Οι πικροδάφνες

Κι ενώ αυτά συνέβαιναν στην Αθήνα, στην Αγγλία η συγκάτοικος μου ζούσε σε έναν πανικό. Είχαν στείλει ειδοποίηση από το μεσιτικό γραφείο που νοικιάζαμε το σπίτι ότι, 2 καλοκαιρινά ενοίκια της προηγούμενης χρονιάς -που είχα αναλάβει να πληρώσω εγώ- εκκρεμούσαν γιατί δεν εκκαθαρίστηκαν οι επιταγές. Έπρεπε να πληρωθούν άμεσα. Η συγκάτοικος μου -με την οποία μέχρι λίγο καιρό πριν ήμασταν παραπάνω από αδελφές- τηλεφώνησε έξαλλη μαζί μου (και όχι με το γραφείο που το θυμήθηκε 6 μήνες αργότερα). Στο τηλέφωνο δεν παρέλειψε να συμπληρώσει πόσο απογοητευμένη ήταν από τη σχέση μας τον τελευταίο καιρό που δεν θύμιζε σε τίποτε την οικογενειακή ατμόσφαιρα της πρώτης μας χρονιάς αφού ήμουν πλέον απασχολημένη διαρκώς με τον Λάζαρο κι εκείνη ήταν αναγκασμένη να κάνει καινούριες φίλες. Όταν δε, της δήλωσα πως θα παρέμενα στην Αθήνα μια εβδομάδα παραπάνω απ' ότι είχα αρχικά προγραμματίσει μου έκλεισε το τηλέφωνο προειδοποιόντας με πως θα το φάω το κεφάλι μου.
Την επόμενη μέρα της έστειλα τα χρήματα αλλά όπως είχε ήδη αποδειχτεί το πρόβλημα ήταν ο Λάζαρος και όχι τα ενοίκια. Σχεδόν απογοητεύτηκε που έστειλα αμέσως τα χρήματα. Σα να της στερούσα το βασικό της λόγο για καυγά. Ίσως καυγάς να μην είναι η σωστή λέξη. Ένιωθα το παράπονο της. Αισθανόταν παραγκωνισμένη εξαιτίας των ωρών που περνούσα στο τηλέφωνο με τον Λάζαρο. Ίσως κι εξαιτίας της προτεραιότητας που του είχα παραχωρήσει στη ζωή μου. Δεν πήγαινα σε μέρη που δεν είχε σήμα το κινητό μου, δεν έβγαινα τόσο όσο παλαιότερα γιατί προτιμούσα να μείνω σπίτι και να μιλήσω με τον Λάζαρο. Στην ίδια ακριβώς υπερβολή είχε ζήσει κι εκείνη πριν μερικά χρόνια όταν γνώρισε τον τότε αρραβωνιαστικό της. Αλλά το είχε ξεχάσει.
Ήταν λίγο άδικο. Ειδικά αφού ήξερε πόσο πολύ την αγαπούσα. Και η ιδέα να έχουμε την ίδια κατάληξη που είχαν όλοι οι φοιτητές-συγκάτοικοι του εξωτερικού (δηλαδή να τσακωθούμε και να μην ξαναμιλήσουμε ποτέ) ήταν αφόρητη. Όπως αφόρητη ήταν και η προοπτική πως θα επέστρεφα και στο σπίτι θα ήταν και η μητέρα της. Η κα Όλγα που με είχε σαν κόρη της. Όπως ήταν φυσικό, σε περιπτώσεις που στεναχωριέται η μοναχοκόρη σου δεν υπάρχει χώρος για "σαν" στη ζωή σου. Ήξερα πως η κατάσταση θα ήταν λίγο δυσάρεστη στο σπίτι. Όχι καυγάδες και φωνές αλλά ούτε ήθελα κανένας να μου κάνει κήρυγμα για το πως θα διαχειριζόμουν τις προσωπικές μου σχέσεις. Το χειρότερο όμως ήταν πως από τις τύψεις που θα είχα για τα παράπονα της συγκατοίκου μου θα ανεχόμουν οποιαδήποτε , ακόμα και παράλογη, απαίτηση της (σας έχω ήδη ξεκαθαρίσει πως υπήρξα(;) εξαιρετικά ενοχικός άνθρωπος). Δεν έπεσα και πολύ έξω - αν και δεν αποδείχτηκε ιδιαίτερα παράλογη. Ήθελε μόνο να επαληθεύσει πως δεν είχε χάσει την καλύτερη της φίλη.

