Έργα και μέρες

Είναι δύσκολο να περιγράψω με ένα και μοναδικό επίθετο τις μέρες που ακολούθησαν. Η ζωή μου είχε αλλάξει και αυτό ήταν πλέον γεγονός. Μαζί με τη ζωή μου είχε αλλάξει και η συμπεριφορά μου σε πολλά πράγματα. Για παράδειγμα, στο σπίτι από την πρώτη κιόλας ημέρα είχαν φανεί τα σημάδια της αλλαγής - κάτι που δεν υποδέχτηκαν με ιδιαίτερο ενθουσιασμό οι γονείς. Δεν είχαν συνηθίσει να κοιμάμαι εκτός της οικογενειακής εστίας και τους έπεσε κάπως βαρύ. Βέβαια, με τον Λάζαρο εκείνα τα πρώτα Χριστούγεννα δεν περάσαμε πολλά βράδυα μαζί κι έτσι ήταν εύκολο να βρω δικαιολογίες του τύπου "θα πάω στη Χαλκίδα / στου συμφοιτητή μου στην Αίγινα για Σαββατοκύριακο κλπ κλπ". Φυσικά δεν φεύγαμε ποτέ αλλά μέναμε σε διάφορα ξενοδοχεία στο κέντρο της Αθήνας. Σαν τουρίστες στη δική μας πόλη. Δυστυχώς, ο Λάζαρος είχε πάρει σαν δεδομένο πως στα 23 μου όφειλα να έχω στο σπίτι μου την απόλυτη προσωπική μου ελευθερία. Δεν είχε άδικο αλλά ήταν δύσκολο να συνηθίσω την οικογένεια μου σε μια τόσο αιφνίδια αλλαγή της τάξης. Ήταν δύσκολο να συνηθίσουν το τηλέφωνο που χτυπούσε ξημερώματα. Δεν είχαν συνηθίσει να με βλέπουν χωμένη κάτω από το τραπέζι του σαλονιού στις 3 το βράδυ να μιλάω κρυφά. Δεν είχαν συνηθίσει να συμβαίνει κάτι στη ζωή μου που δεν το μοιραζόμουν μαζί τους και, κυρίως, δεν μπορούσαν να ελέγξουν. Ο Λάζαρος όσο διστακτική και προβληματισμένη με έβλεπε τόσο περισσότερο με πίεζε να προφυλάξω και να διαχωρίσω την ιδιωτική μου ζωή από τις οικογενειακές μου σχέσεις. Εκείνες τις ημέρες αυτό ήταν εξαιρετικά δύσκολο και όσο κι αν αναγνώριζα πως η κερδισμένη από αυτού του είδους των ενδοοικογενεικών αντιπαραθέσεων θα ήμουν εγώ, πάντα είχα ένα σφίξιμο στην καρδιά. Ήταν μια επανάσταση, μου έλεγε, που έπρεπε να είχε ήδη γίνει και αν δεν συνέβαινε τότε αργότερα θα ήταν πολύ πιο οδυνηρά τα πράγματα.
Τους φίλους μου τους είχα χάσει. Τους είχα παραμελήσει. Ο χρόνος που δεν περνούσα μαζί με τον Λάζαρο ήταν χρόνος χαμένος. Οι παρέες μου ήξεραν πως ήμουν ερωτευμένη. Χρόνια φίλοι μου αγαπημένοι. Δεν γνώριζαν πολλά για τον Λάζαρο και δεν ρωτούσαν παραπάνω απ' όσο τους έλεγα. Ήταν μια περίοδος που οι φίλοι μου έδειξαν απίθανη κατανόηση τώρα που το αναλογίζομαι. Τους είχα βάλει σε μια παρένθεση αλλά, πέρα από παιχνιδιάρικα παράπονα δεν μου κράτησαν κακία, ούτε με ξέχασαν. Ούτε παρέλειπαν να μου τηλεφωνούν για να δουν αν είμαι καλά. Και όταν με άκουγαν χαρούμενη, χαίρονταν και αυτοί. Μπορεί να άλλαξαν πολλά από τότε αλλά, όχι αυτό το τελευταίο.
Οι ώρες με τον Λάζαρο μας φαίνονταν πάντα λίγες. Πήγαμε και μια εκδρομή στο εξοχικό μου. Μόνοι μας για δυο μέρες. Μεγάλη ευτυχία. Εκείνος οδηγούσε, εγώ έβαζα μουσική. Και τρύπωνα τα δάχτυλα μου στη χούφτα του όσο κρατούσε το λεβιέ των ταχυτήτων. Του έδειξα και το ποδήλατο μου, το ωραιότερο ποδήλατο του κόσμου και τον άφησα να κάνει βόλτα. Μείναμε δυο μέρες. Δεν κάναμε απολύτως τίποτα πέρα από το να μιλάμε, να γελάμε, να τρώμε και ν' αγκαλιαζόμαστε. Ίσως αν δεν ήμασταν τόσο σφιχτά αγκαλιασμένοι οι ώρες να είχαν κυλήσει πιο αργά.
Λίγες μέρες μετά πήγαμε για πρώτη φορά στο σπίτι που έχτιζε. Κάμποσα χιλιόμετρα έξω από το κέντρο της Αθήνας, στην εξοχή. Η διαδρομή θυμάμαι μου είχε φανεί ατελείωτη αν και δεν κάναμε πάνω από 45 λεπτά. Το σπίτι ήταν χτισμένο σ' ένα λόφο. Όμορφο κι επιβλητικό απ' έξω, γιαπί από μέσα. Μοντέρνο σε όψη και διαρύθμιση χώρου. Το αγάπησα αμέσως. Αλλά και το μίσησα - έστω και στιγμιαία. Το μίσησα γιατί σκέφτηκα πως όταν τελείωνε ο Λάζαρος θα μετακόμιζε μόνιμα εκεί και δεν θα τον έβλεπα - τουλάχιστον όχι συχνά. Θα μετακόμιζε για να ζήσει εκεί που μια ζωή ονειρευόταν χρόνια, όπως μου είπε. Κάναμε έρωτα εκεί που θα γινόταν η κρεβατοκάμαρα. Πήγαμε για φαγητό στη κεντρική ταβέρνα του χωριού και γυρίσαμε πίσω στο σπίτι. Κοιμηθήκαμε για λίγο σ' ένα ράντσο ανάμεσα σε τούβλα, τσιμέντα κι εργαλεία. Αμίλητοι. Κοιτάζαμε το μεσημέρι να γίνεται απόγευμα. Και βλέπαμε τα ίδια σημάδια: αυτά που οδηγούσαν σ' ένα μέλλον που κανείς μας δεν είχε προβλέψει. Στην επιστροφή μου είπε πως θα χρειάζονταν τουλάχιστον άλλα 2 χρόνια για να τελειώσει το σπίτι αυτό. Ομολογώ πως η σκέψη αυτή με καθησύχασε και κοιμήθηκα στον ώμο του όσο οδηγούσε. Το ίδιο βράδυ έκανα την τρελλή σκέψη: φαντάσου πως θα ήταν αν μέναμε μαζί σ' αυτό το σπίτι! "Αν γίνει αυτό" σκέφτηκα "λες να με αφήσει να πάρω ένα σκύλο;" Ήταν η στιγμή που το σπίτι αυτό άρχισε να γίνεται ο αγαπημένος μου προορισμός κάθε φορά που έκλεινα τα μάτια μου.
Σε λίγο θα ξημέρωνε Παραμονή Χριστουγέννων. Και μαζί της η πραγματικότητα.