"... η δική μας είναι χρυσή"

Όταν κλαίω πολύ στο πρόσωπο μου εμφανίζονται δυο κόκκινα σημάδια, κοντά στα ρουθούνια μου.
Μόλις κοιτάχτηκα στο καθρέφτη το πρωινό των Χριστουγέννων θυμήθηκα πως είχα περάσει μια δύσκολη νύχτα. "Ε, τι να κάνουμε; Συμβαίνουν κι αυτά!" είπα στον εαυτό μου κι έδιωξα μακριά όλες τις στεναχωρηματικές σκέψεις. Μετά το φαγητό με τους γονείς θα βρισκόμουν με τον Λάζαρο και είχαμε κανονίσει να περάσουμε τη μέρα και τη νύχτα μαζί. Αυτή η σκέψη με ηρέμησε πολύ. Η προηγούμενη νύχτα ήταν λίγο ατυχής. Δεν υπήρχε λόγος να ρίξει τη σκιά της και στις υπόλοιπες μέρες.
Ο Λάζαρος όμως χρειαζόταν περισσότερο χρόνο για ν' αξιολογήσει τα γεγονότα της προηγούμενης νύχτας.
Μιλήσαμε πρώτη φορά στη διάρκεια της ημέρας, το μεσημέρι. Εκεί άρχισε μια συζήτηση για το αν πρέπει να συνεχίσουμε να βλεπόμαστε κλπ κλπ κλπ Οι τόνοι δεν διατηρήθηκαν σε πολύ ήρεμα επίπεδα ειδικά όταν άρχισε να μου μιλάει για τους προηγούμενους εραστές μου. Είχα θυμώσει πολύ. Την ίδια όμως στιγμή καταλάβαινα πως ο δικός του θυμός δεν ήταν τίποτε άλλο από φόβος. Ήταν πλέον σαφές πως η συναισθηματική του άλωση είχε ξεκινήσει. Δεν μπορούσε να σταματήσει αυτό το αίσθημα που τον κατέλαβε αλλά υπήρχε και μια 'άλλη' ζωή που -για άγνωστους μέχρι εκείνη τη στιγμή λόγους- έπρεπε να διαφυλάξει. Και πέρα από αυτό, η ιδέα πως έχανε σε αυτή τη φάση της ζωής του τον έλεγχο τον τρομοκρατούσε. Ήταν 43 χρονών και οι ισορροπίες δεν ανατρέπονται σε αυτή την ηλικία. Τουλάχιστον, όχι χωρίς μοιραία αποτελέσματα.
Ευτυχώς η θύελλα εκείνου του μεσημεριού πέρασε σχετικά γρήγορα. Ίσως γιατί δεν αντιμετώπισα την επίθεση με επίθεση. Ίσως γιατί κατάλαβε ότι δεν τον απειλούσα. Εξάλλου, δεν ανήκα στην κατηγορία των ανθρώπων που πιστεύουν πως ο έρωτας είναι συνώνυμο του πολέμου και κάθε επαφή, μάχη που πρέπει να κερδίσεις.

Οι επόμενες μέρες κύλησαν ήρεμα. Τα γεγονότα ξεχάστηκαν και βρήκαμε τον αγαπημένο μας ρυθμό. Βόλτες, παγωτά μες στο καταχείμωνο, φιλιά, χαμόγελα πολλά.
Το βράδυ της παραμονής Πρωτοχρονιάς είχαμε κανονίσει να βρεθούμε πολύ αργά. Τέτοια μέρα πήγαιναν με τη Τζέσσικα από σπίτι σε πάρτυ και τελειώναν - όπως ο περισσότερος κόσμος- νωρίς το πρωί. Εγώ ήμουν καλεσμένη σε φίλους και σε πάρτυ οπότε δεν δημιούργησα θέμα. Αρκούσε το ότι θα βλεπόμασταν. Αν και δεν κρύβω πως είχα μια υποψία πως η βραδυά θα είχε τη Χριστουγεννιάτική κατάληξη.
Ευτυχώς η υποψία μου δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ γιατί εκείνο το βράδυ αρρώστησα και γύρισα σπίτι με πυρετό από νωρίς. Για μερικές μέρες δεν βρεθήκαμε. Τρεις για την ακρίβεια.
Την τέταρτη μέρα συναντηθήκαμε νωρίς το μεσημέρι. Θα πηγαίναμε μέχρι το Σούνιο - γιατί τα κλισέ είναι το δυνατό μου σημείο.
Στη Καστέλλα σταματήσαμε για να ανοίξει το πρωτοχρονιάτικο του δώρο. Του είχα πάρει έναν καφέ αρκούδο, μαλακό και γελαστό και στο λαιμό του είχα κρεμάσει ένα πράσινο ξύλινο αστέρι με τ' όνομα μου γραμμένο πάνω. Ήταν αρκετά μεγάλος για να γεμίσει μια αγκαλιά και τα αυτάκια του αρκετά μεγάλα για να τον σέρνεις από τ' αυτί. Του άρεσε! Πολύ του άρεσε. Δάγκωνε ελαφρά τα γένια στο πάνω χείλος του και τον κοίταζε με χαρά. Έτοιμος να τον τραβήξει από το αυτί και να τον αγκαλιάσει.
Προς μεγάλη μου έκπληξη μου είχε φέρει και ο Λάζαρος ένα δώρο. Έναν πύλινο κουμπαρά. Χωρίς κουτί, χωρίς περιτύλιγμα. "Σπάστο", μου είπε. Το έσπασα στα σκαλιά ενός σπιτιού που είχε ξεχάσει τα λαμπιόνια του μπαλκονιού αναμμένα. Από τα κομμάτια του κουμπαρά τράβηξα ένα κομμάτι χαρτί που έγραφε ".. η δική μας είναι χρυσή." Ο κουμπαράς είχε μέσα μια χρυσή λίρα. "Την έχεις δει τη 'Κάλπικη λίρα';" με ρώτησε τρυφερά. Δεν ήξερα τι να πω. Μια λίρα. Χρυσή. Ούτε τρύπια, ούτε κάλπικη. Η δική μας χρυσή λίρα/ ζωή/ αγάπη. Χώραγε τόσα πολλά αυτό το "... η δική μας".
Παρακάτω λόγια δεν θυμάμαι. Θυμάμαι μόνο πως κρατούσα σφιχτά τη λίρα στο χέρι μου για ώρες. Αργά το βράδυ, καθώς τρώγαμε συνειδητοποίησα πως η παλάμη μου ήταν ξανά χαλαρή και...άδεια. Η σκέψη πως την είχα χάσει ισοδυναμούσε με τη συντέλεια του κόσμου. Μου είχε πέσει στο ξενοδοχείο, την ώρα που τον αγκάλιαζα. Το περίεργο ήταν πως η καθαρίστρια την είχε βρει και την είχε δώσει στη ρεσεψιόν γιατί είπε πως "...αυτός που την έχασε θα γυρίσει να τη γυρέψει".
Μόλις γύρισα σπίτι ξεκρέμασα από το χριστουγεννιάτικο δένδρο ένα κόκκινο τσίγκινο κουτάκι και τη φύλαξα εκεί μαζί με το σημείωμα.