Σαριμπίνταμ

Ο Λάζαρος επέστρεψε από τις διακοπές την ημέρα των γενεθλίων του. Αν όλα ήταν νηφάλια στο κεφάλι μου εκείνη τη στιγμή, θα τον περίμενα με μεγάλη ανυπομονησία για να του κάνω έκπληξη με τα δώρα που του είχα αγοράσει μέρες πριν. Δώρα που είχα ψάξει πολύ, καλύτερα από αυτά των Χριστουγέννων. Πλέον τον ήξερα και καλύτερα αλλά αυτή τη φορά είχα διαλέξει να του χαρίσω πράγματα που εγώ η ίδια ήθελα πολύ. Ήθελα να έχει ό,τι βλέπω, ό,τι λαχταράω, ό,τι δεν μπορώ χωρίς αυτό να ζήσω. Το ατυχές ήταν πως για πρώτη φορά , όταν ο Λάζαρος άνοιγε τα δώρα του δεν χαιρόμουν ούτε σταλιά με τη χαρά του.
Η απόφαση μου να χωρίσω με τον Λάζαρο φαινόταν οριστική εκείνη τη στιγμή. Και πέρα από αυτό έσερνα πίσω την απόλυτη βεβαιότητα της ορθής μου σκέψης. Βαθιά μέσα μου το ήξερα πως ήμασταν φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον. Όμως όλα κατέληγαν σε αδιέξοδο. Και για αν είμαι απόλυτα ειλικρινής, νομίζω πως το ήξερα αυτό από την αρχή. Όλοι νομίζω πως λίγο μετά τη γνωριμία μας με έναν καινούριο πρόσωπο, έστω και αν δεν το παραδεχόμαστε, ξέρουμε ήδη που θα καταλήξει η γνωριμία αυτή. Δεν ξέρω πως. Απλά το ξέρουμε. Από εκεί και πέρα αναλαμβάνει δράση αυτή η ανόητη (;) λαχτάρα που νιώθουμε ώρες ώρες να αντιταχθούμε στο ένστικτο μας, στη πραγματικότητα, στο πεπρωμένο, όπως θέλετε πείτε το. Η ανόητη πίστη μας πως μπορούμε να ανατρέψουμε το σκορ σε έναν αγώνα στημένο. Όμως… όμως σκεφτόμουν πως αν μπορούσα να γνωρίσω τις ζωές των ανθρώπων τριγύρω, πόσους θα έβλεπα να αγωνίζονται καθημερινά σε αυτή την άδικη αρένα; Πόσοι άνθρωποι δεν έτυχε να αγαπήσουν και μετά να δέσουν τη ζωή τους με τη μοίρα του άλλου, όποια και αν ήταν αυτή; Πόσοι δεν διάλεξαν τη σιωπή από την ελευθερία; Και φαντάζομαι πως αν διαλέξεις να μοχθείς μια ολόκληρη ζωή γι’ αυτόν ή αυτήν που σε ‘ξελόγιασε’, η δύναμη σου δεν συγκρίνεται με εκείνη όσων έσπασαν τα δεσμά τους. Βλακεία; Αδυναμία; Δειλία; Ανασφάλεια; Ποιος να πει και ποιος να κρίνει; Στον έρωτα δυστυχώς δεν υπάρχουν κριτήρια και στατιστικές. Μόνο γνώμες και παραδείγματα. Και ένα πράγμα σας λέω και σας υπογράφω: όποια γνώμη και αν ακούσετε, όποιο παράδειγμα κι αν καρφώσετε στο μυαλό σας, τη στιγμή που θα πρέπει να πάρετε την απόφαση, το στόμα σας θα μιλήσει από μόνο του. Και θα πει αυτό που έχει αποφασιστεί ερήμην σας από καιρό.

Το μεσημέρι εκείνης της ημέρας ήμουν σε μια φίλη μου για καφέ. Ήταν και το αγόρι της εκεί. Κουβεντιάζαμε για τον Λάζαρο και ο φίλος της μίλησε αρκετά άσχημα για εκείνον όταν άκουγε λεπτομέρειες για τη Τζέσσικα. Τώρα που τα βλέπω από μακριά, αντιλαμβάνομαι πως εκείνη την εποχή ακόμα, δεν αγαπούσα πραγματικά τον Λάζαρο. Ήμουν παρασυρμένη από το πάθος και έλεγα μεγάλες κουβέντες. Δυστυχώς όμως, προσπαθούσα να αντιστοιχίσω το συναίσθημα στα λόγια και όχι το αντίθετο. Το σκέφτομαι αυτό γιατί επέτρεψα σε έναν άγνωστο να προσβάλλει τον Λάζαρο και τη ζωή μου. Και το χειρότερο ήταν πως δεν είχα περιθώρια να θυμώσω γιατί εγώ η ίδια μας εξέθεσα και τους δυο. Εκείνη τη στιγμή όμως, το παράπονο μου για τον Λάζαρο μεγάλωνε. Παράπονο και θυμός μαζί που φούντωσε ακόμα περισσότερο όταν την στιγμή που έφευγα η φίλη μου είπε: «Εσύ ξέρεις καλά τι πρέπει να κάνεις. Εγώ θέλω πίσω τη φιλενάδα μου». Μάλλον θα είχα τα χάλια μου εκείνο το μεσημέρι.

