Grande Bretagne

Ο Λάζαρος είχε κλείσει δωμάτιο στη Μεγάλη Βρετανία. Οι δρόμοι ήταν άδειοι και φτάσαμε γρήγορα. Στη διαδρομή δεν μιλούσαμε. Κρατούσε τον λεβιέ των ταχυτήτων κι εγώ είχα τρυπώσει τα δυο μου δάχτυλα στη χούφτα του. Ήταν και η μοναδική επαφή που είχαμε.
Μας έδωσαν ένα δωμάτιο που δεν πολυάρεσε στον Λάζαρο και μας διαβεβαίωσαν πως το επόμενο πρωί θα μας μετέφεραν σε ένα με μπαλκόνι στη Πανεπιστημίου. Ο γκρούμ έφυγε και μείναμε μόνοι. Άναψα ένα τσιγάρο και κάθησα πάνω στο τραπέζι. Ήμουν πολύ κουρασμένη. Ήθελα λίγα λεπτά για να συνειδητοποιήσω τι συνέβαινε. Και τι θα συνέβαινε. Τον κοιτούσα και δεν μπορούσα να κάνω καμία σκέψη. Είχε το πρόσωπο ενός αγνώστου αλλά το βήμα και οι κινήσεις του ήταν παλιές και οικείες. Κοίταζα τριγύρω δήθεν αδιάφορα αλλά η καρδιά μου κόντευε να σπάσει από την αγωνία. Με πλησίασε με έναν δισταγμό που νομίζω πως διέλυσα χαμογελώντας τρυφερά. "Μη φοβάσαι" μου είπε. Αλλά εγώ δεν απάντησα. Φιληθήκαμε και ξαπλώσαμε στο κρεββάτι.
Το βασικό πράγμα που θυμάμαι από εκείνες τις ημέρες είναι πως ήμασταν συνέχεια ξαπλωμένοι. Τα σώματα μας βρέθηκαν σε απόλυτη αρμονία από την αρχή. Χωρίς ντροπές, χωρίς αναστολές. Δεν είχαμε μιλήσει ποτέ για το σεξ -κάτι που θα μπορούσε να ήταν και μοιραίο. Δεν χρειάστηκε όμως. Ανακαλύψαμε πως το μοναδικό πράγμα που είχε σημασία ήταν να ευχαριστήσει ο ένας τον άλλο. Κι αυτό φάνηκε από την πρώτη στιγμή. Σαν εραστής ο Λάζαρος ήταν απόλυτα σίγουρος για τον εαυτό του. Ήξερε ακριβώς τι ήθελε και ακριβώς τι έπρεπε να κάνει για να ικανοποιήσει. Είχε τον έλεγχο σε τέτοιο βαθμό που αισθανόσουν σιγουριά και όχι απειλή. Κι αυτό ήταν απελευθερωτικό.
Και κάθε φορά που τελειώναμε κοιμόμασταν για λίγο. Αγκαλιά. Σε στάση κουταλιού κι εγώ έβαζα τις πατούσες μου πάνω στα δικά του πόδια. Και όταν ξυπνούσαμε ήμασταν ακόμα αγκαλιά. Λες και ήμασταν έτσι από χρόνια.
Μείναμε στη Μεγάλη Βρετανία για 2 μέρες. Ο Λάζαρος είχε κάνει διήμερη κράτηση σε περίπτωση που όλα πήγαιναν κατά διαόλου και επέστρεφα στην Αγγλία κακήν κακώς. Τις υπόλοιπες μέρες μείναμε στο Esperia της Σταδίου. Ο τόπος άλλαζε, η ρουτίνα μας όχι. Όλη μέρα κάναμε έρωτα και γελούσαμε. Το Σάββατο το βράδυ ο Λάζαρος αρρώστησε κι έψαχνα φαρμακείο μέσα στη νύχτα. Η Αθήνα ήταν όμορφη όπως πάντα αλλά όλα είχαν αλλάξει. Περιπλανιόμουν στους δρόμους όχι για να συναντήσω φίλους αλλά για να πάρω φάρμακα. Γι αυτόν που νοιαζόμουν. Και θα γύριζα στο ξενοδοχείο να τον περιποιηθώ. Όχι με την μικροαστική έννοια. Με τη γεύση που αφήνει στην καρδιά σου η φροντίδα για τον άλλο. Τυλίχτηκα στο παλτό μου και με τη σκέψη πως μόλις επέστρεφα θα τον αγκάλιαζα, χαμογέλασα. Το επόμενο βράδυ είχα εγώ 39 πυρετό.