Τζέσσικα

Η Τζέσσικα είναι δημοσιογράφος. Γνωστή και αγαπητή. Αγαπητή στη συντριπτική πλεοψηφία του κόσμου και του δημοσιογραφικού κύκλου. Έχει έναν ιδιάζοντα κυνισμό, είναι ετοιμόλογη αλλά όχι γλωσσοκοπάνα, ειλικρινής σε βαθμό κακουργήματος και αγαπάει τους φίλους και την οικογένεια της σε επίπεδα λατρείας.
Η Τζέσσικα δεν είναι όμορφη. Σε καμία περίπτωση. Δεν είναι καν γλυκιά. τα χαρακτηριστικά της είναι λίγο τραχιά, δεν είναι ψηλή, έχει αραιά μαλλιά, έχει πατήσει τα 40 εδώ και 2-3 χρόνια και είναι πάντα ασουλούπωτη. Όμως, είναι διαφορετική. Είναι χαριτωμένη, έχει μια ιδιαίτερη λάμψη, με λίγα λόγια ξεχωρίζει αν όχι για το παραδείσιο κάλλος της τουλάχιστον για την προσωπικότητα της - και το θορυβώδες γέλιο της!
Έρωτες δεν γνώρισε πολλούς. Το προσωπικό της σύμπαν ήταν πάντα σε αναβρασμό, ίσως και υστερία, και δύσκολα κάποιος άλλος θα το άντεχε. Την έντονη κοινωνική ζωή, τα αλλοπρόσαλα ωράρια, τις αλλαγές πλεύσης ενός επιρρεπή -σε πολλά πράγματα- χαρακτήρα. Στα 33 της όμως και η Τζέσσικα ερωτεύτηκε. Ερωτεύτηκε πολύ. Έναν άνδρα λίγο μεγαλύτερο της. Έναν άνδρα που έβγαινε εκείνη την περίοδο από μια σχέση 17 χρόνων, σχεδόν ρημαγμένος. Και το μόνο που ήθελε ήταν φως!
Και η Τζέσσικα του το έδωσε! Τρελλά ερωτευμένοι και οι δυο μετονόμασαν τη ζωή τους σε πάρτυ κι έζησαν έτσι για αρκετά χρόνια. Με φίλους, με παρέες, με μουσική, με εκκεντρικότητες, με ορμή. Βοήθησε ο ένας τον άλλο συναισθηματικά και επαγγελματικά. Και σύντομα έγιναν ένα: μεταξύ τους αλλά και στη συνείδηση όσων τους ήξεραν.
Σεξ έπαψαν να κάνουν μετά τον πέμπτο χρόνο της σχέσης τους. Αυτό βέβαια δεν είχε και πολύ σημασία για την Τζέσσικα καθώς πολύ τακτικά είχε ερωτικές περιπέτειες, που συνήθως διαρκούσαν πολύ λιγότερο από μια βραδυά. Και ο φίλος της έκανε το ίδιο. Η σχέση τους όμως κατά τα άλλα ευημερούσε. Δεν ζούσαν μαζί αλλά βλέπονταν καθημερινά και περνούσαν πολύ χρόνο μαζί. Με δεκάδες τηλεφωνήματα και τελευταίο αυτό της καληνύχτας. Είχαν συμβιβαστεί με την ιδέα ότι ερωτικά δεν ανήκαν ο ένας στον άλλο. Δεν το κουβέντιασαν ποτέ. Όπως και δεν κουβέντιασαν ποτέ το ενδεχόμενο να ερωτευτούν άλλους ανθρώπους - αυτό ήταν αδιανόητο. Ή την πιθανότητα να πάψουν να αποκαλούν δεσμό αυτή την σχέση αγάπης που τους είχε απομείνει. Θεωρητικά δεν θα άλλαζε τίποτε.
"Πως όμως να περάσεις στην πράξη όταν η θεωρία είναι μισή? Και όλα τα άλλα που έχουν μεσολαβήσει? Πως γίνεται να αλλάξουν τόσα χρόνια?" ήταν η σκέψη που έκανε ο Λάζαρος την ώρα που με αποχαιρετούσε στην αίθουσα αναχωρήσεων και βημάτιζε προς τις αφίξεις για να παραλάβει τη Τζέσσικα που επέστρεφε από τη Θεσσαλονίκη.