Βρεθήκαμε με τον Λάζαρο σ’ ένα ξενοδοχείο και το σχέδιο (του Λάζαρου) ήταν να περάσουμε μαζί τη βραδιά. Μόλις με είδε, μ’ έσφιξε τόσο δυνατά όσο και τη πρώτη φορά που με είδε στο Heathrow. Η αγκαλιά που δεν έπαψα ποτέ να θυμάμαι. Κάτι μου ψιθύρισε στο αυτί έτσι όπως με κρατούσε. Δεν άκουσα. Στο κεφάλι μου οχλαγωγία από φωνές και σκέψεις, στη καρδιά μου πόλεμος αυτού που ήθελα με αυτό που μου αντιστοιχούσε και στο λαιμό μου, αγωνία για να στείλω εκείνο τον κόμπο που μου μπλόκαρε την ανάσα κατευθείαν στο στομάχι μου.
Μείναμε για λίγο έτσι. Να μου ψιθυρίζει και να με φιλάει στα μαλλιά. Θυμάμαι πως είχαν παραλύσει τα πόδια μου. Υποθέτω πως του είπα οτι ήθελα να του μιλήσω γιατί με τράβηξε στο κρεβάτι και μου είπε «πες μου ό,τι θες, Σουζάκι μου»
Πριν προλάβω να πάρω βαθιά ανάσα και να κλείσω τα μάτια προκειμένου να βρώ από κάπου δύναμη και να μιλήσω, χτύπησε το τηλέφωνο του Λάζαρου. Στην αρχή δεν απαντούσε αλλά κάποιος καλούσε επίμονα. Ήταν περίπου 10 το βράδυ και στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν μια πολύ γνωστή, εν αποστρατεία πλέον, τραγουδίστρια που είχε βρει το τηλέφωνο από κάποιον γνωστό γνωστού και ήθελε τις συμβουλές του Λάζαρου για ένα εξοχικό σπίτι που σκεφτόταν να χτίσει. Ο πιο απίθανος άνθρωπος την πιο απίθανη στιγμή! Το τηλεφώνημα διήρκεσε περίπου 2 ώρες! Ο Λάζαρος προσπάθησε πολλές φορές να κλείσει αλλά η ακατάσχετη λογοδιάρροια της κυρίας τόσο για τις όψεις του σπιτιού όσο και για τη καριέρα της, δεν το επέτρεπε.
Όση ώρα μιλούσαν, εγώ είχα ξεμείνει στην αγκαλιά του Λάζαρου. Αυτός να με χαϊδεύει κι εγώ να κρατιέμαι από το σώμα του σαν να έσφιγγα το κλαδί που με χωρίζει από το κενό. Έτσι όπως ζωγράφιζε πρόχειρα αυτά που του περιέγραφε πως ήθελε η κυρία τάδε, μου έδωσε ένα χαρτάκι που έγραφε «… στη καρδιά μου έχεις μπει, σαν ήλιος σταυροφόρος με ολόλαμπρη στολή». Ήταν ο στίχος από ένα τραγούδι της Νένας Βενετσάνου που τραγουδούσε η Πρωτοψάλτη. Ήταν από τα τραγούδια που ακούσαμε τις πρώτες μέρες της γνωριμίας μας.
Κι ξαφνικά όλα σιώπησαν μέσα μου. Ησυχία. Αυτή η ησυχία που κάνει όταν χιονίζει: η ησυχία που στρώνει ελπίδα. Κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή αγάπησα τον Λάζαρο. Γιατί ούτε για εκείνον ήταν τίποτα εύκολο αλλά δεν έπαυε να με κρατάει σφιχτά. Τελικά στον έρωτα ίσως να μην έχουν καμία αξία οι αποφάσεις. Ίσως να μετράνε μόνο οι κοινές αποφάσεις. Και σε αυτό το δίωρο που μου εξαγόρασε εν αγνοία της εκείνη η θλιμμένη φωνή, σκέφτηκα πως αν είναι τελικά να παλέψουμε την πραγματικότητα καλύτερα να το κάνουμε αγκαλιασμένοι. Και ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται.
Του απάντησα στο ίδιο χαρτάκι «…ταιριάζεις με τ’ αστέρια και τα γιασεμιά» και κόλλησα πιο σφιχτά πάνω του.