"Το απόλυτο"

Τα πρώτα μας Χριστούγεννα πέρασαν γρήγορα. Με ένα αλλόκοτο συναίσθημα, για 'μένα τουλάχιστον: από τη μια μεριά η βεβαιότητα πως ο Λάζαρος ήταν ο άνθρωπος που θέλω να ζήσω κοντά του και από την άλλη, το προαίσθημα ότι τα πράγματα ήταν πιο δύσκολα απ'ότι φαίνονταν. Ίσως γιατί όλες μας οι κινήσεις έπρεπε να καθορίζονται χωρίς να παραβλέπουμε τον παράγοντα "Τζέσικα". Ίσως πάλι γιατί σε στιγμές αληθινής τρυφερότητας ο Λάζαρος με είχε κοιτάξει χαιδεύοντας μου τα μαλλιά λέγοντας μου "δεν θα μείνεις για πολύ, Σουζάκι μου". Εγώ του έλεγα πως θα τον αγαπώ για πάντα και το εννοούσα, θα του το έλεγα έτσι κι αλλιώς γιατί το αισθανόμουν, όχι για να τον παρηγορήσω. Αλλά εκείνες τις στιγμές... η δική του φωνή τσάκιζε τη σιγουριά μου. Θυμάμαι μια τέτοια στιγμή ένα απόγευμα στη Πειραική αλλά, είμαι βέβαιη πως υπήρξαν και άλλες.
Το θέμα της Τζέσσικας το κουβεντιάσαμε το βράδυ πριν επιστρέψω στην Αγγλία, με καφέ και τσιγάρο - ο Λάζαρος είχε ξαναρχίσει το κάπνισμα από τις πρώτες μέρες της γνωριμίας μας. Τις μέρες των γιορτών, πέρα από τη μέρα των Χριστουγέννων, η Τζέσσικα δεν μας είχε απασχολήσει ιδιαίτερα. Έπρεπε βέβαια να προσέχουμε που πηγαίνουμε για να μην συναντηθούμε με κοινούς γνωστούς αλλά είχαμε καταλήξει πως από τη στιγμή που ήμασταν μαζί τα Goody's ήταν εξίσου υπέροχα με οποιοδήποτε grande εστιατόριο.
Ακόμα και αυτό όμως ήταν μια προσωρινή παραχώρηση. Ένας συμβιβασμός που κάποτε θα έπρεπε να λήξει. Εξάλλου κάποια στιγμή ήθελα ο Λάζαρος να συναντήσει τους φίλους μου. Για πόσο θα ήμουν ακόμα εξαφανισμένη μιλώντας για τον άγνωστο έρωτα; Και ένιωθα και την ανάγκη να ενώσω αυτά τα τόσο αγαπημένα κομμάτια της ζωής μου. Η απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα ήταν η ίδια με αυτή που μου είχε δώσει ο Λάζαρος τη πρώτη φορά που είχε έρθει στην Αγγλία: πρόκειται για μια σχέση που έχει λήξει ουσιαστικά και κάποια στιγμή θα μπει και τυπικά η τελεία της. Πολλά ερωτηματικά: αφού στην ουσία τίποτε δεν θα αλλάξει μεταξύ σας γιατί διαιωνίζετε αυτό το 'τράβηγμα'; αφού βαριέσαι θανάσιμα τις κοσμικές εκδηλώσεις γιατί ακολουθείς; αφού θες την αλήθεια γιατί όλο αυτό το κρυφτό; αφού (λες πως) θέλεις γιατί δεν μπορείς; Η απάντηση ήταν πως δεν μπορούσε (ακόμα) να μου εξηγήσει τους λόγους. Εν καιρώ.
Μετά από λίγες ώρες επέστρεφα στην Αγγλία. Με μεγάλη στεναχώρια ακούγωντας στο cd ξανά και ξανά το "Ήρθε βορριάς, ήρθε νοτιάς" που μου είχε αφιερώσει λίγο πριν τα Χριστούγεννα ο Λάζαρος μετά από ένα καυγά μας που, όπως οι περισσότεροι, ξεκίνησε από το τίποτε και κατέληγε σε κατακλυσμό.
Μπήκαμε πάλι στη ρουτίνα των τηλεφωνημάτων, των μηνυμάτων, των μαθημάτων. Δύσκολο πράγμα η απόσταση και το τηλέφωνο λίγο. Τα ραντεβού με τους φίλους αντικατέστησαν τα καθημερινά ραντεβού με τον Λάζαρο. Αλλά δεν ήταν πια το ίδιο: μόνη σε τόσους φίλους, σε τόσα βιβλία για την εξεταστική, σε τόσες μουσικές που δεν μπορούσα να μοιραστώ. Οι μέρες κυλούσαν χωρίς να περιμένω τίποτε. Οι εκπλήξεις όμως συμβαίνουν όταν δεν τις περιμένεις.
Την ημέρα της γιορτής μου λόγω εξετάσεων δεν είχα κανονίσει τίποτε. Στο σπίτι μας είχαμε πάντα κόσμο οπότε όλο και κάποιος θα περνούσε. Μια μέρα σαν όλες τις άλλες. Θυμάμαι πως είχα μείνει μέχρι αργά στη βιβλιοθήκη όταν μου τηλεφώνησε ο Λάζαρος για να δει πως περνάω. Όταν με ρώτησε πως μου φάνηκε το δώρο μου νόμιζα πως μου έκανε πλάκα. Έλειπα όμως από νωρίς και δεν ήξερα αν είχε περάσει ο ταχυδρόμος. Χωρίς να τρέφω ιδιαίτερες ελπίδες και με το φόβο πως μια αρνητική απάντηση θα μ' έκανε αξιοθρήνητη, τηλεφώνησα στη συγκάτοικο μου - η οποία για πρώτη φορά στα χρόνια που γνωριζόμασταν δεν μου είχε κάνει δώρο! Πράγματι! Ο ταχυδρόμος είχε φέρει ένα δέμα. Για μένα! Από το Λάζαρο. Τη μέρα της γιορτής μου που ακόμα και οι γονείς μου είχαν αμελήσει να μου στείλουν κάτι.
Έτρεξα στο σπίτι. Όχι τόσο για να δω τι είχε το κουτί αλλά για να διαβάσω την κάρτα που ήμουν σίγουρη πως είχε μέσα. 'Ετρεχα για να πιάσω κάτι που πριν λίγες ώρες τύλιγαν τα χέρια του τ' αγαπημένα.
Ένα κουτί. Ένα κουτί με 20 σοκοφρέτες. Ένα παιδικό βιβλίο - δώρο από τον αδελφό του. Ένα κουτάκι playmobil με ένα βενζινάδικο. Το cd του Χατζιδάκι '2000 μ.Χ.' με το τραγούδι που μου είχε αφιερώσει. Το βιβλίο του Χατζιδάκη 'Ο καθρέφτης και το μαχαίρι'. Το ένα δώρο ήταν πιο υπέροχο από το άλλο! Στιγμιαία απογοητεύτηκα γιατί δεν βρήκα σημείωμα. Όταν όμως άνοιξα το εσώφυλλο του βιβλίου βρήκα τα παρακάτω:

