Ας τα πάρουμε από την αρχή

Με τον Λάζαρο (από εδώ και στο εξής θα αναφέρεται ως "ο Λου") γνωριστήκαμε τον Οκτώβρη του 1999 και συναντηθήκαμε για πρώτη φορά το Νοέμβρη του ίδιου μήνα. Εγώ σπούδαζα στην Αγγλία κινέζικη αγιογραφία κι εκείνος ήταν αρχιτέκτονας. Εγώ 23, αυτός 43. Γνωριστήκαμε μέσω του ίντερνετ, τη μέρα πoυ η Tina Turner είχε κυκλοφορήσει το "When the heartache is over". Eίχα το ψευδώνυμο "Les amants du Pont-Neuf" κι εκείνος άρχισε να μου λέει αστειευόμενος ότι είμαι ο μεγάλος έρωτας της ζωής του και το πεπρωμένο μας έφερε κοντά και λοιπές άλλες μπουρδολογίες που στο μάθημα των αχαίων ελληνικών θα μεταφράζονταν ως "προοικονομία".


Έτσι ανταλλάξαμε τηλέφωνα και δυο μέρες μετά, μόλις μου συνέδεσαν τη γραμμή στο σπίτι, του τηλεφώνησα. Κι έτσι αρχίσαμε να μιλάμε. Ώρες ατελείωτες. Για τις ζωές μας, για κοινούς γνωστούς που ανακαλύψαμε, για τη συγκάτοικο μου που όλη μέρα έβαφε το μαλλί της κι έτρωγε τονοσαλάτα. Οι συζητήσεις μας δεν είχαν θέμα και δεν κατέληγαν πουθενά συγκεκριμένα. Αρχίσαμε να ανακαλύπτουμε ο ένας τον άλλον χωρίς να ξέρουμε τι ζητάμε. Απλά ακούγαμε. Δεν είχαμε σχεδόν κανένα κοινό σημείο αναφοράς. Ακόμα και σε ό,τι άρεσε και στους δυο, τα 20 χρόνια που μας χώριζαν μετέτρεπαν την ομοιότητα σε διαφορά. Όμως ήταν μια νέα γνωριμία, μια φωνή ζεστή που ήθελε να σε ακούσει. Κάποιος που δεν γνώριζε τίποτε για σένα αλλά σε καλούσε για να δει αν κρυώνεις, αν έγραψες καλά στο διαγώνισμα.


Ένα μεσημέρι είχα πάει να δω στο σινεμά το "Βαθυά άγρια θάλασα" και ήμουν ολομόναχη στην αίθουσα. Μου έστειλε ένα μήνυμα στο κινητό και με ρώτησε πως είμαι. "Είμαι σινεμά και φοβάμαι", του απάντησα. Με πήρε τηλέφωνο από το γραφείο και άφησε ανοιχτή τη γραμμή όση ώρα δούλευε. Σχεδόν όσο κράτησε και η ταινία. Για να μην νιώθω μόνη.
Μιλούσαμε δέκα μέρες. Τι λέγαμε ακριβώς δεν θυμάμαι. Έχω όμως ακόμα ένα μπουφάν με σημάδια από λάσπες που φόραγα ένα πρωινό στο πάρκο όσο μιλούσαμε στο τηλέφωνο. Μου είχε πει να καθίσω στο γρασίδι γιατί είχε κάτι σπουδαίο να μου πει. Το μπουφάν λερώθηκε ανεπανόρθωτα. Αν και είναι άδικο να το λέω αυτό γιατί όποτε το κοιτάζω μου έρχονται αναμνήσεις όμορφες.


"Σου έβγαλα εισιτήριο. Αύριο το απόγευμα πετάς για Ελλάδα", είπε ο Λάζαρος.