Ξημέρωμα Παρασκεύης

Πράγματα πολλά δεν είχα μαζί μου. Ταξίδευα για τέσσερις μέρες - και ίσως λιγότερο. Ένα μικρό σακίδιο στον ώμο. Η πτήση έφτασε ξημερώματα και το αεροδρόμιο -το παλιό αεροδρόμιο- σχεδόν άδειο. Θυμάμαι πως έτρεμαν τα πόδια μου. Θυμάμαι πως έκανα ένα γρήγορο τσιγάρο στις τουαλέτες μήπως και αποβάλλω λίγο από το φόβο. Θυμάμαι πως όταν βγήκα από την αίθουσα των αφίξεων δεν είχα το κουράγιο να κοιτάξω τριγύρω και έσκυψα να δέσω τα κορδόνια που δεν είχα. Πήρα μια βαθιά ανάσα και σηκώθηκα. Και τον είδα. Τον είδα που με κοίταζε. Ανέκφραστος. Μάλλον θα είναι κι εκείνος τρομοκρατημένος, σκέφτηκα και πήρα θάρρος. Για αρχή μοιραζόμασταν το ίδιο συναίσθημα και ήταν μάλλον απίθανο να ρεζιλευτούμε ο ένας στα μάτια του άλλου.
Στα λίγα βήματα που μας χώριζαν έπρεπε να σκεφτώ κάτι έξυπνο να πω. "Να 'μαι κι εγώωω!", είπα με το πιο αμήχανο χαμόγελο του κόσμου (Αν δεν μου μιλήσει μετά απο αυτή τη μαλακία δεν θα έχει και άδικο ο άνθρωπος, σκέφτηκα). Εκείνος χαμογέλασε -λιγότερο αμήχανα είναι η αλήθεια- και είπε απλώς "Πάμε". Μέχρι να φτάσουμε στο αυτοκίνητο μιλούσαμε περί ανέμων και υδάτων: για το ταξίδι, για τα κενά αέρος (που δεν είχε η πτήση μου αλλά είναι ένα θέμα που παρατείνει τον διάλογο), την κίνηση στη βραδυνή Αθήνα. Η φωνή του ακουγόταν πιο γαλήνια απ' ότι στο τηλέφωνο. Πιο ήρεμη. Ήταν στο ύψος μου περίπου. Φυσιολογικός δηλαδή. Με γένια γκρίζα και γκρίζα μαλλιά. Ήταν λίγο γεμάτος και φορούσε μακρόστενα μαύρα κοκκάλινα γυαλιά. Μου άρεσε. Δεν ήταν ωραίος, ούτε βγαλμένος από Άρλεκιν. Αλλά μου άρεσε. Και αυτή η σκέψη με ηρέμησε κάπως.
Μπήκαμε στο ασημί του αυτοκίνητο. Μύριζε όπως μυρίζουν τα καινούρια αυτοκίνητα οπότε απέκλεισα το να καπνίσω. Άσε που ακόμα και το κάπνισμα θα ήταν αμήχανο και θα έμοιαζα με τσούλα. Μείναμε για λίγο στο αυτοκίνητο. Έτριβα τα χέρια στα γόνατα μου από αμηχανία αλλά και από το κρύο. Ο ένας κοίταζε το παρμπρίζ, ο άλλος τα τέλη κυκλοφορίας. Ήταν από τις στιγμές που εύχεσαι να έρχονταν οι εξωγήινοι, 2-3 πρεζόνια ακόμα και η κάμερα του ALTER έτσι για να γίνει κάτι.
Και τότε με άρπαξε και με φίλησε.
Ήταν από αυτά τα κινηματογραφικά φιλιά που τα φαντάζεσαι αλλά μόνο όταν τα ζήσεις σου επιτρέπεται να νιώσεις σαν τη Meg Ryan. Το πρώτο μας φιλί. Ήταν κάπως άτσαλο. Ξέραμε που έπρεπε να πάνε τα χείλη αλλά όχι το πως. Ήταν ένα φιλί λαίμαργο. Δεν ήταν τρυφερό αλλά ούτε και άγριο. Ήταν ένα φιλί λαχτάρας. Το φιλί που θα αποκάλυπτε τα πάντα.Ένα φιλί που είχε αργήσει. Από εκείνα που σταματούν τον χρόνο για λίγο. Ίσως να μοιάζει με τη στιγμή που φτάνεις πολύ κοντά στο θάνατο: μετά από αυτό βλέπεις τη ζωή σου αλλιώς. Δεν ξέρω πως. Αλλιώς. Σα να έχουν όλα διαφορετική αξία. Σα να υπήρχε μια λογική σε όλη σου τη ζωή με σκοπό να φτάσεις σε αυτή ακριβώς τη στιγμή. Πολλά πράγματα δεν ξέρω στη ζωή. Και πολλά από αυτά ίσως και τυχαία να τα έμαθα. Όμως πάντα ήξερα ποιές ήταν οι στιγμές που η ζωή μου άλλαζε την ώρα ακριβώς που συνέβαιναν. Κι εκείνο το φιλί ήταν μια από αυτές τις στιγμές. Πριν ακόμα τελειώσει ήξερα πως πλέον όλα θα άλλαζαν. Την κατεύθυνση την αγνοούσα αλλά, σημασία καμία δεν είχε. Με είχε αγκαλιάσει σφιχτά και αυτό μόνο μετρούσε. Εκεί στο πάρκινγκ το παλιού αεροδρομίου, ξημερώματα Παρασκεύης.
Δεν ξέρω πόσο κράτησε εκείνο το φιλί. Δεν ξέρω αν τελείωσε ποτέ. Ξέρω ότι τα μάτια μας ήταν ανοιχτά...για λίγο. Μετά τα κλείσαμε. Και τα κρατήσαμε έτσι για πολύ καιρό.