Χριστούγεννα στο λιμάνι

Η παραμονή των Χριστουγέννων κύλησε γρήγορα. Μέρα βροχερή που πέρασα όλο της το πρωινό με τον Θύμιο ν' αγοράζουμε δώρα για τον Λάζαρο και μετά να παίζουμε Tetris και άλλα παιχνίδια σ' ένα μαγαζί με ηλεκτρονικά - κάτι σαν τα μπιλιαρδάδικα των '80ς αλλά χωρίς μπιλιάρδα.
Είχα ξοδέψει και την τελευταία μου δραχμή (τότε) σε δώρα. Πολλά δώρα που για να είμαι απόλυτα ειλικρινής αυτή τη στιγμή λίγα θυμάμαι. Ένα βιβλίο με ποιήματα του Καβάφη και ζωγραφιές του Φασιανού, ένα τετράδιο με χοντρό ξύλινο εξώφυλλο για να κρατάει ημερολόγιο, μια κασσετίνα με τα έργα του Θοδωράκη, ένα κουκλάκι για να κρεμά στη πόρτα του που μόλις του τράβαγες το κορδόνι κατέβαζε το παντελόνι του, ένα dvd με τη Χέμπορν, ένα σακουλάκι με χρωματιστές σβούρες κ.α. Νομίζω πως στο σύνολο τους έφταναν τα 8-10. Τώρα που τα ξανασκέφτομαι -όσα κατάφερα να θυμηθώ δηλαδή- ανοήτα μου φαίνονται. Δεν ήξερα ακόμα τι θα τον ευχαριστούσε περισσότερο γι' αυτό και τα περισσότερα 'υπέθετα' πως θα του άρεσαν. Όμως σημασία είχε πως τα αγόραζα με μεγάλη χαρά και τα είχα στοιβάξει όλα κάτω από τη σκάλα της πολυκατοικίας για να μην τα βρει κανείς. Τα μάζευα μέρες και μου 'χει μείνει η ικανοποίηση μου απ' όταν αγόραζα κάθε τι. Τα μέτραγα, τα ξαναμέτραγα. Και όλο λίγα μου φαίνονταν όταν τα έβαζα στη ζυγαριά μ' αυτό που ένιωθα. Ευτυχώς αυτό συμβαίνει πάντα όταν ταιριάζεις αυτό που νιώθεις με αυτό που αγοράζεις.

Συναντηθήκαμε νωρίς το απόγευμα σ' ένα καφέ στη Καστέλλα που πηγαίναμε συχνά. Ήταν ήσυχο και είχε ένα μπαλκόνι με υπέροχη θέα. Ήρθε κι εκείνος φορτωμένος με δώρα: μια ασημένια πιπίλα, ένα τσίγκινο γελαστό ποδηλάτη μ' ένα κομμάτι δέρμα για κασκόλ, cdς με το ''Άξιον Εστί" και τη "Ρωμιοσύνη", διάφορα κουκλάκια, έξι βιβλία που σε τυχαίες σελίδες, είχε βάλει τυχαία σε κύκλο τα γράμματα από το "Σ' αγαπώ".
Όλη αυτή η ιεροτελεστία, το άνοιγμα των δώρων, η συγκίνηση φαντάζομαι πως είναι φυσιολογική για πολλούς ανθρώπους, μάλλον τους περισσότερους. Για μένα ήταν η πρώτη φορά που κάποιος είχε κάνει τον κόπο να ψάξει, να τρέξει, να σκεφτεί τι θα μ' ευχαριστήσει. Όπως κι εγώ φυσικά το έκανα για πρώτη φορά. Κάθε τι ήταν πολύτιμο. Διαλεγμένο προσεκτικά. Κάθε τι ψιθύριζε πως μ 'αγαπούσε. Όχι γιατί είχε ξοδέψει χρήματα αλλά, γιατί το πρόσωπο του γυάλιζε σα φλούδα από χρυσάφι σε κάθε κορδέλα που έλυνα. Έλαμπε. Πολύ φως. Από αυτά τα φώτα που όταν είσαι παιδί κουβαλάς μετά για όλες τις γιορτές της ζωής σου.
Δεν ήθελα να φύγω ποτέ από εκείνο το καφέ. Ήθελα να μείνω εκεί ανάμεσα σε πολύχρωμα περιτυλίγματα, δώρα, άδειες κούπες καφέ και τον αγαπημένο μου. Αλλά έπρεπε να γυρίσουμε. Θα βρισκόμασταν το βράδυ ξανά, αργά κατά τις 12- 1 σ' ένα καινούριο κλάμπ στον Πειραιά. Εγώ θα πήγαινα νωρίτερα με τον αδελφό του και κάποιους φίλους του. Ο Λάζαρος ήταν καλεσμένος σε φίλους με τη Τζέσσικα και έπρεπε να πάει. Δεν είχα πρόβλημα με αυτό. Σημασία είχε ότι θα ερχόταν.

