Friday, January 20, 2006

Η εκδρομή

Ήταν περίπου 12 το μεσημέρι και ο Λάζαρος μου τηλεφώνησε και ζήτησε να φύγω αμέσως από τη δουλειά και να γυρίσω σπίτι, το συντομότερο δυνατό. Χωρίς λόγια, χωρίς εξηγήσεις.
Έφυγα τρέχοντας γεμάτη ανησυχία κι εωτηματικά. Από το ταξί προσπάθησα να τον καλέσω αλλά στο κινητό δεν απαντούσε. Έφτασα σπίτι κι εκείνος έλειπε. Ενστικτωδώς κοίταξα αν τα πράγματα του ήταν εκεί για να σιγουρευτώ πως δεν είχε φύγει σαν τον κλέφτη. Τα πράγματα του ήταν εκεί κι εξάλλου κανένας κλέφτης δεν σε καλεί να γίνεις μάρτυρας της φυγής του. Άναψα ένα τσιγάρο κι αρχισα να κάνω σενάρια καταστροφολογίας με το μυαλό μου. Προσπαθούσα να θυμηθώ τη φωνή του στο τελευταίο τηλεφώνημα. Ήταν ανήσυχη; Τρομοκρατημένη; Φοβισμένη; Πνιγμένη στην απόγνωση; Δεν μπορούσα να θυμηθώ. Ήταν αδύνατον. Άρχισα να προετοιμάζομαι για το χειρότερο. Δεν είχα ιδέα τι θα μπορούσε να ήταν αυτό αλλά εγώ θα το περίμενα. Δεν θα ξαφνιαζόμουν και θα το αντιμετώπιζα ήρεμη και νηφάλια. Άναψα ένα τσιγάρο και περίμενα. Κι άλλο μετά.
Δεν άκουσα το κλειδί στην πόρτα όταν μπήκε ο Λάζαρος αλλά πριν ακόμα προλάβω να τον ρωτήσω το παραμικρό μου είπε με ένα τεράστιο χαμόγελο "Ντύσου γρήγορα, φεύγουμε!" Είχε σχεδιάσει ένα ταξίδι έκπλήξη!
Σε λιγότερο από μισή ώρα ξεκινούσαμε για Μονεμβασιά. Μέσα στη βροχή. Στα πόδια μου ένα μεγάλο σακ βουαγιάζ γεμάτο cds που είχε φέρει από το σπίτι του για να βάζω μουσική στη διαδρομή. Το ταξίδι ήταν μεγάλο και ο άσχημος καιρός το δυσκολεύε... μάλλον. Δεν ξέρω.
Αν με ρωτούσε κάποιος τόσο τότε, όσο και σήμερα που έχουν περάσει 6 χρόνια τι θυμάμαι από αυτή την εκδρομή θα απαντούσα πως δεν θυμάμαι πολλά πράγματα. Δεν θυμάμαι τις ταμπέλες που περάσαμε στο δρόμο, τα χωριά ή τις ταβέρνες που καθήσαμε. Δεν θυμόμουν καν το όνομα του ξενοδοχείου - 'Λαζαρέτο' το έλεγαν αλλά κι αυτό χρειάστηκε να το ψάξω στο internet και να το προσδιορίσω από τις φωτογραφίες. Θυμάμαι πως είχαμε ένα υπέροχο δωμάτιο αλλά δεν θυμάμαι πως ακριβώς ήταν. Θυμάμαι πως είχαμε υπέροχη θέα και θυμάμαι πως γνωρίσαμε ένα ζευγάρι που είχαν έρθει να γιορτάσουν τα 30 χρόνια του γάμου τους και τα πρωινά κατέβαιναν στη παραλία και πέταγαν βότσαλα στη θάλασσα! Γενικά, δεν θυμάμαι λεπτομέρειες από το ταξίδι αυτό.
Θυμάμαι πως γελούσαμε πολύ. Θυμάμαι πως στα χείλη μας υπήρχε μόνιμα ένα χαμόγελο. Θυμάμαι γιαούρτι με κυδώνι και σπιτικά μακαρόνια με μυζήθρα. Μας θυμάμαι σε μια βόλτα στο κάστρο να κρυώνουμε. Λίγα πράγματα.
Θυμάμαι όμως την αίσθηση. Αυτό το θυμάμαι δυνατά και ξεκάθαρα. Το μυαλό εντελώς άδειο και η καρδιά φουσκωμένη από τον καθαρό αέρα, τη γαλήνη και την ευτυχία. Ήταν από εκείνες τις στιγμές της ζωής που αν μου ζητούσαν να κάνω τρεις ευχές, δεν θα έφτανα ούτε στη πρώτη συλλαβή. Δεν θα την έβρισκα άλλωστε. Οι στιγμές που νιώθεις πως τα έχεις όλα. Έστω κι αν μπρόστα σου απλώνεται μια ολόκληρη ζωή. Εκείνες τις ημέρες ευχαρίστως θα αντάλλαζα πολλά πολλά χρόνια από το μέλλον μου για να σταματήσω σε μια ώρα κάπου ανάμεσα στη Παρασκεύη το μεσημερί και στο βράδυ της Κυριακής. Ήμασταν πάρα πολύ ερωτευμένοι. Δεν χρειαζόμασταν την συντροφιά κανενός άλλου, δεν είχαμε καμία φιλοδοξία, κανένα όνειρο για παρακάτω. Εκείνη η επαφή μας έφτανε. Εκείνες οι μέρες αρκούσαν. Το μυαλό μας δεν το θόλωνε ούτε η μέρα που θα επέστρεφα στην Αγγλία, ούτε τα τηλεφωνήματα της Τζέσσικας, ούτε το περίεργο βλέμμα που μας έριξε το ζευγάρι που γνωρίσαμε όταν ήρθε στο δωμάτιο μας και διαπίστωσε πως υπήρχε μόνο ένα διπλό κρεββάτι - προφανώς τους είχε κάνει 'ελαφρυά' εντύπωση η διαφορά της ηλικίας που είχαμε με τον Λάζαρο.
Ε, και; Όσα και αν αλλάζαν, ό,τι και αν συνέβαινε για πρώτη φορά πίστεψα πως είχα την πρώτη στέρεη ανάμνηση αυτής της σχέσης στο μυαλό μου και το βαθύ της αποτύπωμα στη καρδιά μου. Όλο αυτό το συναίσθημα δεν ημερεύε ούτε ακόμα και όταν σκεφτόμουν την επιστροφή. Ούτως ή άλλως θα γυρίζαμε μαζί στο ίδιο σπίτι. Και αυτό που ζούσαμε ήταν πλέον σίγουρο πως δεν γνώριζε τόπο ή χρόνο. Υπήρχε.
Για μένα υπήρξε η ωραιότερη εκδρομή της ζωής μου. Λίγα χρόνια μετά, ο Λάζαρος μου είπε πως μέχρι εκείνο το Σαββατοκύριακο ήταν τόσο ερωτευμένος που "θα γινόταν χαλί". Ούτε ποτέ του ζήτησα κάτι τέτοιο αλλά, ούτε και έδωσα σημασία στο "μέχρι" του.

