Sunday, January 08, 2006

Interlude

Η πρώτη ανάμνηση που έχω από το σπίτι της Λομβάρδου είναι ένα ταψί σπανακόπιτα πάνω στο τραπέζι της κουζίνας. Ζεστή, πλούσια, η ωραιότερη που είχα φάει ποτέ.
Η δεύτερη εικόνα ήταν το πρόσωπο του Λάζαρου να με ξυπνάει το επόμενο πρωί. Γελαστός, μυρωδάτος κρατώντας ένα κουτί από φούρνο. «Σου ‘φερα καλούδια» μου είπε.
Μετά θυμάμαι τις σκέψεις μου.
Τον ορυμαγδό από κουβέντες και λόγια μέσα στο κεφάλι μου.
Θυμάμαι πως ώρες ώρες τον κοίταζα καθώς κοιμόταν και αναρωτιόμουν ποιος ήταν. Πώς βρέθηκε να κοιμάται δίπλα μου αυτός ο άνθρωπος; Τι θα γινόταν αν ξυπνούσε; Είναι άραγε αυτός ο άνθρωπος που θα αγαπάω για την υπόλοιπη ζωή μου τόσο δυνατά όσο αυτή τη στιγμή; Τον αγαπάω στ’ αλήθεια ή μεταφράζω σε αγάπη τη μαγεία της ζεστής του παρουσίας;
Θυμάμαι πως εκείνο τον Φεβρουάριο είχε σχεδόν συνέχεια συννεφιά, βροχή και κρύο. Δεν θυμάμαι πολλές μέρες με λιακάδα.
Έχω την εικόνα δυο ανθρώπων σε ένα δωμάτιο να φέρονται σαν χρόνια ερωτευμένοι. Στην ουσία θυμάμαι δυο πολύ ερωτευμένους ανθρώπους να προσπαθούν να φανούν άνετοι σε μια απρόσμενη πραγματικότητα. Σε μια καθημερινότητα με ξέστρωτα κρεβάτια, άπλυτα πιάτα στο νεροχύτη και νερά στο μπάνιο. Με εκτροπές στα κινητά τηλέφωνα για να μην καταλάβει κανένας που βρισκόμασταν. Χωρίς δοκιμαστικά και δίχως μέρες προσαρμογής. Μόνο εμείς οι δυο. Να μοιραζόμαστε έναν Φεβρουάριο έτσι όπως κανείς μας δεν τον είχε σχεδιάσει ή φανταστεί. Να μοιάζουμε εξόριστοι για άλλη μια φορά στην Αθήνα. Να κρυβόμαστε. Να βιαζόμαστε.
Έχουν περάσει χρόνια από τότε, και την επόμενη φορά θα σας διηγηθώ τι συνέβη τότε. Όμως τώρα πια βλέπω τα πράγματα πιο ξεκάθαρα. Και μπορώ να σας πω με μεγάλη βεβαιότητα πως ο έρωτας μπορεί και να θολώνει την κρίση σου. Μπορεί και να σε οδηγεί σε αποφάσεις αψυχολόγητες, σε ανόητες κινήσεις, σε σπασμωδικές αντιδράσεις. Μπορεί να σε κάνει κυκλοθυμικό και ονειροπόλο. Μπορεί να ανατρέπει την ισορροπία της λογικής και μπλα μπλα μπλα . Πολλά, πολλά, πολλά άλλα. Τα βράδια όμως όταν ξαπλώναμε και στριμωχνόμασταν στην ίδια πλευρά του κρεβατιού, κόβαμε στη μέση μια καληνύχτα και πίναμε το ζουμί της αγκαλιά. Μια πίκρα κομμένη στα δυο.
Γιατί όσο γλυκά κι αν σε νανουρίζουν οι χτύποι της καρδιάς του πάντα σε πιάνει ένα παράπονο για τις νύχτες που κοιμόσουν μόνη. Κι ένας αναστεναγμός πριν κοιμηθείς, σιωπηλός σα προσευχή για να μην ξαναρθούν τέτοιες ώρες.
Κάπως έτσι γλιστράμε κάπου ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον. Χωρίς όμως αυτό το ‘κάπου ανάμεσα’ να λέγεται παρόν.

24 Comments:

Anonymous Anonymous said...

Πριν λίγες ώρες επέστρεψα από Θεσσαλονίκη και μου είπε η Ρέα από πάνω ότι έχεις γράψει καινούριο ποστ και έτρεξα να το διαβάσω..