Ήταν από εκείνες τις βραδυές που βρίσκεσαι ανάμεσα σε ασφυκτικά πολύ κόσμο αλλά η μοναδική σου συντροφιά είναι το ρολόι και οι δείκτες του που κινούνται απελπιστικά αργά. Κάποια στιγμή τηλεφώνησε πως θ' αργούσε λίγο. Μετά πως θ' αργούσε λίγο ακόμα. Και λίγο ακόμα. Κατά τις 4 έφυγα από το κλάμπ.
Αποφάσισα να γυρίσω σπίτι με τα πόδια. Περίπου 40 λεπτά απόσταση και τα παπούτσια με πονούσαν. Αλλά θα γύριζα περπατώντας. Γιατί ήθελα να κλάψω. Δεν είχα θυμώσει. Είχα όμως απογοητευτεί πολύ. Δεν μπορούσα να καταλάβω. Πως αφού με αγαπούσε δεν ήταν μαζί μου; Δεν μπορούσε. Τα συμβόλαια της ζωής του. Πως γίνεται να είσαι 43 χρονών και να φοβάσαι την ευθύνη των προτεραιοτήτων σου; Έτσι θα ήταν η σχέση μας; Ευτυχία το απόγευμα και μοναξιά το βράδυ;
Ένιωθα σα δεκαπεντάχρονη μαθητριούλα. Κάθησα σ' ένα παγκάκι και άναψα ένα τσιγάρο. Ήθελα να καθυστερήσω όσο το δυνατόν περισσότερο ελπίζοντας ότι θα μου τηλεφωνήσει και θα μου πει πως έρχεται. Κρύωνα και πεινούσα. Ήμουν κουρασμένη και τα μάτια μου έτρεχαν σαν βρύσες. Δεν ήξερα πολλά από σχέσεις. Δεν ήξερα αν αυτό ήταν λογικό. Αν έπρεπε να δείξω κατανόηση ή να εκλάβω τα -έστω και υπερβολικά- δάκρυα σαν σήμα κινδύνου. Απλά δεν ήξερα και αυτό με στεναχωρούσε περισσότερο απ' όλα.
Το τηλέφωνο χτύπησε ένα τετράγωνο πριν από το σπίτι μου. Ήταν εκείνος. Πριν προλάβω να του πω ότι φτάνω στο σπίτι άρχισε να κλαίει με λυγμούς. Η απογοήτευση που ένιωθα χάθηκε και το κενό της το ξεχείλησε η θλίψη. Αυτή η θλίψη που σου κόβει την ανάσα μέσα στο κρύο και σε παραλύει. Παρακαλούσαμε να σταματήσουν τα κλάματα. Κι εγώ κι εκείνος. Αλλά οι φωνές μας χάνονταν μέσα στους λυγμούς. Ήταν καθ' οδόν. Άρχισα να περπατάω στην αντίθετη πια κατέυθυνση και βρεθήκαμε μετά από 10 λεπτά περίπου.
Το πρόσωπο του δεν έλαμπε πια από χαρά όπως πριν. Ήταν ξαναμμένο και φαινόταν εξαντλημένος. Σταμάτησε το αυτοκίνητο σε μια αποβάθρα του λιμανιού. Μου εξήγησε γιατί άργησε αλλά πλέον δεν είχε καμία σημασία. Σημασία είχε μόνο να πάψει να κλαίει. Έκλαιγε γιατί με είχε απογοητεύσει. Έκλαιγε γιατί δεν ήθελε να μου χαλάσει τα Χριστούγεννα. Έκλαιγε γιατί από μικρός δεν ήθελε να έρχεται στον Πειραιά. Όπως μια φορά Χριστούγεννα που είχε έρθει με τον φίλο του τον Βαγγέλη. Εκεί στο λιμάνι. Και ο Λάζαρος τον παρακαλούσε να φύγουνε γιατί έκανε πολύ μοναξιά και θλίψη απέραντη στο λιμάνι. Και από τότε δεν ήθελε να ξαναγυρίσει ποτέ. Και να που τώρα βρισκόταν εκεί μαζί μου να ξαναζεί το θόρυβο που κάνει η θλίψη όταν βουλιάζει στο λιμάνι και στις καρδιές.
Μείναμε αρκετή ώρα εκεί. Κάποια στιγμή τα δάκρυα κυλούσαν χωρίς λόγο. Μείναμε να κοιτάζουμε τα πλοία και τη σιωπή. Και τις σκιές. Κάποια άλλη στιγμή παραπέρα σβήστηκε και η αιτία που τα ξεκίνησε όλα. Είχε μείνει όμως και στους δυό μια πίκρα. Και δυστυχώς αυτή τη γεύση πήρανε τα πρώτα μας Χριστύγεννα. Και υποσχεθήκαμε να μην το ξαναζήσουμε αυτό. Έτσι είπαμε...ο καθένας ψιθυριστά στον εαυτό του.