"Να τα ξεκαθαρίζουμε τα πράγματα:
εσένα να ξέρεις
αν δεν σε πέταξα αμέσως έξω από το ναό
και σ' έχρισα επιστάτη θυμιάματος
δεν ήταν επειδή μου άφηνες στο κόστος
τον κρότο από τις τσιχλόφουσκες στο πάγκο σου
ούτε πως έγινα εγώ συν τω χρόνω
πιο ανεκτική με τους εμπορούς.

Να τα ξεκαθαρίζουμε τα πράγματα:
κάποια των ματιών σου απάγκια ιδιότητα
ήταν που με δελέασε και σ' έχρισα
να οδηγείς ανόθευτα σμύρνα και λίβανο
όπου γεννιόταν φιλάσθενο άστρο
......................................................................"
Κική Δημουλά

Το "απόλυτο" είτε σαν επίθετο, είτε σαν επίρρημα
δεν υπήρχε στο λεξιλόγιο μου.
Προστέθηκε πλέον και αυτό.
Λάζαρος
Ανήμερα της γιορτής σου 2000

Δεν μου έφεραν θλίψη τα λόγια. Ακόμα όμως στεναχωριέμαι που εκείνη τη στιγμή δεν ήταν κοντά μου να τον ευχαριστήσω και να τον φιλήσω στα μαλλιά.