15 Comments:

Blogger Depsorama said...

Cliffhanger! Τι ήταν λοιπόν αυτό που άλλαξε εκείνο το Σ/Κ; Ήταν πιο ερωτευμένος μαζί σου μετά ή λιγότερο;
Μπορείς να τον βάλεις τον έρωτα σε μια ζυγαριά και να τον μετρήσεις;
Με τι μέτρα και τι σταθμά;

12:48 PM  
Blogger Chaca-Khan said...

τι ωραία που γράφεις ρε souzaki..
Σ αγαπώ (τώρα πια)

2:26 PM  
Blogger vatraxokoritso said...

μέχρι τα 33 μου(τα χρόνια του χριστού)
δεν άντεχα ιστορίες με κακό τέλος..
η έστω αυτό που εγώ ονόμαζα «κακό τέλος»..
μετά έγιναν πολλά...άλλαξα..
άλλαξα πολύ τελικά..

6:33 PM  
Anonymous Anonymous said...

Α θα σε μαλώσω, αρχίζεις και περιγράφεις ένα ιδανικό Σ/Κ με τον καλό σου και πετάς ένα 'μέχρι' ανατρέποντας κάθε προηγούμενο.
Και μετά και μετά;
(Μην ξεχνάς την υποσημείωση του προηγούμενου post, ok?)

12:31 AM  
Blogger Idάκι said...

ΜΕΧΡΙ?!!

Τι θέλει να πει ο ποιητής, δηλαδή - χόρτασε;

Και τότε τι δουλειά είχε μαζί σου τα επόμενα χρόνια; Χμμ...

(λαμπάκια και πολλές μύγες, σχώρα με!!)

4:50 AM  
Blogger nonplayer said...

Ωχ...

4:55 AM  
Blogger KV said...

Παράξενο να μπορεί να προσδιορίσει κάποιος πότε ακριβώς άλλαξε μια αίσθηση, ε;;; Μέχρι τότε χαλί ... μετά "κλικ";;;

7:23 AM  
Blogger Souzi Grammatikou said...

