Wednesday, March 01, 2006

Η Μεγάλη Εβδομάδα

Φεύγοντας ο Λάζαρος άφησε ένα σημείωμα στο γραφείο: «Σε 10 μέρες στο Ελληνικό, αγάπη μου».
Κι έτσι έγινε.

Επέστρεφα για τις διακοπές του Πάσχα με την προσδοκία που έχουν όλοι οι φρεσκοερωτευμένοι: αυτές θα ήταν οι ωραιότερες διακοπές της ζωής μου. Κι έτσι φαινόταν πως θα εξελίσσονταν τα πράγματα. Ήμασταν μαζί, χαρούμενοι, τρελλά ερωτευμένοι και γελαστοί. Είχαν περάσει αρκετοί μήνες πια και είχαμε εξοικειωθεί με τις συνήθειες και τις ιδιοτροπίες μας. Ιδίως μετά τον Φεβρουάριο, ήταν φανερό πως είχαμε μάθει πολλά ο ένας για τον άλλον. Πολλά. Όχι αρκετά.

Οι μέρες κυλούσαν υπέροχα. Κάναμε πολύ συχνές βόλτες στο σπίτι που έχτιζε ο Λάζαρος στα προάστια Δεν άργησα να συνειδητοποιήσω αυτό που αρχικά απέφευγα: το σπίτι ήταν μια πραγματικότητα και αργά ή γρήγορα θα ολοκληρωνόταν. Όσο και αν δεν ήθελα να σκέφτομαι πως θα επηρέαζε η απόσταση τη σχέση μας, δεν μπορούσα να μην αναγνωρίσω το πάθος του Λάζαρου γι’ αυτό το σπίτι. Ήταν το όνειρο της ζωής του. Κάποια στιγμή μου είχε πει: «Το αγαπώ τόσο πολύ που όταν τελειώσει, ίσως να το γκρεμίσω και να το ξαναφτιάξω από την αρχή. Έτσι θα το φτιάχνω μια ζωή». Δεν μπορούσα παρά να θαυμάσω αυτό το πάθος. Και δεν άργησε πολύ μέχρι να γίνει και δικό μου πάθος η κατασκευή αυτού του σπιτιού. Έτσι αρχίσαμε να πηγαίνουμε όλο και πιο συχνά. Αν σας πω ότι το διασκέδαζα πάντα, θα είναι ψέμα. Ο Λάζαρος σχεδίαζε κι εγώ έκοβα βόλτες σε ένα γιαπί, άλλοτε παίζοντας με νεροπίστολα και άλλοτε διώχνοντας τις μέλισσες από τις γωνιές που έχτιζαν φωλιές. Δεν ήταν, μάλιστα, λίγες οι φορές που σκεφτόμουν πόσο θα ήθελα να είμαι με τις φίλες μου και να κάνω βόλτες ή να κουβεντιάζουμε – είχα πλέον αρχίσει να ξαναβρίσκω τις παλιές μου παρέες. Την ίδια όμως στιγμή μάλωνα τον εαυτό μου γιατί σκεφτόμουν πως ήταν μια μοναδική ευτυχία να μοιράζομαι με τον άνθρωπο που λατρεύω την πραγμάτωση των ονείρων του. Έστω και αν δεν συμμετείχα ενεργά εκείνη τη στιγμή. Φρόντιζα για το ακμαίο ηθικό της ‘ομάδας’ και αυτό το θεωρούσα ιδιαίτερα μεγάλη ευθύνη.

