Τα καθημερινά

Τη δεύτερη μέρα της άφιξης μου, πήγα στους γονείς μου. Θα ένιωθα φοβερές τύψεις αν δεν τους επισκεπτόμουν όλο αυτό το διάστημα που θα ήμουν στην Ελλάδα. Είπα πως μετά θα ήμουν πολύ απασχολημένη και δεν θα μπορούσα να γυρίσω πριν το Πάσχα. Έτσι πήγα σπίτι μου για μια μόνο μέρα. Ίσως μέσα μου να ήθελα από κάπου να πάρω δύναμη πριν βουτήξω στα βαθυά. Ίσως και να ήθελα να σιγουρέψω για μια ακόμη φορά πως ακόμα κια αν όλα πήγαιναν κατά διαόλου με τον Λάζαρο, το σπίτι μου θα ήταν εκεί ζεστό κι έτοιμο να με αγκαλιάσει και να με ηρεμήσει.
Φυσικά, δεν προέβλεψα πως ο μπαμπάς μου θα ήθελε την επόμενη μέρα να με συνοδέψει στο αεροδρόμιο! Λίγο δε πριν φτάσουμε στο αεροδρόμιο (νωρίς το πρωι Κυριακής) ήταν φανερό πως θα περίμενε - στη καλύτερη περίπτωση - να επιβιβαστώ. Πόνταρα στην αξιοπρέπεια και τη διακριτικότητα του και είπα πως θα έπρεπε να φύγει γιατί θα ερχόταν ένα αγόρι που βγαίναμε από τα Χριστούγεννα και θα ήθελα να τον δω για μισή ώρα πριν φύγει η πτήση μου. Ο μπαμπάς μου το δέχτηκε, με φίλησε και έφυγε. Περίμενα μισή ώρα κλεισμένη στη τουαλέτα και μετά τηλεφώνησα σπίτι μου προφασιζόμενη πως ξέχασα κάτι. Όταν απάντησε ο μπαμπάς μου, ντράπηκα μεν ανακουφίστηκα δε. Πήρα ένα ταξί και πήγα στο σπιτάκι.

Tην επόμενη μέρα ξεκίνησα δουλειά σε ένα από τα γραφεία της επιχείρησης του Λάζαρου. Ήταν μια πολύ ωραία λύση για να μην μένω φυλακισμένη στο σπίτι τα πρωινά αλλά και για τον Λάζαρο που δεν θα είχε την έννοια πως είμαι μόνη μου. Έτσι θα βλεπόμασταν κάποια πρωινά κιόλας - δεν ήμασταν ούτε στο ίδιο γραφείο, ούτε στην ίδια περιοχή. Με είχε πάει λίγες μέρες νωρίτερα και μου είχε δείξει τη δουλειά.
Θυμάμαι το πρώτο πρωινό που πήγαμε. Κάποιες στιγμές νομίζω πως τον κοίταγα με ανοιχτό το στόμα. Τον χάζευα να έχει τον έλεγχο μιας δουλειάς που εγώ πολύ λίγο καταλάβαινα. Μιλούσε, οργάνωνε, έδινε κατευθυντήριες (και μου έριχνε κλεφτές ματιές). Δεν μπορώ να πω ότι δεν τον καμάρωνα. Για κάποιο περίεργο λόγο δε, η ματιά μου είχε κολλήσει στα χέρια του. Τα κοίταζα μαγννητισμένη λες κι αν σταματούσαν να κινούνται κάτι θα συνέβαινε. Ήταν από τις στιγμές που θυμάμαι να μεγαλώνει μέσα μου ό,τι ένιωθα για εκείνον.

Οι μέρες κυλούσαν μαγικά. Στη δουλειά πήγαινα σχεδόν καθημερινά - με εξαίρεση τις ημέρες που αποφασίζαμε να χουζουρέψουμε ως αργά και μετά να κάνουμε "day of fun" όπως έλεγα. Το συνηθέστερο βέβαια ήταν να έρχεται και να με παίρνει από τη δουλειά. Με αυτό τον τρόπο άλλαξε και η οπτική του Λάζαρου απέναντι στην ίδια του την εργασία. Πολλά μεσημέρια του έστελνα φαξ δίνοντας αναφορά για ό,τι νόμιζα ή θα ήθελα να συμβαίνει στο γραφείο. Έβγαλα παρατσούκλια στις άλλες δυο κοπέλες κι αρχίσαμε να φτιάχνουμε σουρεαλιστικές ιστορίες γύρω από τη ζωή τους. Οι κοπέλες σημειωτέον δεν με πολυσυμπαθούσαν γιατί όλη την ώρα μιλούσα στο τηλέφωνο - χωρίς βέβαια να ξέρουν πως μιλάω με το αφεντικό τους.
Αυτό ήταν ένα άλλο περίεργο με τον Λάζαρο. Δεν μπορώ να φέρω στο μυαλό μου μια στιγμή που να μην είχαμε κάτι να πούμε. Τα καταιγιστικά τηλεφωνήματα των ερωτευμένων συνήθως καταλαγιάζουν και λιγοστεύουν μετά από λίγο καιρό. Μ' εμάς αυτό δεν συνέβη ποτέ. Τόσο διαφορετικοί άνθρωποι και με τόσα πολλά πράγματα να πούμε. Υπήρχαν συνέχεια θέματα. Μιλούσαμε για τα πάντα και να φανταστείτε πως ακόμα δεν είχε γνωρίσει τους φίλους μου ή εγώ τους δικούς του. Με τον Λάζαρο δεν πλήτταμε ποτέ. Μπορεί να μην κάναμε τίποτε απολύτως. Μπορεί να κοιτούσαμε το ταβάνι. Όμως ούτε για μια στιγμή δεν βαρεθήκαμε. Μιλούσαμε και γελούσαμε συνέχεια. Τώρα που το σκέφτομαι, μάλλον δεν υπήρξε μια φορά που να μην ανυπομονούσαμε να συναντηθούμε. Πέρα από το ρομάντσο που ζούσαμε (ή ίσως και εξαιτίας του) ξέραμε πως μόλις βλεπόμασταν όλα θα γίνονταν χαρούμενα. Ακόμα και στις εξαιρετικά δύσκολες στιγμές. Ακόμα και τότε ανυπομονούσαμε.
Ούτως ή άλλως, μεταξύ μας πάντα υπήρχε και το στοιχείο της έκπληξης - κάτι που ποτέ δεν συνηθίσαμε. Όπως μια Παρασκεύη που μου τηλεφώνησε στη δουλειά ενώ μου είχε πει πως βρισκόταν σε ένα συμβούλιο. Ήταν από εκείνες τις Παρασκεύες που έβρεχε πάρα πολύ.

(ΣΣ Σας υπόσχομαι πως δεν θα ξανα καθυστερήσει τόσο άλλο ποστ:-).)