Ανεμώνες

Η κακή διάθεση δεν κράτησε για πολύ. Βγήκαμε μια βόλτα και όλα έδειχναν να έχουν επανέλθει στη φυσική τους ηρεμία. Με τον καιρό όμως θα μάθαινα πως κανένα συμβάν για τον Λάζαρο δεν τελείωνε όταν κόπαζαν οι φωνές και βγάζαμε τα φλυτζάνια του καφέ. Ο Λάζαρος χρειαζόταν μέρες για να φιλτράρει τα γεγονότα, να τα ζυγίσει και να προχωρήσει ανάλογα. Σα να έκανε μια παύση από το τώρα και να συνέχιζε το πριν. Και το μετά ερχόταν ξαφνικά. Αναπάντεχα. Την ώρα που απολάμβανες την ελευθερία, ο δικαστής χτυπούσε το σφυρί και ετυμηγορούσε. Συνήθως με καταδικαστική απόφαση.
Δεν ήξερα τι περνούσε από το μυαλό του. Καταλάβαινα όμως πως κάτι τον απασχολούσε. Δεν κοιμόταν, βαρυανάσαινε, ξυπνούσε πολύ νωρίς τα πρωινά. Μέχρι κάποια στιγμή, κάποια ανύποπτη στιγμή, να σε κοιτάξει βαθιά στα μάτια κι έτσι σιωπηλά και φευγαλέα να σου ανακοινώσει πως δεν ξέχασε. Και πιθανότατα ούτε συγχώρησε. Αυτά όμως ήταν συμπεράσματα που άργησα πολύ να βγάλω. Ούτως ή άλλως, το αγαπημένο καταφύγιο των ερωτευμένων είναι το "Μπααα! Ιδέα μου θα'ναι!". Κι έτσι φορτωνόμαστε "ιδέες" που μετά γίνονται φόβοι και στο τέλος, βεβαιότητα. Αλλά τότε είναι πλέον αργά.

Ο Λάζαρος είχε μια άλλη φοβία. Φοβόταν πως μου στερούσε πράγματα που - θεωρούσε πως- είχα ανάγκη. Μια κοπέλα της ηλικίας μου ήθελε να βγει τα βράδυα και να πάει να χορέψει. Φορτωνόταν την άδικη ενοχή του περιορισμού μου. Θεωρούσε πως ήθελα να βγαίνω τα βράδυα αλλά δεν του το έλεγα για να μην τον στεναχωρήσω καθώς εκείνος δεν προτιμούσε αυτού του είδους τη διασκέδαση. Αυτό φυσικά δεν συνέβαινε όχι γιατί είχα αποδεχτεί τις αλλαγές που επιφέρει μια σχέση με μεγαλύτερο άνδρα αλλά, γιατί απλά δεν ήθελα να πηγαίνω κάπου χωρίς εκείνον. Το "που" μου ήταν εντελώς αδιάφορο. Αυτό είναι κάτι που δεν μπόρεσε ποτέ να καταλάβει πως γινόταν.
Ένα βράδυ κανόνισε να πάμε στο κλάμπ ενός φίλου του. Καινούριο, μεγάλο, χορευτικό. Μικρή παρέα. Με την αδελφή του και 2-3 άλλους γνωστούς του που δεν είχαν άμεση σχέση με τη Τζέσικα κι έτσι δεν θα κινδύνευε να αποκαλυφθεί το μυστικό μας. Η βραδυά κυλούσε αρκετά συμπαθητικά κι ευχάριστα. Μέχρι τη στιγμή που χόρεψα για λίγο με τον φίλο του που μας είχε καλέσει στο κλαμπ. Ο Λάζαρος θεώρησε πως 'την έπεφτα' στο φίλο του... and all hell broke loose!
