Now Boarding

Όσο μιλούσα από το τηλέφωνο με τον Λάζαρο ένιωθα υπέροχα. Ένιωθα αλλιώς. Σαν κάτι σημαντικό να έχει συμβεί και να αλλάζει όχι μόνο την καθημερινότητα μου αλλά και το μέλλον μου. Ίσως και να ήταν μέσα στο μυαλό μου όλο αυτό. Μια παραίσθηση, ο ενθουσιασμός μιας διαδικτυακής γνωριμίας.
Όταν όμως μου ανακοίνωσε εκείνο το πρωινό της 6ης Νοεμβρίου πως μου είχε βγάλει εισητήριο για την Αθήνα, όλα άλλαξαν. Από τη μια μεριά η χαρά που θα γνώριζα το αντικείμενο του ενθουσιασμού μου, τη σάρκα που συνοδεύει τη φωνή που μου κρατούσε ζεστή συντροφιά τον τελευταίο καιρό. Από την άλλη όμως, ο φόβος πως το παρουσιαστικό του/μου θα μπορούσε να γκρεμίσει ό,τι μεθοδικά και με τόση αλλόκοτη τρυφερότητα έχτιζε η φωνή τις προηγούμενες εβδομάδες. Το να ερωτευτείς τη φωνή και τη σκέψη ενός ανθρώπου είναι εύκολο. 99% όμως είναι μια πλάνη. Μπορούσα να την αντιμετωπίσω? Είχα το κουράγιο να ταξιδέψω στην Αθήνα για να γνωρίσω κάποιον που λαχταρούσα και να επιστρέψω έχοντας διαγράψει το τηλέφωνο του από την ατζέντα μου? Γιατί ας μην κρυβόμαστε, τα chat τα χρησιμοποιούν δυο κατηγορίες ανθρώπων: αυτοί που ψάχνουν για σεξ και αυτοί που ψάχνουν για σεξ με την προοπτική ενός δεσμού. Σε ποιά κατηγορία κρυβόμουν? Δεν ξέρω. Σίγουρα πάντως δεν πρέσβευα ποτέ ένα από τα μεγαλύτερα ψέμματα στην ιστορία των ανθρώπινων σχέσεων: "Για μένα σημασία έχει ο άνθρωπος, όχι η εμφάνιση". Αν ακούσετε οποιονδήποτε να το λέει αυτό, καλέστε την αστυνομία και καταδώστε τον.
Η αμφιταλάντευση μου κράτησε λίγο. Αποφάσισα να πάω. Αν ήταν να μην τα βρούμε με τον Λάζαρο καλύτερα να γίνει με αυτόν τον παράτολμο τρόπο παρά, σ' ένα πεζό ραντεβού στο Θησείο. Κι εξάλλου αν δεν κάνω τρέλλες τώρα πότε θα τις κάνω? Όταν περάσουν τα χρόνια?
Τα χρόνια. 20 χρόνια μας χώριζαν! 20! 20!20! Έχει την ίδια ηλικία με τη μητέρα μου! Ούτε καλαμάκια δεν είχαμε στην Ελλάδα όταν γεννήθηκε. Έχει μπει στο πρώτο ασανσέρ της χώρας. Έχει δει τη Σαπφώ Νοταρά νέα. Τι πάω να κάνω?
Αρκετά με την άρνηση και τη δειλία. Θα παώ και βλέπουμε. Και ό,τι γίνει.
Πήγα κι έκοψα τα μαλλιά μου. Ο Λάζαρος ήταν ενθουσιασμένος και δεν άργησε να με παρασύρει κι εμένα. Όσο κουρεύομουν του έστειλα 6 μηνύματα. Το κάθε ένα περιείχε κι από ένα γράμμα από τη λέξη "Σ' αγαπώ". Έτσι ένιωθα. Άνοιξη. Τελικά δεν είχε τίποτε άλλο σημασία. Ήταν τέλος φθινοπώρου και κάπου βαθυά μέσα μου πίστευα πως σε μερικές ώρες θα γινόταν πάλι καλοκαίρι.
Ακόμα και η συγκάτοικος μου ήταν ενθουσιασμένη. Πήρα ένα μικρό σακίδιο, φόρεσα ένα μπλε βελούδινο παντελόνι, μια σκούρα μπλούζα, ένα ζευγάρι βλάχικα καφέ σουέντ παπούτσια και το μπλέ μου παλτό. Το μυαλό μου ήταν κενό. Δεν περίμενα τίποτα αλλά τα πόδια μου σε όλο το ταξίδι ήταν μουδιασμένα. Για πρώτη φορά δεν έφαγα τίποτε στην πτήση. Διάβαζα το "New York Trilogy" του Paul Auster -δώρο της Χρύσας για τα ταξίδια μου- και έριχνα κλεφτές ματιές στη φωτογραφία του Λάζαρου που είχα κρύψει ανάμεσα στις σελίδες. Όσο πιο πολύ τον κοίταζα, όλο και περισσότερο ξεχνούσα τα χαρακτηριστικά του.
Λίγο πριν προσγειωθούμε πήγα στην τουαλέτα να σουλουπωθώ. Με κοίταξα στα μάτια και τα είδα κενά. Ήθελα να με ρωτήσω "γιατί?" αλλά δεν προλάβαινα. Έπρεπε να επιστρέψω στη θέση μου και να προσδεθώ. Κοίταξα τη φωτογραφία για τελευταία φορά και την έβαλα στη τσάντα μου. Έκλεισα τα μάτια μου και αποφάσισα πως θα αποβιβαζόμουν τελευταία.