Παράλληλα, σχεδίαζα τις πασχαλινές μας διακοπές. Το μυαλό μου χόρταινε από εικόνες μου μαζί του. Όχι τόσο από μέρη, όσο από το πώς θα ήμασταν μαζί. Δυστυχώς όμως τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως τα σχεδίαζα στο κεφάλι μου.
Λίγο πριν τη Μεγάλη Εβδομάδα, ο Λάζαρος μου ανακοίνωσε πως θα πήγαινε για τις γιορτές στο Πήλιο με τη Τζέσικα. Ήμουν τόσο ευτυχισμένη εκείνες τις μέρες που σχεδόν είχα ξεχάσει τη Τζέσικα. Και μαζί με αυτό είχα παραβλέψει πως ο Λάζαρος άλλαζε θέμα κάθε φορά που κουβέντιαζα για τις διακοπές.
Ήταν σα να ξαναζούσα το σίριαλ των ημερών των Χριστουγέννων με εξωτερικά γυρίσματα στο Πήλιο! Είχα στενοχωρηθεί πολύ. Πάρα πολύ. Το ένα βράδυ κοιμόμασταν αγκαλιά και μου τραγουδούσε λόγια από ένα βιβλίο με στίχους του Γκάτσου και το επόμενο μεσημέρι έφευγε με τη Τζέσικα και τους φίλους τους. Αυτή τη φορά, δεν είχε σημασία να κλάψω ή να του ζητήσω να αλλάξει τα σχέδια του. Ούτε αυτό δεν έκανα. Ήξερα πως δεν θα κέρδιζα τίποτε πέρα από άλλο ένα καυγά. Δεν είχα αποκτήσει ακόμα ανοσία στις συζητήσεις για τη Τζέσικα, με αποτέλεσμα ακόμα και μανιφέστα του τύπου «δεν έχω τίποτε με τη Τζέσικα/ είμαστε απλά αγαπημένοι φίλοι/ δεν μπορώ να σου εξηγήσω ακόμα γιατί δεν της λέω για ‘σένα κλπ κλπ» με στεναχωρούσαν βαθιά. Ίσως και να με θύμωναν στο βαθμό που ένιωθα πως προκαλεί τον αυτοσεβασμό μου. Είχα κάνει όμως τον συμβιβασμό μου πολύ καιρό πριν: είχα αφήσει τον Λάζαρο να φέρει και τη Τζέσικα στη σχέση μας και κανενός είδους επανάσταση δεν θα ανέτρεπε αυτή την ιστορική συνθηκολόγηση.

Ο Λάζαρος κατάλαβε πόσο στεναχωρημένη ήμουν – και πιθανότατα σε ένα βαθμό να αισθανόταν άσχημα. Μου τηλεφωνούσε συχνά και με καθησύχαζε υπόσχοντας μου υπέροχες καλοκαιρινές διακοπές. Θα σας ακουστεί τραγικά αφελές αλλά το πίστευα κι έβαζα μπρος την ονειρομηχανή φαντασιώνοντας ακρογιαλιές – δειλινά. Άλλες φορές όμως μου ήταν δύσκολο να ξορκίσω τη θλίψη των περιστάσεων με όνειρα καλοκαιρινής νύχτας.
Το Μεγάλο Σάββατο το μεσημέρι με είχε πιάσει το Μεγάλο Παράπονο. (Για πρώτη φορά μετά από πάρα πολλά χρόνια, οι γονείς μου δεν είχαν φύγει για το εξοχικό μας γιατί νόμιζαν πως εγώ θα έλειπα κι έτσι προτίμησαν να μείνουν στη πόλη. Όλοι μου οι φίλοι είχαν φύγει όμως κι εγώ είχα ξεμείνει να προσπαθώ να εξηγήσω στην οικογένεια μου την απέραντη θλίψη μου και τα ανεξήγητα κόκκινα μάγουλα μου από το κλάμα). Είχα περάσει το υποτιθέμενο καλύτερο Πάσχα της ζωής μου βουτηγμένη στην απαισιοδοξία και στα ερωτηματικά. Μετέωρη σε μια αγωνία για τον αγώνα προτεραιότητας. Λόγια που ο Λάζαρος δεν άκουγε αλλά, κάποια στιγμή έδειξε να καταλαβαίνει.
«Μην ανησυχείς, Σουζάκι μου...», μου είπε κλαίγοντας εκείνο το Σάββατο κι έκλεισε η γραμμή.

8 Comments:

Blogger Souzi Grammatikou said...

Αλέξανδρε, πριν ακόμα αρχίσω να γράφω την ιστορία είχα αποφασίσει πως ο μόνος τρόπος για να ειπωθεί είναι από αντικειμενική σκοπιά. Έχεις τον λόγο μου - αν και δε νομίζω πως αυτό είναι το ζητούμενο- πως όλο αυτό τον καιρό προσπαθώ να γράφω με αυτό τον τρόπο. Όμως όπως καταλαβαίνεις, είναι παράδοξο να προσπαθεί 'ένας' να μιλήσει αντικειμενικά εξ ονόματος 'δυο'. Ο Λάζαρος φυσικά και έφαγε 'χοντρά πακέτα' στη συνέχεια(τόσο χοντρά που η φύση τους δυσκόλεψε πολύ την απόφαση μου να αρχίσω να γράφω). Έχεις απόλυτο δίκιο σ' αυτό που λες για τη σταθερότητα των επιλογών μας. Όμως νομίζω πως όσο συμβιβασμένοι είμαστε όλοι μας με το 'χάσιμο', πάντα έρχονται στιγμές που αναρωτιόμαστε "γιατί να μην τα έχω όλα;". Κι από εκεί αρχίζουν όλα. Αν συνεχίσεις να διαβάζεις την ιστορία μου να μην ξεχνάς πως είναι μια καθημερινή ιστορία, δυο ανθρώπων με αδυναμίες που τους ένωσε μια μεγάλη αγάπη αλλά και η ψευδαίσθηση/ ελπίδα -όπως θες πες το- ότι θα γεφυρώσουν πολλά περισσότερα από μια απλή διαφορά ηλικίας.
Σ'ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο.