"Κάπως έτσι γλιστράμε κάπου ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον. Χωρίς όμως αυτό το ‘κάπου ανάμεσα’ να λέγεται παρόν."

Πάλι η τελευταία φράση σου με ταξιδεύει.
Ξέρεις να γράφεις..
Περιμένουμε ανυπόμονα όπως πάντα τη συνέχεια.
Να 'σαι καλά Σουζάκι.

1:22 PM  
Blogger Storyteller said...

Εχω μια απορία! Γιατί θυμάσαι πρώτα τη σπανακόπιτα και μετά το Λαζαρο? Μήπως είσαι βουλιμική; Αν και από ότι ξέρω...το ίδιο βουλιμική ήσουν και με τον Λάζαρο!
χε χε...Σουζάκι, you are the best Σουζάκι in blogotown...έστω και φαγανό! χι χι

2:22 PM  
Blogger Idάκι said...

Είναι άρα λογικό να σκεφτόμαστε ό,τι άλλο εκείνες τις στιγμές; Πάντα αυτό συμβαίνει όμως.

Ενοχλητικό το ιντερλούδιό σου, Σουζάκι - με την καλύτερη δυνατή έννοια - μας βάζει σε σκέψεις για το τί "πετάμε" και τί ζούμε τελικά...

2:57 PM  
Blogger Souzi Grammatikou said...

Storyteller, ήταν Η σπανακόπιτα! Δυο δάχτυλα παχυά, με πολλή φέτα, καυκαλήθρα και άλλα μυρωδικά. Την είχε ζητήσει ο Λάζαρος από τη μαμά του. Μπορεί να μην ήταν η σπανακόπιτα της μαμάς μου -για την ακρίβεια ήταν πολύ καλύτερη!- αλλά ήταν αρκετή για να μετατρέψει το διαμέρισμα σε σπίτι.

3:37 PM  
Blogger Souzi Grammatikou said...

ID, αυτό το ποστ μπορεί να φαίνεται 'εκτός σειράς' αλλά κάποιες στιγμές νομίζω πως οφείλουμε να παραμερίζουμε για λίγο τα γεγονότα και να παίρνουμε μια βαθυά ανάσα. Εξάλλου, όταν ερωτευόμαστε μας ενδιαφέρει όχι μόνο το πως περνάμε αλλά και το πως νιώθουμε ;-)

Ρεάκι, καλώς όρισες στην παρέα μας :-) Η φίλη σου Έλενα είναι από τις καλύτερες μαθήτριες!

3:50 PM  
Blogger trol said...

δεν κόβει καμιά σειρά το post, εμένα μου άρεσε πολύ

11:55 PM  
Anonymous Anonymous said...

Εμένα Helena πάλι η τελευταία της φράση με προβληματίζει, δεν με ταξιδεύει. Αν δεν μπορείς να ζήσεις το παρόν, το τώρα, όπως του αρμόζει χάνεις πολλά. Αν παγιδευτείς στο πόνο και τον φόβο του παρελθόντος και στο άγχος του μέλλοντος χωρίς να μπορείς να ευχαριστηθείς το παρόν-το τώρα- χάνεις και την ουσία του πράγματος.

12:39 AM  
Anonymous Anonymous said...

Διαβάζω τόσο καιρό κι ακόμα δεν έχω καταλάβει αν σε αυτή την ιστορία υπάρχουν καλοί και κακοί. Υπάρχουν μάσκες; Θα πέσουν κάποια στιγμή;

2:03 AM  
Blogger Chaca-Khan said...

πολλά πολλά φιλιά souzy. Σταθερά το πιο καθαρό βλέμμα..

3:30 AM  
Blogger alienlover said...

πολύ ωραίο ΚΑΙ αυτό το ποστ. Αλήθεια,απορώ αν είστε τώρα μαζί... αλλά ναι ξέρω, όλα στην ώρα τους :D

συνέχισε έτσι , και μην μας αφήνεις στην απορία ..

4:46 AM  
Blogger Souzi Grammatikou said...

Aγαπητή μου Μπέττυ... σε καμία ιστορία δεν υπάρχουν πραγματικοί κακοί ή καλοί. Ακόμα και την ιστορία της Σταχτομπούτας αν ακούσεις από τη πλευρά της μάγισσας είμαι βέβαιη πως θα τη σιχαθείς τη μικρή.:-)

4:58 AM  
Blogger KV said...

This comment has been removed by a blog administrator.