Aκολούθησε ένας διακριτικός καυγάς, διάφορα -κλιμακώμενης βαρύτητας- κοσμητικά επίθετα, πολλά απαξιωτικά βλέμματα. Κάποια στιγμή βρεθήκαμε να φωνάζουμε σε ένα δρομάκι πίσω από το κλάμπ: ο Λάζαρος να με βρίζει κι εγώ να προσπαθώ να εξηγήσω τα αυτονόητα. Για λίγο έμεινα μόνη μου εκεί και κλαίγοντας σκεφτόμουν πως ήθελα να φύγω αλλά δεν είχα πουθενά να πάω. Δεν με ενοχλούσε τόσο η παρεξήγηση ή η υπερβολή όσο, η εντύπωση πως ήδη είχαν περάσει 4 μήνες και ο Λάζαρος έδειχνε να μην γνωρίζει τίποτε για 'μένα. Σα να με συνάντησε πρώτη φορά λίγη ώρα πριν - βέβαια και έτσι να ήταν δεν υπήρξε καμία κίνηση που να υποδήλωνε πως μου άρεσε ο φίλος του. Όλο αυτό μου φαινόταν πολύ άδικο.
Ούτε όμως σε αυτό έφταιγε ο Λάζαρος. Αν είχα προηγούμενη εμπειρία ερωτικού δεσμού θα ήξερα πως τέτοια περιστατικά δεν οφείλονται σε παρεξηγήσεις αλλά, δεν είναι τίποτε άλλο από 'παιχνίδια' ερωτευμένων ανθρώπων. Μικροζήλειες από το τίποτε για να κεντρίσουν ο ένας το ενδιαφέρον του άλλου. Σκηνοθετημένες παρεξηγήσεις που αποσκοπούν μόνο στην οριοθέτηση και την υπενθύμιση της παρουσίας. Και όσο πιο αδιάφορος δείξεις, τόσο το καλύτερο. Όσο περισσότερο έδειχνα προσβεβλημένη, θιγμένη και πληγωμένη απ' όλη αυτή την ιστορία, ήταν λογικό ο Λάζαρος να το εκμεταλλευτεί. Ίσως κι εγώ να έκανα το ίδιο. Ίσως κι εγώ να προσπαθούσα να χρησιμοποιήσω την ευκαιρία για να φανώ το θύμα και να αξιώσω μεγαλύτερη προσοχή - και φυσικά να υπενθυμίσω τις συνέπειες μια 'στραβοτιμονιάς'. Ίσως και να το έκανα κάποια στιγμή αργότερα. That's the name of the game! Δεν υπάρχει καμία δολιότητα σ' αυτό. Ίσως και να είναι προτιμότερο ο καθένας να παλεύει την προσωπική ανασφάλεια του έστω και με τέτοιους παράδοξους τρόπους παρά να βουλιάζει σε αυτή. Και φαντάζομαι πως είναι μεγάλη ευχαρίστηση - όσο σαδιστικό και αν ακούγεται - να βλέπεις την αγαπημένη ή τον αγαπημένο σου να επιβεβαιώνει αυτό που σκέφτεσαι: "πως ίσως τελικά να τρελλαίνεται αλήθεια στην ιδέα πως θα με χάσει"! Αρκεί να υπάρχουν όρια.
Εκείνο το βράδυ είχαμε ξεπεράσε τα όρια. Τουλάχιστον έτσι νόμιζα γιατί αναδρομικά ξέρω πως όλο αυτό δεν ήταν τίποτε αλλό από ένα -ανόητο και περιττό εκείνη τη στιγμή- παιχνίδι εξουσίας κι επιβεβαίωσης.
Η βραδυά φυσικά καταστράφηκε. Τις λίγες ώρες που ξάπλωσα δεν μπόρεσα να κοιμηθώ. Και ως γνωστόν, όσο περισσότερο σκέφτεσαι κάτι παράλογο τόσο περισσότερο πελαγώνεις.
Όταν ξύπνησε ο Λάζαρος βρήκε ένα βάζο με ανεμώνες στο πλάι του. Κοίταξε τις ανεμώνες και μετά εμένα. Όπως πλησίαζε να μ' αγκαλιάσει, συνειδητοποίησα πόσο ηλίθια ήμουν. Και πως είχα πάρα πολλά να μάθω ακόμα.