Λεπτομέρειες

Ας πάμε λίγες μέρες πίσω. Λίγο πριν η Βέτα μου ρίξει τα χαρτιά και μου βρει ξαφνικό ταξίδι!
Όσο μιλούσαμε στο τηλέφωνο με τον Λάζαρο καταλάβαινα πως διαρκώς τον απασχολούσε κάτι. Θυμάμαι πως στα email που ανταλλάζαμε μου έγραφε πως ξυπνάει το πρωί και πίνοντας τον καφέ του με σκέφτεται και η μέρα του χαμογελά. Αλλά αυτό δεν κρατά πολύ γιατί τα συμβόλαια της ζωής του τον κρατάνε σφιχτά δεμένο στη πραγματικότητα και δεν του επιτρέπουν να ονειροπολεί. Δεν θα κρύψω πως σε κάποιο βαθμό αυτά μου φαίνονταν υπερβολές. Ήμουν 23, βλέπετε. Σε αυτή την ηλικία σου φαίνεται αδιανόητο πως κάποιος μπορεί και να ζει εξαρτημένος από συμβάσεις που ίσως και να μην έχει επιλέξει. Δεν είναι αδιανόητο ένας άνδρας 43 χρονών να μην κρατά το τιμόνι της ζωής του στα χέρια του? Ένας άνδρας με λαμπρό μυαλό και ευαισθησίες. Πως γίνεται αυτό?
Δεν χρησιμοποιούσα καιρό το διαδίκτυο για γνωριμίες και θεωρούσα πως είναι ένα μέσον που απευθύνετα μόνο σε ανθρώπους που αναζητούν σεξ ή κάτι παραπάνω και όχι σε όσους ήδη έχουν σχέση ή είναι παντρεμένοι. Είχα δει και το You've got mail και η αφελής πεποίθηση μου μετατράπηκε σε βεβαιότητα. Ή ηλιθιότητα, δεν έχει μεγάλη διαφορά.
Δυο μέρες πριν ο Λάζαρος μου βγάλει εισητήριο για την Αθήνα, μιλούσαμε στο τηλέφωνο. "Σούζη, πρέπει να σου πω κάτι για μένα και μου είναι πολύ δύσκολο αλλά δεν μπορώ να σου το κρύβω άλλο", μου είπε την ώρα που χαζογελάμε για κάτι άσχετο. "Δεν χρειάζεται να μου το πεις, το ξέρω", άκουσα τον εαυτό μου να λέει. Αισθανόμουν σαν τον Luke Skywalker: χωρίς να το θέλω ήταν σα να είχα κλείσει τα μάτια μου και να άφηνα τη Δύναμη να με οδηγήσει. "Τι ξέρεις δηλαδή?" με ρώτησε με τη βεβαιότητα του δικού μου λάθους. Και τότε είπα αυτό που η Μάρω Λύτρα θα έκανε 6 χρόνια μετά επιτυχία: "Υπάρχει άλλη". Και μετά σιωπή. "Είσαι ανεκτίμητη!" μου είπε. Και μετά κι άλλη σιωπή. "Είσαι ανεκτίμητη" επανέλαβε "θέλω να κλείσω για λίγο, να βάλω ένα ποτό και θα σε ξανακαλέσω". Κι έκλεισε η γραμμή.
Έμεινα ξαπλωμένη στο κρεββάτι μου. Στο μικρό δωματιάκι μου που έμοιαζε με μικρό χαρούμενο λούνα παρκ. Το ήξερα. Απλά δεν το παραδεχόμουν. Κάπως το είχα καταλάβει. Και τώρα τι? Ήθελα να τρέξω στο σαλόνι που ήταν η συγκάτοικος μου κι έβαφε τα μαλλιά της με της φιλενάδες της και να της πω τι είχε συμβεί αλλά το ξανασκέφτηκα. Η πιθανότερη αντίδραση της θα ήταν "Ε, το μαλάκα!". Μάλλον δεν ήταν ό,τι χρειαζόμουν εκείνη τη στιγμή. Δεν είχα εξάλλου δικαίωμα να τον κρίνω. Στο κάτω κάτω μιλούσαμε μια εβδομάδα από το τηλέφωνο. Μπορεί να παρασυρθήκαμε από το μυστήριο που φτιάχνει η απόσταση και η φωνή αλλά πέραν τούτου τίποτε άλλο κατ' ουσίαν πραγματικό δεν είχε συμβεί. Πριν προλάβω να βάλω τις σκέψεις μου σε μια τάξη, ξαναχτύπησε το τηλέφωνο.
