Το σπίτι της Λομβάρδου

Οι εξετάσεις του Γενάρη πέρασαν γρήγορα. Θα μεσολαβούσαν 2 εβδομάδες μέχρι την έναρξη του επόμενου εξαμήνου. Οι περισσότεροι φοιτητές επιστρέφουν γι' αυτό το διάστημα στην Ελλάδα, κάτι που εγώ μέχρι τότε δεν είχα κάνει. Συνήθως εκμεταλλευόμουν τις εβδομάδες αυτές για εκδρομές και χαλάρωση σε μια -σχεδόν- άδεια πανεπιστημιούπολη. Αυτή τη χρονιά όμως τα πράγματα ήταν διαφορετικά.

Ήταν σίγουρο πως θα γύριζα στην Ελλάδα. Σκεφτήκαμε όμως πως αφού οι γονείς μου δεν με περίμεναν, θα ήταν μια καλή ευκαιρία να επέστρεφα κρυφά και να περνούσαμε 2 εβδομάδες μαζί με τον Λάζαρο. Δυο ολόκληρες εβδομάδες συνέχεια μαζί! Ακουγόταν απίστευτο! Και πρακτικά ανέφικτο! Υπήρχε το πρόβλημα της διαμονής αφού και ο Λάζαρος φιλοξενούταν προσωρινά στο πατρικό του. Το ξενοδοχείο ήταν μια λύση αλλά -καθότι καλομαθημένοι αμφότεροι- το κρατήσαμε σαν έσχατη λύση. Ο Λάζαρος ξεχύθηκε στους δρόμους και άρχισε να ψάχνει για επιπλωμένο διαμέρισμα που θα μπορούσε να νοικιάσει για 2 εβδομάδες. Τα περισσότερα είτε ήταν διαθέσιμα μετά από καιρό, είτε ήταν εξαιρετικά ακριβά αλλά κυρίως κανένα δεν νοικιαζόταν για 15 μόνο μέρες. Έτσι αποφασίσαμε να δώσουμε παράταση μιας εβδομάδας στη διαμονή μου. Δεν θα χανόταν ο κόσμος αν έχανα και μιας εβδομάδας μαθήματα. Ο Λάζαρος δεν άνηκε ευτυχώς στη κατηγορία εκείνων που θα προτιμούσαν να στερηθούν τον άλλο από το να πάει πίσω στις σπουδές του - κάτι που εκτίμησα πολύ γιατί φάνηκε πως με αντιμετώπιζε σαν ενήλικη που μπορούσε να αποφασίσει για τη ζωή της και να αναλάβει τις ευθύνες των πράξεων της. Ούτως ή άλλως κι από τη δική μου πλευρά, υπήρξαν χιλιάδες φορές που τον ξεσήκωνα να παρατήσει τη δουλειά του για να βρεθούμε. (Εδώ θα μπορούσε να ξεκινήσει μια μεγάαααλη κουβέντα για τον εγωισμό στις ανθρώπινες σχέσεις και πως μπορεί να τις καταστρέψει αλλά, έχουμε καιρό μέχρι να το θίξουμε αυτό).
Αποφασίστηκε λοιπόν να μείνω 3 εβδομάδες - που τελικά έγιναν 4!! "Και σπίτι βρήκαμε και το νοικιάσαμε". Στου Γκύζη, στην οδό Λομβάρδου. Το νούμερο δεν το θυμάμαι καλά. Ίσως 12, ίσως 14. Στο δεύτερο όροφο ήταν πάντως. Το νοίκιασε δυο μέρες πριν επιστρέψω. Χιλιάδες τηλεφωνήματα, σα μικρό παιδί με το καινούριο του παιχνίδι: "η κούκλα μου κάνει αυτό/ σου είπα πως κάνει και το άλλο;/ ξέχασα να σου πω ότι κάνει και το τρίτο". Έτσι ήταν και ο Λάζαρος. Υπερενθουσιασμένος! Μου τηλεφωνούσε να μου πει για τα κρεβάτια (που ήταν δυο μονά αλλά τα είχε 'δέσει' με ζώνες), για τα ποτήρια, για τα ντουλάπια, για το μπάνιο, για την περιοχή κλπ. Σε κάθε τηλεφώνημα ήταν όλο και πιο φανερό πως το διαμέρισμα δεν του άρεσε καθόλου - αργότερα μου το επιβεβαίωσε λέγοντας πως τον κατέθλιβε γιατί του θύμιζε τα πρώτα δύσκολα χρόνια που είχε ζήσει στο εξωτερικό. Όμως αυτό θα ήταν το σπίτι μας. Έστω και για λίγες εβδομάδες. Έστω και αν και οι δύο επηρεασμένοι κυρίως από στερεότυπα πιστεύαμε ότι ίσως και η σχέση μας να δοκιμαζόταν με αυτή τη συγκατοίκηση. Ήταν όμως το σπίτι μας, το πρώτο μας σπίτι. Ήμασταν και οι δυο ξετρελλαμένοι με την ιδέα πως θα για κάμποσο καιρό θα ξυπνούσαμε μαζί το πρωί, θα φτιάχναμε μια ρουτίνα και θα τη διασκεδάζαμε, θα τρώγαμε μαζί, θα σχεδιάζαμε τη μέρα μαζί.
Όλα μέχρι εκείνη τη στιγμή γίνονταν με ιλιγγιώδη ρυθμό. Ευτυχώς χωρίς κανένα φόβο αλλά με τη γενναιότητα και τον παρορμητισμό που φέρνει η βεβαιότητα της σωστής επιλογής. Με τον Λάζαρο συνέβαινε αυτό ακριβώς το πράγμα: μας χώριζαν δεκάδες Γκραν Κάνυον αλλά ούτε εγώ, ούτε εκείνος -μέχρι τότε τουλάχιστον- διαπραγματευόμασταν την επιλογή μας. Είχαμε ενστάσεις αλλά όχι αμφιβολίες. Μπορεί να θέλαμε να αλλάξουμε ο ένας τον χαρακτήρα της άλλης και το αντίστροφο, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μαχόμασταν την πραγματικότητα που μας έδενε. Η επιθυμία μας ήταν το γεγονός και όλα τα υπόλοιπα μεταβλητές που όμως δεν επηρέαζαν την τελική απόφαση. Το "σ' αγαπώ" το είχαμε πολύ νωρίς, σύμφωνα με τα κλισέ των σχέσεων. Πολύ πριν ανακαλύψουμε όλες τις πτυχές μας. Ίσως και γι' αυτό το λόγο όλα να φαίνονταν σαν παραμύθι: γιατί είχαμε τη βεβαιότητα πως οι μάγισσες, οι δράκοι και τα δαγκωμένα μήλα ήταν κάτι αναπόφευκτο. Στο τέλος όμως, "θα ζούσαμε εμείς καλά, κι ακόμα πιο καλά...καλύτερα".

Έφτασα στην Ελλάδα Πέμπτη βράδυ, ξημερώματα Παρασκεύης στο τέλος του Γενάρη. Κρυφά από γονείς, κρυφά και από φίλους. Φορούσα ένα μαύρο ζιβάγκο και μάλλινο γκρι παντελόνι. Θυμάμαι πως έκανε πολύ ζέστη όταν με αγκάλιασε.