Monday, November 21, 2005

Στα σύννεφα και πάλι

Την ημέρα που θα επέστρεφα στην Αγγλία ήμασταν και οι δυο στεναχωρημένοι και κανένας μας δεν είχε διάθεση να το κρύψει. Δεν συζητήσαμε για το μετά. Γενικά δεν συζητήσαμε τίποτε που να αφορούσε το "εμείς". Ο Λάζαρος θέλησε να με γνωρίσει σε μια πολύ καλή και παλιά του φίλη, την Άρτεμη. Έτσι το απόγευμα πήγαμε στο σπίτι της στο Μετς.
Η Άρτεμις ήταν μια γλυκιά σαραντάρα με λίγο κουρασμένα μάτια. Ίσως και λίγο δυστυχισμένα. Όμορφη. Από τις γυναίκες που δείχνουν κατανόηση σε όλα. Ακόμα και στην αυτοκαταστροφή τους. Η παρουσία μου την εξέπληξε λίγο και ίσως να με παρατηρούσε σαν εξωγήινη κάποιες στιγμές. Δεν ήταν αποδοκιμαστική απλά φαινόταν να απορεί. Την ώρα που μας αποχαιρετούσε μου είπε: "Χάρηκα πολύ. Φαίνεσαι δυνατή κοπέλα. Ελπίζω να μην κάνω λάθος". Δεν έδωσα πολύ σημασία. θα ήταν υπερβολή να μεταφράσω σε χρησμό Κασσάνδρας τα λόγια μιας άγνωστης. Εξάλλου με βόλευε περισσότερο να ξανακουκουλωθώ με την ευτυχία των τελευταίων ημερών παρά να ξεκινήσω κουβέντες που φαίνονταν προκαταβολικά αδιέξοδες. Αποφάσισα, λοιπόν, να το αφήσω.
Στην είσοδο της πολυκατοικίας της Άρτεμης υπήρχε ένα δένδρο με κόκκινα άνθη. Ο Λάζαρος μου είπε πως το έλεγαν αλλά η αλήθεια είναι πως δεν θυμάμαι. Θυμάμαι όμως πως λύγισε ένα κλαδί κι έκοψε ένα μεγάλο μπουμπούκι για να μου το δώσει. "Κράτα το" μου είπε "σπάνια ανθίζουν αυτή την εποχή".
Στη διαδρομή ζήσαμε την κινηματογραφική σιωπή που προηγείται του αποχωρισμού. Φτάσαμε ίσα ίσα για να προλάβω την πτήση μου. Αγκαλιαστήκαμε πολύ βιαστικά αλλά και πολύ σφιχτά. Για μια στιγμή μύρισα ξανά τον λαιμό του κι ευχήθηκα όλα αυτά τα κλισέ των τρελλά ερωτευμένων: να σταματήσει ο χρόνος, να ακυρωθούν όλες οι πτήσεις, έστω να καθυστερήσει ο κυβερνήτης. "Το ξέρεις πως δεν θέλω να φύγω, έτσι δεν είναι?" ρώτησα. (Όταν αρκετές ώρες αργότερα τα διηγόμουν όλα στη συγκάτοικο μου, θεώρησε πως αυτό ήταν πολύ ανασφαλές από μέρους μου και δεν θα έπρεπε καν να το είχα σκεφτεί. Εγώ απλά σκέφτηκα πως το αίσθημα είναι ατυχές άμα δεν κόβεται στα δυό. Υπάρχει κάπου ανάμεσα σε αυτές τις λέξεις χώρος για σουφραζετικά μανιφέστα? Ακόμα αγνοώ.) "Σημασία έχει πως θα αγωνιώ μέχρι να φτάσεις". Αυτό αρκούσε. Τον ξαναφίλησα στα γρήγορα κι έφυγα χωρίς να κοιτάξω πίσω.
Ναι! Φυσικά και έκλαψα! Μόλις απογειωθήκαμε κλείστηκα στην τουαλέτα για λίγο κι έκλαιγα με λυγμούς. Ήμουν πολύ ευτυχισμένη με όσα έζησα. Τόσο πολύ που θα έπρεπε να πληρώσω υπέρβαρο για τα όνειρα που είχα φορτώσει στο σακίδιο μου. Ο έρωτας όμως, λένε, πως είναι πόλεμος. Εγώ επέστρεφα στο σπιτάκι μου στην Αγγλία έχοντας κερδίσει τη πρώτη μάχη. Με τεράστιο όμως κόστος και μια υποχώρηση που δεν θα έπρεπε ποτέ να είχα κάνει.