10:38 AM  
Blogger KV said...

Σουζάκι, πολύ δυνατό το ...διάλλειμα από τα "γεγονότα" που αν το κάνουμε, πάντα το κάνουμε μετά ...
να είσαι καλά !

10:39 AM  
Blogger vatraxokoritso said...

geia soy re soyzi me ta wraia soy!

2:39 AM  
Anonymous Anonymous said...

Δηλαδή αυτό το "κάπου ανάμεσα" είναι κάτι σαν την ανυπαρξία; Η ανυπαρξία των ημερών που δεν απολαμβάνουμε τις στιγμές τους. Και πως ξυπνάμε από τέτοιο λήθαργο; Ξέρει κανείς να πει;

2:56 AM  
Blogger KV said...

"Ακόμα και την ιστορία της Σταχτομπούτας αν ακούσεις από τη πλευρά της μάγισσας είμαι βέβαιη πως θα τη σιχαθείς τη μικρή.:-)"

one of your best !!!!

6:17 AM  
Blogger Depsorama said...

...κόβαμε στη μέση μια καληνύχτα και πίναμε το ζουμί της αγκαλιά. Μια πίκρα κομμένη στα δυο.

Καταπληκτική γραφή, για άλλη μια φορά...

2:11 PM  
Blogger Idάκι said...

Σουζάκι μου, παρεξηγήθην!! Όταν είπα "ενοχλητικό το ιντερλούδιο" σαφώς και δεν εννοούσα ότι σπάει την ιστορία, ότι δεν ανήκει εδώ! Αν δεν ανήκει ένα κομμάτι βαθιάς ανάσας σε μια ερωτική ιστορία, πού ανήκει;

Όχι, εννοούσα πως είναι δυνατό και "ενοχλεί" όπως η γλώσσα ένα χαλαρό δόντι... τσιγκλάει, δεν μπορώ να βρω άλλη λέξη. Ενοχλεί ένοχες συνειδήσεις που καμιά φορά παίρνουν κλεφτούς ύπνους, αντί να ζουν το παρόν. Που αντί να ρουφάνε με δύναμη την κάθε στιγμή τα παίρνουν όλα ως δεδομένα.

Ίσως να μην κατάλαβες τι εννοούσα, γιατί δεν είσαι ένοχη τέτοιων εγκλημάτων ;))

8:41 AM  
Blogger nanakos said...

Id, ας επαναλάβουμε όλοι μαζί:
"Οι ερωτικές μας ιστορίες δεν είναι πεδία μάχης.Δεν έχουμε νικητές και άξιόμαχους ηττημένους. Δεν υπάρχουν εγκλήματα και αγαθοεργίες".
Δεν ξέρω τι είναι, σίγουρα όμως δεν είναι τα παραπάνω. :-)

9:17 AM  
Anonymous Anonymous said...

@yiannis: Το πιστεύω αυτό που λες. Εννοούσα με ταξιδεύει σε μία και μοναδική ιστορία. Όχι γενικά. Γενικά συμφωνώ μαζί σου. Απλά στη συγκεκριμένη ιστορία ήταν ακριβώς όπως το έθεσε η Σούζυ στη συγκεκριμένη φράση.
@Σουζάκι: Να 'σαι καλά κούκλα μου. Περιμένω τη συνέχεια όπως πάντα. =)

3:36 PM  
Blogger vatraxokoritso said...

εγώ λέω..
"ακαμάτρα κόρη στρώσου και γράφε και άσε τις ,το κοινό σου περιμένουμε εναγωνίως την συνέχεια"

1:33 AM  
Anonymous Anonymous said...

an synexiseis na grafeis m ayto ton rythmo den tha se xanadiavasw:( kai poly tha stenaxwriemai:(
Oxi oti argeis...alla afoson h istoria sas krathse xronia fantazomai tha parei ta diplasia na ftaseis sto telos...kai sou lew deeen prolaveeeenw....
grhgora!
Filia:)

10:09 PM  
Blogger Ναταλία said...

Η λογική στον έρωτα είναι ότι μια φωτοβολίδα στην ομίχλη: Φωτίζει αλλά δεν διαλύει...

Μου το είχαν πει και το είχα ξεχάσει.
Το έζησα και δεν σβήστηκε ποτέ από τη μνήμη μου ξανά....

8:33 AM  
Blogger €lisavet said...

Τι ωραία που γράφεις, τι όμορφα που τα εκφράζεις...

3:57 PM  

Post a Comment

<< Home