No 2 London Rd, part II

Η δεύτερη επίσκεψη του Λάζαρου ήταν σαφέστατα πιο περιπετειώδης. Η συγκάτοικος μου όχι μόνο δεν έφυγε από το σπίτι για εκείνες τις λίγες μέρες αλλά, έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να παρατείνει το δυσάρεστο κλίμα που προυπήρχε: δεν πήγαινε σχεδόν ποτέ στα μαθήματα της με αποτέλεσμα να είναι συνεχώς στο σπίτι. Καλούσε διαρκώς τις άλλες δυο φίλες της και έτρωγαν μακαρόνια με πέστο, έβαφαν τα μαλλιά τους και έριχναν τα χαρτιά. Έκαναν φασαρία έως τα ξημερώματα και το μόνο τους πρόβλημα ήταν πως δεν μπορούσαν να μας σχολιάσουν φωναχτά. Ο Λάζαρος τους είχε μαγειρέψει και ήταν ιδιαίτερα ευγενής μαζί τους. Ίσως αυτό και να τις εκνεύριζε. Η μόνη πραγματικά σημαντική αφορμή για σχόλια που έδωσε ήταν όταν ένα βράδυ μας έφερε από το βίντεο κλαμπ το «Θεώρημα» του Παζολίνι. Τα κορίτσια το είδαν σαν μια έμμεση προσπάθεια να τις αποκαλέσει ηλίθιες. Γι’ αυτό και τα σχόλια που αφορούσαν την ταινία ήταν ευθέως προσβλητικά για τον Λάζαρο. Στη πραγματικότητα, το μόνο που ήθελε ο Λάζαρος ήταν να μου δείξει την αγαπημένη του ταινία. Αυτό και τίποτε άλλο. Κι αν αυτό συνεπάγετο τη συγκεκριμένη στιγμή τα σχόλια των κοριτσιών, δεν άλλαζε σε τίποτε το σκοπό και τη διάθεση.

Ο Λάζαρος στην Αγγλία. Ξανά. Λίγο πριν τις διακοπές του Πάσχα. Λίγο πριν αντικρύσουμε αληθινά τον γκρεμό για πρώτη φορά. Τον κοίταζα όπως περπατούσαμε με χέρια σφιχτά μπλεγμένα στο Λονδίνο και δεν πίστευα πόσο πολύ τον αγαπούσα. Δεν πίστευα πως η επιθυμία του να με δει ήταν τόσο μεγάλη ώστε παράτησε τις υποχρεώσεις του στην Αθήνα.
Πρέπει επίσης να σας πω, ότι είχαμε πλέον και οι δυο παραλάβει τους πρώτους λογαριασμούς των τηλεφώνων μας! Τα ποσά ήταν αστρονομικά και για τις δυο πλευρές. Για τον Λάζαρο ίσως και παραπάνω. Χαρακτηριστικό ήταν το μήνυμα που μου έστειλε στο κινητό όταν έλαβε τον πρώτο λογαριασμό: « Ένα πουλάκι είναι στο παράθυρο και μου χτυπάει ελαφρά το τζάμι. Νομίζω πως λέγεται Κορυδαλλός!». Η συγκάτοικος μου, ζήτησε από την αγγλική τηλεφωνική εταιρεία τη διακοπή των εξερχόμενων κλήσεων της προσωπικής μου γραμμής (ήταν βλέπετε στο όνομα της). Μπορούσα μόνο να καλώ μέσω καρτών. «Για το καλό σου το κάνω» μου είχε πει. Όντως αυτή η κίνηση απέτρεψε τα χειρότερα. Αν και δεν έπαψα ποτέ να πιστεύω πως ήταν μια αδιανόητα καταπιεστική –ευγενικά το θέτω- κίνηση.

Η δεύτερη φορά του Λάζαρου στην Αγγλία δεν διέφερε πολύ από την πρώτη. Είχαμε την ίδια φρεσκάδα, την ίδια τρέλα, την ίδια λαχτάρα να αναπνεύσουμε ο ένας με το οξυγόνο του άλλου. Τα βράδια το σκάγαμε από το παράθυρο του δωματίου μου και ανεβαίναμε κρυφά από τη συγκάτοικο και τις φίλες της στο πάνω διαμέρισμα που ήταν ακατοίκητο και κοιμόμασταν εκεί. Έτσι, με πολύ διακριτικούς θορύβους τους ενισχύαμε την αφελή εντύπωση πως το πάνω διαμέρισμα ήταν στοιχειωμένο (έτσι μας είχε πει ένας ηλεκτρολόγος) κι επιπλέον ακόμα και όταν εμείς δεν κάναμε φασαρία, εκείνες ήταν αναγκασμένες να ζουν με την αγωνία πως από στιγμή σε στιγμή θα μπαίναμε στο σαλόνι και θα καθόμασταν μαζί τους ενοχλώντας τη χαρτομαντεία και τις κουβέντες τους.
Οι μέρες που έμεινε ήταν λίγες. Δεν θυμάμαι πολλές λεπτομέρειες. Δεν θυμάμαι καν να τον αποχαιρετώ στο αεροδρόμιο. Θυμάμαι πως το βράδυ που έφυγε κλείστηκα για πολύ ώρα στη κουζίνα και καθάρισα μέχρι και το σετ του μπαρμπεκιου που δεν είχαμε ποτέ χρησιμοποιήσει. Δεν θυμάμαι να είχα κλάψει. Μάλλον ήμουν χαρούμενη γιατί μου είχε πει πως θα ήθελε πολύ να με παντρεύοταν. Kαι αυτή είναι πάντα μια ευχάριστη δήλωση.