20 Comments:

Blogger Chaca-Khan said...

Και τώρα? Τι θα κάνουμε τώρα?
Πω πω!
Πρόβλημα.

2:42 AM  
Blogger Chrisa said...

Καλημέρα Σούζι!!!! Κρίμα που άφησες τον Λαζαρό σου και έφυγες στην Αγγλία. Ελπίζω γρήγορα να ξανασυντηθείτε και να περάσετε εξίσου όμορφα!!!

4:21 AM  
Blogger Chrisa said...

Τώρα διάβασα όλο το blog, δεν είναι πρόσφατη ιστορία αλλά παλιά, τώρα με τον Λάζαρο μένετε μαζί και είσαστε πολύ ευτυχισμένοι!!! Καλά δεν κατάλαβα;;; Αχ και εγώ ζώ μαζί με έναν Λάζαρο... τον γατούλι μου!!!
Και επίσης έχουμε κάτι κοινό... έχω και εγώ μια σχέση που με περνάει 12 χρόνια και τον λατρεύω!!!

4:36 AM  
Blogger Souzi Grammatikou said...

Agapiti mou Chrysa, mallon apo tis "Kyriakes" exelaves oti zoume mazi ki eytyxismenoi. Afto to post topotheteitai ligo prin to telos tis istorias estw kai an einai grammeno se xrono enestwta. Mexri tote kai kyriws mexri to telos, exoume poly dromo. To telos tha argisei na apokalyfthei. Apla tha prepei na syntonisteis mazi mas :-)

4:42 AM  
Blogger Gourouna said...

Ax Σουζίνι, ποτέ δεν πίστεψα πως θα έγραφες σχόλια στο ροζουλί blog μου!! Νόμιζα πως είσαι μια απρόσιτη, αδύνατη και όμορφη Bridget Jones που γράφεις στο laptop για τους θυελλώδεις έρωτές σου, ξαπλωμένη σε λευκά σεντόνια. (Και πως περιφρονείς τις ροζ πριγκίπισσες σαν κι εμένα!)

Σε ευχαριστώ που υπάρχεις.

♥Γουρούνα

7:28 AM  
Blogger nonplayer said...

Ήρθες στη δική μου ιστορία και έτσι ήρθα στη δική σου... Άρχισα να σε διαβάζω. Με καθήλωσες, θυμήθηκα εκείνο το τραγούδι που λέει: Strumming my pain with his fingers, singing my life with his words... Α!, λέω, εδώ θέλω να σχολιάσω! Μετά: Α! Κι εδώ! Ύστερα, κι εδώ! Κρατήθηκα, δεν σχολίασα τίποτα όσο να τα διαβάσω όλα. Και έφτασε η ατάκα που με λύγισε:
"Τόσο πολύ που θα έπρεπε να πληρώσω υπέρβαρο για τα όνειρα που είχα φορτώσει στο σακίδιο μου". Εσύ το είπες για ευτυχή συγκυρία, εγώ το έχω ζήσει από την ανάποδη σ ένα αεροπλάνο. Παραμένει καταπληκτικό!

