Home for the holidays

Οι μέρες που ακολούθησαν πέρασαν γρήγορα. Η ζωή μου άρχισε να συνοψίζεται στις στιγμές που θα μιλούσα με τον Λάζαρο. Τα τηλεφωνήματα, τα μηνύματα. Οι διακοπές των Χριστουγέννων πλησίαζαν και γεμάτοι χαρά κάναμε σχέδια. Η αλήθεια είναι πως δεν κάναμε σχέδια για το που θα πάμε/τι θα δούμε/ποιούς θα συναντήσουμε. Τα σχέδια μας άρχιζαν και τελείωναν με τις συναντήσεις μας. Το μόνο που είχε σημασία ήταν να είμαστε μαζί, τα υπόλοιπα ασήμαντα κι ανούσια. Υπήρχαν βέβαια και πρακτικά προβλήματα: κανείς από τους δυο δεν είχε δικό του σπίτι: ο Λάζαρος τότε έχτιζε το σπίτι του κι εγώ ζούσα ακόμα με τους γονείς. Αποφασίσαμε όμως πως ακόμα και αυτό ήταν πολύ μικρό για να μας απασχολήσει ιδιαίτερα. Για πρώτη φορά ανυπομονούσα τόσο να επιστρέψω στην Ελλάδα.

Όταν έφτασα στο αεροδρόμιο, σχεδόν ξημερώματα, η γνωστή κατάσταση: γονείς και συγγενείς στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλο για να υποδεχτούν τα ξενιτεμένα τους. Παιδιά που έλειπαν μήνες, παιδιά που είχαν αδυνατίσει, που είχαν βάψει το μαλλί, που είχαν τρυπήσει μύτες και αυτιά, παιδιά που κάποιοι τους είχαν πεθυμήσει.
Μέσα σε όλους αυτούς και οι γονείς μου. Κόμπιασα για μια στιγμή μόλις τους είδα. Σχεδόν ντράπηκα: απορροφημένη σε αισθήματα πρωτόγνωρα και δυνατά είχα σχεδόν ξεχάσει πόσο πολύ μου είχαν λείψει. Πολύ μου είχαν λείψει. Έτρεξα και τους αγκάλιασα. Σφιχτά με τα μάτια κλειστά από ασφάλεια. Μόλις όμως τα άνοιξα, πίσω από τη πλάτη της μαμάς μου λίγα μέτρα πιο μακρυά τον είδα να κάθεται και να με κοιτάει.
Ο Λάζαρος ξανά. Στο ίδιο αεροδρόμιο που είχαμε πρωτοσυναντηθεί. Όπως είχα αγκαλιά τη μαμά μου ήθελα να της ψιθυρίσω "αν γυρίσεις πίσω σου θα δεις αυτόν που αγαπάω". Αλλά αυτό δεν γινόταν. Κι έτσι μέσα σε ελάχιστα λεπτά η ανάγκη να αγκαλιάσω τους γονείς μου είχε αντικατασταθεί από την ανάγκη να μυρίσω και πάλι το άρωμα του.
Είπα στους γονείς μου πως έπρεπε να πάω επειγόντως στη τουαλέτα και θα τους συναντούσα στο αυτοκίνητο. Μπλέχτηκα στο πλήθος χωρίς να κοιτάξω πίσω, βέβαιη πως με ακολουθούσε. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το ύφος του καθώς ορμούσε στην αγκαλιά μου: το ύφος ενός ανθρώπου που βρισκόταν έτη φωτός από τη δική του πραγματικότητα. Ανάμεσα σε γονείς και παιδιά, χαμένος σε φωνές "πως άλλαξες έτσι!", σε κλάμματα και γέλια, σε αυτοκίνητα που ξεκινούσαν για να γυρίσουν σπίτι. Εγώ όμως δεν χρειαζόταν να μπω σε κανένα αυτοκίνητο. Το σπίτι μου ήταν ένα τόσο δα βηματάκι μακριά. Άνοιξε το μπουφάν του κι έβγαλε από μέσα το cd της Βανδή, τις "Προφητείες" στη δημοσιογραφική του έκδοση που είχε απαλλοτριώσει από μια φίλη του στη δισκογραφική εταιρεία. Δεδομένης της απέχθειας του σε αυτού του είδους τη μουσική το βρήκα εξαιρετικά γλυκό και σ' ένα βαθμό κρυφά σημειολογικό: σα να έλεγε πως μ' αγαπά ακόμα κι αν ακούω Βανδή. Ίσως να ήταν μια υπερβολική σκέψη αλλά, από τις πρώτες μέρες φαινόταν πως αυτό που για τους φυσιολογικούς ανθρώπους ήταν παραχώρηση για τον Λάζαρο ήταν άθλος. Ίσως πάλι αυτό να ισχύει για όλους τους ανθρώπους που έχουν κάνει χρόνια πια τις επιλογές τους και δεν τις διαπραγματεύονται. Ίσως βέβαια και αυτό να είναι μια αιώνια πλάνη. Πολλά 'ίσως' που έσβησαν μόλις φιληθήκαμε. Ζεστά, βιαστικά, λίγο φοβισμένοι μήπως μπει κάποιος, λίγο αδιάφοροι για το αν μπει κάποιος.
Κλείσαμε ραντεβού για το πρωί -δηλαδή λίγες ώρες αργότερα- στο Πασαλιμάνι, στο ρολόι. Χωρίσαμε μ' άλλο ένα βιαστικό φιλί και υποσχεθήκαμε πως αυτά θα ήταν τα ομορφότερα Χριστούγεννα.