4:49 AM  
Blogger Chrisa said...

Souzi μου ότι να έγινε το μόνο που ξέρω είναι πως εσύ εκείνη την εποχή υπόφερες λόγω Λάζαρου!!! Ήταν απαράδεκτος!!! Εσύ έκλαιγες και αυτός διασκέδαζε με τους φίλους του!!!!

4:53 AM  
Anonymous Anonymous said...

Δεν είναι τόσο η ιστορία που μας έχει καθηλώσει βρε Σουζάκι. Είναι ο τρόπος που περιγράφεις μια ιστορία που μπορεί όλοι να έχουμε ζήσειμε λόγια που όλοι έχουμε πει ή σκεφτεί είτε ανήκουμε στη μία είτε στην άλλη πλευρά.
Σε ένα ακραίο σενάριο φαντασίας θα μπορούσες να είσαι μια διχασμένη προσωπικότητα :-)
Το ενδιαφέρον μας δεν έχει μειωθεί κι ευτυχώς ούτε η ομορφιά της γραφής σου.

1:08 PM  
Anonymous Anonymous said...

Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να υπομένεις τόσα πράγματα από τον άλλο, όμως ως γνωστόν όσοι έχουν αγαπήσει κάποτε στη ζωή τους 'απόλυτα', μπορούν να υπομείνουν και περισσότερα.
Δεν είναι θέμα αντοχής και εθελοτυφλισμού, είναι απλή, αμόλυντη αγάπη...

4:53 AM  
Blogger Idάκι said...

Δεν θα ξαναρχίσω τους διθυραμβικούς για τη γραφή της Σούζης, αλλά αν έγραφε την ιστορία σε τρίτο πρόσωπο εμένα ίσως δεν θα με τράβαγε τόσο. Μιλάει για τη δική της εμπειρία και καταφέρνει να δώσει σημαντικά στοιχεία και για το τι αισθανόντουσαν τα άλλα πρόσωπα, πάντα μέσα από το δικό της πρίσμα. Όλοι αυτό κάνουμε εξάλλου, όποια αντικειμενικότητα και αν επικαλούμαστε!

Σουζάκι - από αυτό το ποστ πείστηκα ότι έχουμε μεγάλες αποκαλύψεις για τις ισορροπίες που κρατούσε με κόπο ο Λάζαρος στην όλη υπόθεση... Και ποτέ ίσως δεν πονάει τόσο, όσο όταν μια πραγματικότητα που είναι καλύτερη από κάθε όνειρο, ξαφνικά απαιτεί να ξαναρχίσουμε να την καλλωπίζουμε στο μυαλό μας...

6:35 AM  
Anonymous Anonymous said...

Ημαρτον παιδιά,
Αυτό το blog δεν χρειάζεται κανένα μα κανένα σχόλιο απο κανέναν.
Η απολαμβάνεις την γραφή και την ιστορία ή δεν μπαίνεις καθόλου εδώ.


Συνέχισε αγαπητή μου όπως νοιώθεις.

7:22 AM  
Blogger Chaca-Khan said...

Πράγματι δεν χρειάζεται σχόλιο. Όμως είναι ωραίο για τον άλλον να παίρνει ένα feedback ότι αυτά που καταθέτει αγγίζουν κάποιους ανθρώπους και τα αναζητούν. Εγώ (όπως και πολλοί) δηλώνουμε απλά Παρών. Souzy μου φιλιά πολλά..

10:43 AM  
Anonymous Anonymous said...

Δεν έχω κάτι να σχολιάσω, ήθελα απλά να σου πω ότι μ'αρέσει πολύ ο τρόπος που γράφεις και διαβάζω με πολύ ενδιαφέρον την ιστορία σου.
να΄σαι καλά

7:44 AM  

Post a Comment

<< Home