Τι να σας πω δεν ξέρω... να είμαι απόλυτα ειλικρινής; δεν το πίστεψα ποτέ εκείνο το "μέχρι" - το μετέφρασα σε εκνευρισμό της στιγμής. Όπως φυσικά και δεν πήρα τοις μετρητοίς το "χαλί θα γίνω" - άλλωστε αν έμαθα κάτι από αυτή τη σχέση είναι πως ό,τι νιώθουμε είναι υπεράνω δηλώσεων.
Δέσποινα, πράγματι πστεύω πως τον έρωτα μπορείς να τον βάλεις σε ζυγαριά. Στους απολογισμούς δεν μετράμε γέλια, χαρές, προδοσίες και πληγές; Έτσι δεν μετράμε;!
Βατρχκρτς, κι από εδω μια από τα ίδια!! Αν και δεν πιστεύω σε αυτό που λένε "κακό τέλος". Άλλο τέλος, άλλη αρχή, άλλος δρόμος.
Γιαννάκη μου,θα είμαι συνεπής στην υπόσχεση μου ;-)
id, νομίζω πως σου είπα ήδη!
KV, όχι μόνο μπορούμε να προσδιορίσουμε αν άλλαξε μια αίσθηση αλλά είμαι βέβαιη πως μπορούμε να το καταλάβουμε τη στιγμή ακριβώς που συμναίνει ή ξεκινά να συμβαίνει... σε όλους το ίδιο μάλλον γίνεται...μάλλον.

υ.γ. Την αγάπη μου στα Αrxidia-Media!

11:55 AM  
Blogger Souzi Grammatikou said...

Mαίανδρε...πως πας???!!!;-)

11:57 AM  
Blogger nonplayer said...

Κάνω υπομονή Σούζι μου! ΜΕΧΡΙ Παρασκευή που ανεβάινω στας Αθήνας!

2:13 PM  
Blogger YO!Reeka's said...

Πολύ όμορφη ιστορία... μου θύμισε κάτι περίεργα δικά μου...

8:17 AM  
Blogger Chrisa said...

Αχ αυτό το μέχρι... μαχαιριά στην καρδιά!!! Εγώ αυτό που έχω να πώ είναι μια άποψξ της μάνας μου... "Οι άντρες κάνουν σαν μωρά"

2:14 AM  
Blogger trol said...

full αγωνία αγαπητή!!

3:48 AM  
Blogger Dreamer_of_Mirrors said...

Κάθε φορά που αντικρύζω το Κάστρο της Μονεμβασιάς απο το 2005 και μετά αφήνω κάτι σαν ανάσα να ταξιδέψει από μέσα μου και να φτάσει εκεί που ορίζουν οι συντεταγμένες που γνωρίζω. Για μένα μετά το 05 το Κάστρο έχει μόνο μια σκηνή και ένα έργο στα σανίδια της:τη Ρ,εμένα και την ήσυχη μυρωδιά της άνοιξης. Ακόμα το έργο δεν ανέβηκε και ούτε που ξέρω αν θα παιχτεί ποτέ όπως το ονειρεύομαι τα ξημερώματα Δευτέρας. Δεν έχει σημασία πια. Ξέρω πως μοιάζει αυτό που περιγράφεις. Δεν το έζησα ποτέ κυτταρικά μα το γνωρίζω όπως γνωρίζω και τη Ρ. από παιδί κι ας την ξέρω μόνο δυο χρόνια.


Θα με κάνεις να σου ξαναγράψω σύντομα!

10:13 PM  
Blogger Dreamer_of_Mirrors said...

Κάθε φορά που αντικρύζω το Κάστρο της Μονεμβασιάς απο το 2005 και μετά αφήνω κάτι σαν ανάσα να ταξιδέψει από μέσα μου και να φτάσει εκεί που ορίζουν οι συντεταγμένες που γνωρίζω. Για μένα μετά το 05 το Κάστρο έχει μόνο μια σκηνή και ένα έργο στα σανίδια της:τη Ρ,εμένα και την ήσυχη μυρωδιά της άνοιξης. Ακόμα το έργο δεν ανέβηκε και ούτε που ξέρω αν θα παιχτεί ποτέ όπως το ονειρεύομαι τα ξημερώματα Δευτέρας. Δεν έχει σημασία πια. Ξέρω πως μοιάζει αυτό που περιγράφεις. Δεν το έζησα ποτέ κυτταρικά μα το γνωρίζω όπως γνωρίζω και τη Ρ. από παιδί κι ας την ξέρω μόνο δυο χρόνια.

10:13 PM  

Post a Comment

<< Home