Καλοκαιρινές διακοπές (γ)

Στις αρχές του Αυγούστου, οι κοινές καλοκαιρινές μας διακοπές συνοψίζονταν σε μιάμιση μέρα στην Αγία Άννα της Εύβοιας. Αυτό ήταν κάτι που δεν μ’ ενοχλούσε ιδιαίτερα. Εξάλλου με τον Λάζαρο είχαμε γίνει βετεράνοι στο να μετατρέπουμε το κέντρο της Αθήνας σε ιδανικό προορισμό διακοπών: είχε τύχει αρκετές φορές να περάσουμε τα Σαββατοκύριακα μας σε κάποιο ξενοδοχείο της πόλης. Δεν φεύγαμε για ευνόητους, φυσικά, λόγους: την περίπτωση που η Τζέσικα χρειαζόταν κάτι – να συναντηθούν, να βγουν, να τη συνοδέψει κάπου κλπ. Εκτός από ενοχλητικά τηλεφωνήματα της μέσα στη νύχτα δεν επενέβη στα Σαββατοκύριακα μας με άλλο τρόπο. Αλλά το ρητό του Λάζαρου πάντα ήταν «ο φόβος φυλάει τα έρημα». Έστω κι αν το ψιθύριζε στον ίδιο του τον εαυτό μόνο.
Όταν λοιπόν μου ανακοίνωσε ο Λάζαρος πως οι μόνες διακοπές που θα έκανε εντός των τειχών, θα ήταν με τη Τζέσικα και την παρέα της απογοητεύτηκα. Για να πω την αλήθεια, περισσότερο ζήλεψα. Γιατί για άλλη μια φορά αισθανόμουν πως μου στερούσαν κάτι που σε ό λ α τα υπόλοιπα ζευγάρια ήταν φυσιολογικό και δεδομένο. Όμως, μέσα σε 8 μήνες είχα ήδη κάνει τις ίδιες σκέψεις άλλες 2 φορές. Ήταν κατακαλόκαιρο, ο κόσμος ήταν στις παραλίες κι απολάμβανε τον ήλιο και το νερό κι εγώ δεν είχα ούτε τη δύναμη, ούτε τη διάθεση για νέο γύρο θλίψης και στεναχώριας. Κράτησα το παράπονο για τον εαυτό μου και δεν μίλησα σε κανέναν. Άρχισα να σκέφτομαι τα θετικά: θα περνούσα μερικές ξένοιαστες μέρες στο εξοχικό με τους παππούδες και όλους μου τους φίλους. Χωρίς να κρύβομαι και να καρδιοχτυπώ για το αν μας είδε κάποιος που δεν έπρεπε. Σκεφτόμουν θετικά: μπάνια, ξενύχτια, μπιρίμπες, σινεμά. Αλλά όσα ψέματα κι αν έλεγα στον εαυτό μου, η αλήθεια δεν αργούσε να με συνεφέρει – έστω και για λίγο: η ζωή μου πλέον είχε αλλάξει και είχα επιτρέψει την πρόσβαση του Λάζαρου σε κάθε έκφανση, στιγμή ή εποχή της. Η απουσία του μου φαινόταν παράλογη όχι τόσο για την αιτία αλλά, κυρίως επειδή πλέον είχα φτάσει στο σημείο που χωρίς εκείνον δεν έβρισκα το ίδιο νόημα στη ζωή. Όχι όπως πριν χωρίς αυτόν αλλά ούτε και όπως μαζί με αυτόν. Είναι αυτό το οριακό σημείο που πιθανότατα αναγνωρίσεις πως η σχέση σου παίρνει έναν αυτοκαταστροφικό χαρακτήρα και αρχίζει να διαβρώνει όλη σου τη ζωή. Ήταν όμως πολύ νωρίς και τον Λάζαρο τον αγαπούσα πάρα πολύ για να περιορίσω την φόρα με την οποία ρήμαζε ό, τι είχα ζήσει μέχρι τότε. Άλλωστε την αυτονομία μας την ανακαλύπτουμε συνήθως όταν είμαστε μόνοι μας. Συνήθως.
Οι μέρες που θα ήμασταν χωριστά ήταν λίγες – μόλις πέντε. Όσο και αν περνούσα καλά, μου έλειπε. Τον ήθελα εκεί μαζί μου σε κάθε στιγμή, σε κάθε τρέλα, σε κάθε ανόητο παιχνίδι που σκαρώναμε με τους φίλους μου. Και εκείνος το καταλάβαινε. Καταλάβαινε πως ζήλευα και στενοχωριόμουν και μου έλεγε πως περνούσε χάλια. Δεν το πίστευα αλλά εκτιμούσα την προσπάθεια που έκανε για να νιώσω καλύτερα. Πίστευα πως του έλειπα κι εκείνου. Και το πίστεψα ακόμα περισσότερο όταν, το βράδυ που επέστρεφε από τις διακοπές του αντί να γυρίσει στο σπίτι του ήρθε και με βρήκε. Μετά από πολλές ώρες ταξίδι οδήγησε άλλες 3 για να έρθει. Όπως πάντα παράνομα. Αυτή τη φορά όμως δεν υπολόγιζε ούτε τη Τζέσικα, ούτε τους παππούδες μου που ζούσαν στο διπλανό σπίτι, ούτε τίποτε.
Ήρθε νύχτα στο σπίτι. Κρυφά. Όπως ακριβώς το είχε σκάσει από την Αθήνα και τους περιορισμούς της Τζέσικας. Όσο περίμενα να διακρίνω τα φώτα του αυτοκινήτου μέσα στη νύχτα δεν κρατήθηκα και σκέφτηκα –για μια ακόμα φορά- πως ίσως σιγά σιγά να άλλαζαν τα πράγματα.