Ο Λάζαρος ακουγόταν κουρασμένος. Μου είπε σε πολύ γενικές γραμμές την ιστορία του με τη Τζέσσικα. Πως γνωρίστηκαν όταν είχε χωρίσει, πως του είχε αλλάξει τη ζωή ή μάλλον πως του έδειξε τη ζωή που είχε ξεχάσει, πως ήταν μαζί αρκετά χρόνια, πως είχαν αρκετά χρόνια να κάνουν σεξ. Δεν μου είπε ποτέ το όνομα της. Εγώ απλά άκουγα. Δεν έκανα ερωτήσεις γιατί δεν ήθελα να πιστεύει πως απολογούταν. Δεν ίσχυε αυτό ούτως ή άλλως. Μου είπε πως ήταν μια σχέση που έχει χάσει κάθε ερωτικό στοιχείο και μένει μόνο σαν μια δυνατή φιλία. Δεν είχα λόγο να μην τον πιστέψω. Δεν ρώτησα τίποτε. Τον ευχαρίστησα που ήταν ειλικρινής μαζί μου και κλείσαμε. Η ένταση ήταν μεγάλη και δεν υπήρχε κανένας λόγος να κουβεντιάσουμε για κάτι τετελεσμένο εκείνη τη στιγμή.
Μετά από λίγα λεπτά έμαθα και το όνομα της. Δεν ήταν δύσκολο. Οι καλύτεροι μου φίλοι κινούνται στον ίδιο χώρο με τη Τζέσσικα και όταν τους ανέφερα το όνομα του Λάζαρου -μέχρι εκείνη την ώρα δεν ήξεραν τίποτε- αμέσως μου είπαν για τη Τζέσσικα. Ήταν βλέπετε γνωστό ζευγάρι εδώ και χρόνια. Μάλιστα.
Θα είμαι απόλυτα ειλικρινής: η ύπαρξη της Τζέσσικας δεν με απασχόλησε καθόλου. Για την ακρίβεια ήταν σα να την έσβησα από το μυαλό μου. Η πραγματικότητα όμως δεν αλλάζει επειδή δεν την αντιμετωπίζεις.
Όσο ήμουν στην Ελλάδα ο Λάζαρος και η Τζέσσικα μιλούσαν πολύ συχνά στο τηλέφωνο. Όσο ήμουν παρούσα. Όσο ήμουν ξαπλωμένη δίπλα του. Όσο κάπνιζα στο μπαλκόνι της Μεγάλης Βρετανίας χαζεύοντας την κίνηση στην Αμαλίας. Μιλούσαν σαν φίλοι. Δεν ακούστηκε ερωτική κουβέντα. Ούτε όταν διακριτικά αποσυρόμουν στο μπάνιο αλλά κόλλαγα το αυτί μου στον τοίχο. Αισθανόμουν παράξενα. Ίσως κάποιες στιγμές να ντράπηκα κιόλας. Φαινόταν ερωτευμένος μαζί μου αλλά δεν μιλούσε σαν ερωτευμένος με τη Τζέσσικα. Και έβλεπα πως ερχόταν σε δύσκολη θέση όταν χτυπούσε το κινητό του. Ίσως τελικά να ήταν βολεμένος σε αυτή τη ζωή και να μην ήθελε να ξεφύγει αν δεν έβρισκε κάποια που θα αγαπούσε πραγματικά.
Αυτά σκεφτόμουν όσο ταξίδευα πίσω στηνΑγγλία. Α, και κάτι ακόμα! Σκεφτόμουν πως ίσως εγώ να ήμουν αυτή που θα του άλλαζε τη ζωή και θα τον αποδεσμεύε από το παρελθόν. Ίσως.