Στην Αθήνα το κλίμα είχε βαρύνει κάπως. Όχι λόγω καυγάδων. Μετά την τελευταία φασαρία, δεν ξανατσακωθήκαμε με τον Λάζαρο. Απλά πλησίαζαν οι μέρες που θα γύριζα στην Αγγλία. Μέσα σε όλα, ο Λάζαρος ανησυχούσε για το τι θα αντιμετώπιζα όταν επέστρεφα σπίτι. Μέχρι που σκέφτηκε να έρθει μαζί μου στην Αγγλία. Μπορεί να μην ήμουν η μοναχοκόρη του αλλά υπήρξαν αναρίθμητες στιγμές που ένιωθα η μονάκριβη του.
Το προηγούμενο βράδυ της αναχώρησης μου έπρεπε να συνοδέψει τη Τζέσσικα σε μια κοινωνική εκδήλωση. Ήμουν τόσο στεναχωρημένη που έφευγα και χώρος στη καρδιά μου για ζήλεια δεν υπήρχε. Εκείνο το βράδυ, ξάπλωσα στο κρεβάτι μόνη μου και σκεφτόμουν πως ίσως να υπέμενα άλλες 10 Τζέσσικες προκειμένου να τον έχω στο πλάι μου. Ήταν από εκείνες τις στιγμές που η αβάσταχτη λύπη σε κάνει από τη μια στιγμή στην άλλη μεγαλόψυχη. Ψέμματα; Ψέμματα. Αυτό που δεν αλλάζεις με πράξεις, δεν γίνεται να το αλλάξεις με σκέψεις. Και ό,τι φαίνεται απλό τη νύχτα, θα γίνει ξανά κουβάρι μια άλλη στιγμή που θα νυχτώσει.

Ήταν η πρώτη φορά που αποχαιρετηθήκαμε και δεν κλάψαμε. Τι να πούμε; Τι θα κερδίζαμε; Πάλι χωρίζαμε και αυτή τη φορά ήταν πιο δύσκολο από τις προηγούμενες. Δεν θυμάμαι τι είπαμε. Δεν θυμάμαι καν αν αγκαλιαστήκαμε. Θυμάμαι πως μπήκα στο αεροπλάνο και δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Οξυγόνο πουθενά. Φόρεσα τα γυαλιά μου κι άρχισα να κλαίω με λυγμούς. Δεν μ'ενδιέφερε ποιός μ' έβλεπε και ποιός σχολίαζε. Ας με νόμιζαν δυστυχισμένη. Εκείνη τη στιγμή ήμουν πράγματι δυστυχισμένη. Κι ας ήξερα πως η ευτυχία ήταν 18 μέρες μακριά. Δε μ' ένοιαζε.
Κράτησα τα μάτια μου κλειστά. Δεν είχα που ν' αφήσω τη ματιά μου. Ένιωθα εξαντλημένη.
Όταν ξύπνησα, είχαμε προσγειωθεί στο Heathrow. Ενεργοποίησα το κινητό μου αμέσως για να του τηλεφωνήσω και ν' ακούσω λίγο τη φωνή του. Είχα ένα νέο μήνυμα.

"Που είσαι;

Κάτι πικραίνει πιο πολύ κι απ'τ' όνομα τους

τις πικροδάφνες.

Που είσαι;"

Το οξυγόνο λιγόστεψε ξανά. Εκείνο το βράδυ, μόναχα μοναξιά ανασαίναμε.