9:47 AM  
Blogger alienlover said...

to sunaisthima na ton afineis pisw kai esu na sunexizeis tin programmatismeni zoi sou, dustuhws to kserw.. den kserw an niosame to idio..pantws akoma thimamai tis stigmes pou ezisa me ton athrwpo pou kseklidwse tis pio apomakres kai skoteines portes tis psihis mou..

1:32 PM  
Blogger Unknown said...

σε βρήκα και γω... ξέρω πολύ καλά από έρωτα εξ αποστάσεως θέλει θάρρος, δύναμη, κουράγιο και φυσικά αληθινή αγάπη... και μην ακούς κανέναν πλην της καρδιάς σου... αν το θέλετε και οι δύο θα κερδίσετε τον πόλεμο ;)

2:10 PM  
Blogger mindstripper said...

Εμένα, πάλι από την πρώτη στιγμή που σε διαβάζω, μου έχει δημιουργηθεί ένα συναίσθημα "Sit back and enjoy the ride". Ακόμα δεν ξέρω αν πρέπει να βάλω ζώνη ασφαλείας ή όχι βέβαια... ;-)

5:42 AM  
Blogger τέλσον said...

Μερικές φορές είναι καλά να κάνεις και ένα βηματάκι πίσω, αλήθεια γιατί το βλέπεις ως υποχώρηση; Εγώ πάλι πιστεύω ότι το κάνεις για να πάρεις φόρα, σαν τους άλτες του τριπλούν, έστω και αν δε χρειάζεσαι τόσα βήματα...

καλώς σας βρήκα αγαπητή με τα χεσίδια

:ο)

6:57 AM  
Blogger CD said...

welcome

8:33 AM  
Blogger KV said...

Με διαβάζεις ;;;;;;;;;;;;; Ευχαριστώ, ευχαριστώ, ευχαριστώ!!! Εγώ να δεις με τι μανία σε διαβάζω !!!

Σοβαρά τώρα, άσχετα από το αν είναι αληθινή ή όχι η ιστορία σου που μας κρατάει σε αγωνία , είναι δυνατή, ζωντανή και άμεση. Περιμένω την συνέχεια (και ταυτίζομαι όπως και οι υπόλοιποι)!

10:41 AM  
Blogger άρχοντας Κώστας said...

κάθε φορά και μια επιβεβαίωση του τρόπου γραφής σου. Μας συνεπαίρνεις και απ' ότι βλέπω έχεις δημιουργήσει ολόκληρο fan club!

Τι άλλο να πω. Καλή συνέχεια και καλό μας ταξίδι στις περιπέτειές σου...

1:53 PM  
Anonymous Anonymous said...

Το απίθανο είναι πως πολλοί άνδρες διαβάζουν την ιστορία σου με μεγάλο ενδιαφέρον. Αν γίνεται όμως να γράφεις καθημερινά και όχι κάθε δυο ή τρεις μέρες!

1:58 PM  
Blogger Souzi Grammatikou said...

Είστε ΟΛΟΙ γλυκύτατοι! Ειλικρινά δεν έχω λόγια... Ίσως μόνο αυτό: η ιστορία είναι πέρα για πέρα αληθινή! Ακόμα και σε σημεία που σίγουρα θα φανούν βγαλμένα από σενάριο επιστημονικής φαντασίας.
Stick around!

2:11 PM  
Blogger so-de-lovely said...

Keep on Souzaki mou!

5:04 PM  
Blogger KV said...

Oh, we will be around :-) !!!!!!

11:52 PM  
Anonymous Anonymous said...

έχω κατασυγκινηθεί..πωπω

2:26 PM  
Anonymous Anonymous said...

Very nice site! 1966 ford mustang convertible replacement carpet Betty boop leather jackets roland plotters buffer problems Samsung scx-4100 laser printer home owner insurance Sony 26 hdtv lcd

8:39 PM  
Anonymous Anonymous said...

This is very interesting site... » » »

5:22 AM  

Post a Comment

<< Home