρες με έβαλαν σε σκέψεις. Σκέψεις για τον εαυτό μου, για τον Λάζαρο, για το τι μας φύλαγε το μέλλον και πως μπορούσε αυτή η ζωή να μας αλλάξει. Αν ήταν να αλλάξουμε θα έπρεπε να είναι προς το καλύτερο. Κι εκείνη τη στιγμή, όλα έδειχναν το αντίθετο. Ίσως να βοήθησε λίγο κι εκείνος ο χαμός που ρήμαζε τα πάντα μέσα μου εκείνη τη στιγμή όμως, αποφάσισα πως όταν επέστρεφε ο Λάζαρος από τις διακοπές θα χωρίζαμε.
Η απόφαση μου εκείνη τη στιγμή φαινόταν λογική - αν υπάρχει ποτέ λογική σ' ένα μυαλό άδειο. Εκείνες τις ώρες όμως δεν ήξερα πως έπαιρνα μια απόφαση που αφορούσε τρείς αλλά ένα τέταρτο πρόσωπο θα ανέτρεπε ξανά τις ισορροπίες.